Alle inzendingen over uitvergroting

ik keek me aan lachte verbaasd toen ik mezelf zag staan er was iets onbekends misschien wel ooit gezien maar nooit verkend in ouder worden draaien films door je proeft de tijd in het decor verschillen in de uitvergroot maar essenties missen niet de boot het lijken oppervlakkige momenten maar toch wankelen er fundamenten nog…

dat klopte redelijk maar zijn fouten kwamen uitvergroot bij hem terug…

de nacht als lunapark spookhuis spiegelzaal hoofd te klein voor zoveel gedachten uitvergroot door twijfel over teveel over alles over niets…

Bang voor het leven Bang voor de dood Bang voor het schouwspel Waarin pijnlijk langzaam Mijn leven stukje Bij beetje wordt Uitvergroot…

Het stapeltje bladeren waar ik me voor had gezet is alweer tot nul herleid. Nul: niets, problematisch oorsprong van alles. Zie ik nu ijskoude staaltjes werkelijkheid? Verklaren oogbewegingen in het donker welke beelden zich vormen onder de hersenpan? Ik bedoel, werpen ze er een licht op? Of juist niet? Blijf ik gedoemd snappshots te schieten…

niet langer in staat te voelen hoe schoonheid groeit open bloeit met liefde stoeit dwing ik mij in het alleen zijn zonder herinneringen omvat de eenzaamheid die het sombere uitvergroot…

neen, driewerf neen ik benadruk de nee met een extra n n iets is meer dan het is de uitvergroting toont lelijk uw hatelijke kloof uitgeknepen putten in uw aangezicht deze gaten worden nimmer gedicht…

We dachten dat er geen taboes meer waren Dat alles wel gezegd was en gedaan Dat we met medemensen zijn begaan Dat gêne iets was uit de kinderjaren Hilarisch ligt de kleine ziel hier bloot Zo heerlijk fout wordt alles uitvergroot…

het kwam gestrekt, met been vooruit verstak mijn scheenbeschermer links het bleef doodstil, er kwam niks uit; de achtertrap was minstens slinks te noemen; hypocriet, ver onderbaks ik bleef mijn kalme zelf, sereen als uitgestreken laken strak ik dacht me naast het veld alleen met hém een loden baar dan krak nog steeds geen fluit, niet…

ik heb jouw foto sterk uitvergroot jij bent dichterbij gekomen zacht je stem aangezet zie jouw ogen twinkelen op de muziek van je woorden in de mimiek van je gezicht wordt tussen donker en licht een lach geboren in fijne accenten geven grote en kleine lijnen een warm aanvoelend ageren nooit heb ik de diepte van je blik zo intens…

hakken tikken door de straat bomen kijken wie daar gaat gewaarschuwd door de vogels muren kaatsen terug een raam vertoont gezicht ziet haar op de rug wie is er op de loop in het ritme van haar passen de schaduw wordt nu uitvergroot ze danst op gevels het tikken is gesmoord gestopt in het geluid van remmen portieren knallen haar…

bij het maken van je portret viel op hoe vaak ik in details het bijzondere kon uitvergroten van het kuiltje in je kin tot je ogen met als uiteindelijk resultaat dat wat Picasso had kunnen maken ik alleen volbracht in de tijd het oorspronkelijk beeld voor ogen…

De stem des volks spreekt in het Parlement: iets met een poedel en de P van Fatimah herhaald en uitvergroot door alle media. En de Miljoenennota? Ach, geen cent.. Zo leggen wij tegen begrotingspijn als volk een zelfgekozen rookgordijn.…

De vrouw was dronken, moest dus voor de bijl Zo deelde hij een oude anekdote Dat prompt de media die uitvergrootte… Excuses maken? Nee, da’s niet zijn stijl Dus Talpa heeft het nu bij hem verbruid Hij stopt ermee, hij blaast het kaarsje uit…

Het is gewoon een zaak van uitvergroten Student - die stapelt kratjes - lekker bier Voor huisvesting is dat ook een manier Wanneer 't aanslaat kunnen we zelfs loten En treuzelt er een met de propedeuse Dan openen we eventjes de sluizen…

de transparante deeltjes van het geluk zijn voor anderen niet zichtbaar doch zelf merk ik de beleving van destijds nog altijd daar de tastbare momenten van optimaal genot uitvergroot door een rozegetinte bril...…

klanken opgepikt en beproefd met naïeve tong en lippen vormen snel begrippen en houvast voor het voelen uitleg van bedoelen maar waar een woord verkeerd ontglipt de misvatting wordt aangestipt steeds verder uitvergroot is begrijpen ziek en bijna dood…

Ze zwom niet zo recht door zee, Rita Verdonk Ex-VVD, PPR, ex-PSP Nu ook Ex-Minister-president in spee Het lijkt dat ons ex-liberaaltje verdronk Zie Lovely Rita met de billen bloot: Een soort 'Trots Op Nederland' uitvergroot…

Zijn handen zijn verstard in uitvergroot verdriet.…

nacht nog in geheimtaal in lispeling van geboorte het kind nog in nauwsluitend vlees een duister wezen fluisterend langs oude huizen geschapen - een ziel zo jong ik kende namelijk haar naam je liet me gaan in jouw geheugen maar dan uitvergroot ik durfde te zien om ooit verder te komen…

heb de hoofdletters al neergelegd gekleurd met leven en ervaring in klein schrift komen de zinnen nog geschift door nemen geven en beleving de uitroeptekens heb ik uitvergroot als kenteringen in tijd emotievol in felle strijd toch rijmen vaak de meeste strofen een enkel dissonant blijft altijd beterschap beloven…

uit eindeloos geduld blad voor blad gigantisch groot en rood siert zij je doek achter preuts gevouwen blaadjes over de zoete geheimen van haar hart graaft je blik steeds dieper voorzichtig nerf na nerf laat je haar groeien uit je verf en honderdvoudig uitvergroot geeft zij zich bloot…

je zit in mijn archief want ik heb je eindeloos lief natuurlijk ben jij al lang uitvergroot maar je kleding werd te bloot ik heb jouw foto’s in allerlei poses ook die jou heel lichtjes doen blozen zij zijn mij het liefst omdat je daar voor even je ziel laat leven jouw lach en ogen zijn mijn carrousel gewoon omdat zij mij…

In het witte schijnsel werd zijn nabijheid kalm en kloppend uitvergroot.…

alleen de megagolven maken indruk op de overvoerde geest rampen worden groter als de media zijn langs geweest driedimensionaal en uitvergroot wordt ons de dood getoond grote woorden maskeren het persoonlijk leed de enkeling komt nooit in beeld laat de aarde leven te beginnen met de medemens in plaats van anoniem wat geld te…

vrouwtjes ongehoord zoals die prikken nooit zoemen ze zwijgen ontiegelijk gemeen zoals dat geteisem boort ze zijn zo duivels klein dat ik uitvergroot pas echt waarneem hoe harig vol venijn die monsters me bedreigen waarachtig van kop tot teen maar op één ding ingesteld en dat is mijn bloed zuigen niks natuur dat is geweld…

het licht heeft andere tinten gekregen in het dagelijks leven contrasten worden scherper uitvergroot de overloop lijkt dood tussen blond en donker kristalliseren steeds vaker mediterrane pigmenten als prominent blijvende segmenten in ons maatschappelijk bestel wij kiezen voor transparant zonder religieus fanatisme onze vrijheid…

De kunstenaar heeft haar uitvergroot haar hoofd en aanhef van borsten met volle bovenarmen ontbloot op de huid een netwerk van craquelé breidt zich naar de achtergrond uit Wat zijn haar lippen mals en rood Haar ogen daar kruipt triestheid van Het haar is onnatuurlijk zwart geverfd, misschien een pruik pijn groeit als tumor in de buik De…

is dit het beeld waarnaar ik zoek een verzameling van bloemen -uitvergroot- om makkelijker thuis te komen regendruppels die me vertellen over vorige liefdes, warm in mijn hals en later, opdat ik niet zou vergeten, naar een stil woord verhuizen beneden in de kamer te groot om niet eenzaam te zijn te klein om de nacht en de koude…

mijn naam alleen al is lichtvaardig langer dan enige belichaming waarvan akte 'te zijn of niet te zijn' het futiele buigen het niet zijn is geen optie dan ben ik het werkwoord 'buigende' mijn voorhoofd zwellende en soms eet ik meer op dan het woord lang is maar nog eens kauwen want met perceptie vul je geen buiken tenzij je het uitvergroot…