Alle inzendingen over uitgegaan

het licht is uitgegaan ramen gaven al dagen het donkeren aan ook het geluid leek van steeds verder weg te komen niet meer gedragen door lucht maar van binnenuit in dromen nog waren alle plaatjes compleet in vorm opstelling en grootte ik kon me bewegen maar niet meer door lopen en staan wel in gaan voelde me vrij alleen afgesloten…

onze jaren zijn voorgoed voorbij ik werd weer ik jij werd weer jij toch blijven wij soms vertederd nog de tijd vergaan samen tot een van ons is uitgegaan…

Als een verloren vlinder In de grote groene natuur Voel ik me alsmaar minder Dankzij jou uit die cocon gekropen Nu kijk ik angstig om me heen Ik zal altijd op je liefde hopen Je hielp me door weer en wind Je was mijn rots in de branding Voor het eerst werd ik echt bemind Ik vraag me af waar je nu bent, Wat je nu doet? Wordt een ander…

Thuis gekomen ben je blij dat alles er nog staat En dat het gastoestel inderdaad is uitgegaan Je denkt: “Zou ik dat toch zelf hebben gedaan? Of gaf God op mijn gebed het gewenste resultaat?…

In de straten ruist `n lied tikken mijn voeten in de stap een vroege vogel tjilpt het gras nog groener zo de klinkers willen praten maar mijn ik is uitgegaan het verlangen van het zwerven stilaan in de nacht ontdaan…

Vergeet nooit lieve dochter De deur blijft openstaan Ook als je groot bent geworden Het huis bent uitgegaan Wees daarom als een duifje Onthoud de weg naar huis Voor jou kind dat beloof ik Vind je ons altijd thuis…

De avond was gerezen, de dag zacht uitgegaan, de maan en sterren rezen aan hoge, stille baan.…

Zit in mijn ochtendkrant van dood te lezen een vertroosting na de strijd die daartoe leidde werd verloren nauwelijks geboren licht te vroeg al uitgegaan een laatste vonk die zachtjes aangeblazen nagloeit in de tijd ik sluit mijn krant die aan de buitenkant druipt van het bloed……

O mocht ik o mocht ik voor ’t heilig Tabernakel staan, o mocht ik o mocht ik daar brandend als een keerse staan, o mocht ik o mocht ik ontsteken daar en uitgegaan, o mocht ik o mocht ik naar Hem en in de Hemel gaan!…

Twijfel aan de Mens die ik ben In deze grote Speeltuin voor Volwassenen - Ben ik er wel, Vraag ik me soms Af, is er wel Iemand die me Ziet zoals ik ben - Pas als ik die Steen in de vijver Gooi op het dieptepunt Van mijn ik-gevoel Zie ik dat de kringen Die in het water ontstaan Direct van mij komen, Van mij zijn uitgegaan…

wandelde mijn schaduw voorbij hij leek niet op mij ik voelde het passeren liep sneller om hem uit te proberen verstrooide het licht, hij rende vliegensvlug uit zicht ging hem achterna liep de diepste sporen dacht zo te kunnen scoren hij belde aan, een nummer zonder naam mij liet hij niet binnen ik bleef staan, het licht was uitgegaan…

de vragen zijn gesteld de laatste woorden gesproken beiden uitgeteld onze harten gebroken het ultimatum verstreken zonder hoop voorbijgegaan de laatste keer omgekeken ieder een eigen kant uitgegaan maar als aan een draadje aan elkaar vast nooit is het helemaal weg soms voelt het als ballast maar meestal is het er eenvoudigweg…

door een overvloed aan zon zijn de kleren uitgegaan het wit staat aangedaan onwennig in het volle licht niet bloot maar in bedekte termen zijn borst en schoot verhuld opgeleukt in een pikante styling lacht het laatste restje deugd zand schuurt met textiel de tere rode huid en eindelijk gaat ook het één na laatste bolwerk uit…

Er liep een jongetje voorbij De basisschool was uitgegaan Over zijn korte grijze jas hing aan een koordje rond zijn hals een veel te grote zware tas Hij had zijn handen in de zakken Het kortgeknipte blonde haar liet zijn bewolkte voorhoofd vrij Het hoofdje hing wat achterover en op zijn sombere gezicht waren de twijfels al geschreven ze zogen…

Voor iedere ster is er op aarde een lichtje uitgegaan. Voor diegenen die nu aan de hemel staan zijn op aarde mensen doodgegaan. Die nu stralend neerkijken op ons leven en ons een gevoel van rust geven. Ik zie tot aan de sterren en van verre wenkt mij het hemellicht.…

Mijn bloemrijk dorpje met uitzicht verder dan een kinderoog grote lindes langs de laan reikend tot de hemelboog Zij is op sterven na dood Het licht is uitgegaan van baksteen is de horizon dampend grasland platgewalst begraven onder asfalt en beton Achter de oude ligusterheg rest slechts het houten kruis met de getaande tekst treed…

heb ik tijd gemaakt een ideaal te koesteren of was mijn leven glad rimpels wegverzekerd tot het graf ben ik gegrepen door iets dat vingers had dat groef in mijn gevoel totdat mijn hart zich over gaf ben ik gegaan voor ogen die vroegen zonder denken voor handen die reikten verder dan wat geld ja, ik ben mezelf uitgegaan om jou…

de tijd verglijdt in mijn bestaan licht en donker zijn weggegaan het licht in mijn geest is uitgegaan de nacht is over ik moet weer gaan vanmorgen scheen de zon dus nu de maan indien ik nog langer blijf staan groeit de twijfel over haar bestaan 1966.…

afscheid nemen van jou, Jan doet zó’n pijn van binnen dat ik het niet helemaal voelen kan het gaat dieper dan de zinnen het warme licht is voor me uitgegaan het is zo koud, zo stil, zo leeg het leven voelt zoveel armer aan zonder de vriendschap die ik van je kreeg afscheid nemen van jou, Jan je ogen nooit meer zien glinsteren je nooit…

heb al mijn kruit verschoten in een spetterend nieuwjaar zag mijn sterren in jouw ogen stralen de klap kwam zonder dralen het oude jaar ís uitgegaan in zachte weemoed hebben we de deur achter haar dicht gedaan katerig gaat nu de eerste dag weer open vol beloften en nieuw hopen jij was de laatste vuurpijl die ik had jouw vuurwerk…

Als mijn dromen zijn vervlogen en illusies zijn vergaan, als de winter is gekomen en het licht is uitgegaan, als het leven me te druk is en mijn lichaam te vermoeid, als mijn vrijheid werd gevangen en de wanhoop is gegroeid, dan wil ik mezelf bevrijden en gaan stappen in de wind, wil ik net zolang gaan dwalen tot mijn ziel de rust hervindt…

zachtjes is alles uitgegaan ook het licht keek op de klok waar hij stil was blijven staan stilte voelde angstaanjagend in donker zwart zou ik de eerst ontwakende zijn met eenzaamheid pijn op geheugen en tast ben ik naar buiten gegaan zelfs de wind had in vlagen stapjes terug gedaan zonder beweging of ander teken van…

Wij kennen je net één jaar Je prachtige glimlach Onze Geweldige Judoleraar Samen één met je kleine meid verbonden door liefde tot alles toe bereid Nu is jouw lichtje uitgegaan zijn we overmand door ongeloof en verdriet ben jij naar een andere wereld overgegaan Je bent en blijft een prachtig mens zijn in gedachten bij je vrouw en dochters…

Zij keek mij zonder ogen aan en zag welhaast door mij heen Haar ogenlicht leek uitgegaan Inwendig dood, zo het scheen Lege blikken zagen door mij, als van een onbestaand mens In hemdje met jeans, als kledij uitte zij haar zwijgende wens Stille woorden, zonder klank zweefden uit haar droge keel Dan week ze van de mistbank haar blikken…

Wij zijn zelf uitgegaan, met tassen voor voedsel en een muts om ons gezicht grappig te doen uitkomen tegen de lucht. IJdele voornemens banen zich wegen naar binnen waar duisternis heerst, een ongehoord gewiste voicemail, een ongedoofd zoekgeraakte sigaret. -------------------------------- uit: 'Verdwenen obers', 2005.…

kosmische lach schitterde ieder lichtpuntje ook in de sterrenstelsels die ik in haar ogen zag lichtte nova’s aparte stukjes universum op zij las de tijd in de lijnen van mijn hand polste zo de spirituele kracht van mijn zielsverband sferisch zijn wij de nacht ingegaan waar een rode maan ons gidste langzaam zijn de sterren uitgegaan…

Hij was het graf al uitgegaan Vóór ik Zijn dood bezoeken kon. Een zwarte leegte in de zon Gaapt de spelonk mij aan. O wát ik hoopte in mijn verdriet, Hij kwam mijn ongeduld nog vóór. Maar, Die ik door de dood verloor Vind ik ook levend niet.…

niet alles wat jij raakt deelt zegeningen uit opent vaak heel ongemerkt je ontvankelijke huid terug in herinnering ontmoette je het voorval dat voorafging aan de geregistreerde beschadiging van opzet wordt niet uitgegaan kwade lijnen hebben in principe geen bestaan in jouw contacten het is uiterst zeldzaam een tegenpool…

Met mijn ziel onder de arm liep ik huilend buiten zinnen zeven dagen door de velden waar het licht was uitgegaan Nee - ik wist niet waar ik was en ook niet waar ik moest beginnen alleen wist ik dat ik zeven lange dagen zo moest gaan Nog zie ik de hoge treden die ik ging - en wou verzinnen dat dit al een boze droom was die een engel zou…

ondergedompeld in liefde maar waar ben jij nu gebleven in kleine speldenprikken scherp rakende woorden jouw tegengas dat mij deed leven we hebben rotsen verkend handen tot bloedens toe opengehaald voor het mooiste zicht maar altijd wist jij toch nog een betere plaats gezien vanuit echt tegenlicht in een toegevend ja zijn we jouw kant uitgegaan…