Alle inzendingen over vagebond

geen pieten geen mijter geen zak te zien geen schoenen geen veters geen winterpeen geen kado ook misschien geen pepernoot begrip geen mars maar pijn geen gezin geen kinders geen geliefde geen knussig samenzijn zonder bedoeling zwervend door Spanje geen Sint weg naar het land van Oranje niet gemakkelijk voor een vagebond zo alleen op…

werd alweer een witte winter halverwege de maand december kriebels kropen stuwden mij naar huis maar waar woon ik en waar is mijn thuis zwervend zoekend mijn haard daarginder werd kou tastbaar zeker niet minder kocht onderweg krans en kerstkaart laatste voor een hechte verre vriend eenmaal gepost voelde ik warmte herinner plots huis voor…

Ik mis je bij me hier in het huis, ik mis je stem hier om mij heen.. Zonder onze muziek is het stil hier als een muis, ik tel en zing de nummers mee één voor één.. Een cd gemaakt voor in Rotterdam, de herinneringen van toen dwalen door mijn hoofd.. Het maakt me blij wat mij intens diep verwarmt, jij bent het leven waarop ik had gehoopt…

Het zijn twee vagebonden, ze zijn voor geen miljoen te koop, m'n lieve, kleine, trouwe honden.…

Morgenwind wekt mij, blaadrend in de boom Waaronder ik in droom lag met een vrouw Zo wulps als lieflijk, maar zelfs in die droom, Toch zeer kortstondig, bleef ik haar niet trouw. De kim woei open. Ik was weer verheugd En wies mijn warm gezicht in morgendauw. Ik roofde een landmeisje haar melk en deugd Met volle teugen, en had geen berouw.…

De dagen zijn te lang, en krap mij toegemeten De dove rust des slaaps, van dalend licht tot licht Zo spoedig kan ik niet verdromen en vergeten. 'k Ontwaak, een zieke gloed op 't benig aangezicht. En elke dag, als nu, zet ik mijn doelloos zwerven, Mij zelve honende, opnieuw en immer voort. Mijn hart slaat jachtiger, hoe meer mijn krachten sterven…

Ik ben een zwerver overal, een doler en een vagebond en een, die uit zich zelf geen pad, geen ommekeer en geen uitweg vond. Ik ben een napraatpapegaai, ik ben een open spiegelrond, des Eeuwigen gesproken woord, het hapert in mijn stamelmond.…

Ik ben een vagebond Die aan het einde van het jaar Naar het Zuiden verzwond Met de barende ooievaar Zoals tot wortel verwelken Aleer ze weer opbloeien in het gras De persistente krokuskelken Omdat zo het leven was Gelijk het ochtendrood Dat uitmondt in de nacht Het alter ego van de dood Die dagelijks op ons wacht…

Is het een bonvivant die je verrast Een zwerver monarchvlinder een monegask Een vagebond madrileen een moscoviet Een bedevaartganger die jouw liefde ziet Of een zomerzigeuner die je toelacht Een fiddelaar die jou geheel onverwacht Een concert geeft als zwerfsteen Romein Milanees Survivor uit rots muzikaal Vianees…

De nacht ontkleedt mij in een stille wake tot diep in de broosheid van mijn poriën die eens werden gevoed door het naakte pantheïsme die de vleugel was die mij droeg doch de gesel die mij tartte zag ik niet als de gesp die mij verbond met het verlangen om eeuwig trouw te zijn aan die vagebond die mij verried en de deuren wou forceren…

‘k heb je lief, jij, m'n onbegrensde vrijheid, laat ons vagebonden zijn tijdloos verbonden nooit gebonden.…

Mensen kwam hij zelden tegen maar zag er meedogenloos veel slaaf op de galei van de tijd spelen Gauw iets uit het vuistje knauwen was voor hem de utopie van genietend leven en leed langzaam maar gelukkig honger Gniffelend bazelde hij tegen 'n gezette, starre vrouw kijk dan toch m'n liefste zelfs gebrek aan eten is in deze wereld…

dat gewillig kleurt onder de hoogste zon De roep van de natuur wordt gehoord door hen die de stilte niet vergeten en luisteren hoe akkoorden gedempt sluieren aan het suizen van een bries die wapperend strijkt in ‘t getij van halmenharen welke ritmisch ruisen wiegen tot fluistersymfonie dat drijft in het gehoor van de vagebond…

vannacht was ik niet alleen met haar droomde van kapende vagebonden er werd mij een engel gestuurd aangemaand door boven of wellicht lokaal ingehuurd zij zong voor mij het lied van troost waarin eindeloze liefde werd aangeprezen na een wijle hervatte mijn neusgeronk zijn gelijkmatigheid zodat ik nu echt…

Blokhut balkenrond planken vol boeken steentjes schelpen kunstzinnig gesmolten kaarsen vergeelde oude foto`s hun oorspronkelijke lijstjes overleden oom de vagebond oude groetkaarten sommige bolrond gevallen meigewei gekromde rookstoel potloden stapels kringlooppapier olielamp verlicht schrijfplezier zwarte allesbrander schrijfhut warm beschut…

Eén hoog achter in dichtland voeren dagdromen me mee, niet beperkt door ruimte en tijd, ben ik Condor boven de Andes, geest van het heelal, vagebond der zeeën. Een wereld verscheurt door de deurbel bezoek die stilte vertrapt, als stof van de reis nog kleeft, jetlag kwelt, gebroken dromen in m'n hoofd crashen.…

Zo, wit en weg, zo, schuinsaf door de takken weinige, ruige vlokken op de vlucht, als vagebonden in een winters bos 't spoor bijster.…

wees kalm, ik voel jouw gedachten wel aan men noemt mij een malloot , een vagebond, een paljas allen verdragen mij geduldig, allen en een glimp ging verloren, maar door demonen gedreven bespeurde ik als echtheid wat ik uit mijn fantasie al wist wat de vrouw terugvoer tot reisgenoot wij namen geschenken mee en ik gaf je de naam van één of…

wat moeten toch de vlinders in gedichten ze fladderen als goede feeën rond een huichelachtig lachje rond de mond die zweverige, valse lichtgewichten ze mijden laf depressies en het front en weten van geen zorgen, van geen plichten je kunt ze nooit van arbeidsdrang betichten ze existeren slechts als vagebond wellicht is er een zweem van jaloezie…

wij hebben het land verdeeld een tuin geschapen waar ieder zijn deel van de schepping kan maken met groene vingers zwarte aarde strelen knoppen en verwarde bloemen nog even stelen in hun openen naar de zon ik wilde stuifzand duinen en veel wind dacht mij een kind met grote zwarte hond en zee als vagebond alleen het helm is blijven…

een vagebond streelt bergen rond werp duister in ravijnen de vingers van zijn handen slijten door de jaren heen de tanden van de kammen zijn mantel wappert over heuvels en in dalen vertellen vlammen uit het vuur verhalen zijn armen zwaaien en draaien de wereld wijder hij is de bevrijder van de wind en blaast met wangen vol de wolken…

de vagebond streelt bergen rond werp duister in ravijnen vingers van zijn handen slijten jarenlang de tanden van scherpe bergkammen zijn mantel wappert over heuvels en in dalen vertellen vlammen uit vuur zijn verhalen zijn armen zwaaien en draaien de wereld wijder hij is de bevrijder van de wind blaast met wangen vol de wolken…

verdwaasd dool ik in cirkels, onherkenbaar hier struikelend over resten van 'n verse vechtpartij, kruipt bloed weg achter ontelbare glasscherven die stil getuigen straatnamen zijn onbeduidend, geuren beklemmend rennen plots gehavende zielen rakelings langszij opgaand in een mist van vertwijfeling met de dood in het hart aanschouw ik een vagebond…

de kleine witte keeshond plaste in het dorp Piaam wij kwamen er en keken naar de ganzen die zich volvraten voor de voorjaarstrek de hond sprong de auto uit en danste al plassend door het dorp van plek naar plek in zo’n dorp kan zo’n hond als vroeger leven overdag zijn neus na als een vagebond zonder zich te ver van huis te begeven bij…

In feite was er maar één Zwarte Piet bij en die gaf ons later onze eerste hond, toen mijn pa als Sint in de huiskamer zat, ik op zijn schoot zat en van lieverlee zijn nepbaard in mijn ogen prikte en hij de attributen verwijderde, de vagebond, de doerak, de dronken, tragische harlekijn, te ver onderschat zijn intense hellepijn.…

Met touwen in het donker hijsen kerels het doek omhoog langs de palen van de circustent het rode heiligdom van de bende dwazen zoals de mensen op straat om wie jij en ik niet mogen lachen de veteraan die de oorlog verloor de zilveren diva met haar pruik de vagebond, de dommekracht en alle mannen met het gezag van een snor uiteindelijk…

Zo volgt de kleine vagebond De wilde drift zijns harten: De wijde wereld hoort hem toe, En licht van geest en blij te moê, Zal hij het noodlot tarten. ----------------------------------------------------------------- uit: Gedichten van Rosalie en Virginie Loveling (1889)…

Naar buiten, jij, vagebond, ga bodemloos verrekken, het grijze in. De mist ontzet mijn ogen door mist te zijn. Laat die vervloekte poort toch open, piepende muizen! Zien jullie dan niet dat ik een voorname diamantslijper ben, die terugverlangt naar haar schone inborst, haar edele manier van spreken, haar sexy verschijning.…

Duiven vliegen nog steeds in het rond, Er loopt zelfs een vagebond. Hier vind je rijk en arm, Zij hebben het door de zon allemaal lekker warm. Wolken in de lucht je weet niet wat je ziet, Fantasie geeft een beeld maar dat is het niet. Het is allemaal te mooi om waar te zijn, Je denkt ligt het misschien aan de rooie wijn.…

De eerste waarin hij verscheen Was die van een God hoogverheven Het kind leerde met Hem te leven Tot Hij uit haar blikveld verdween De tweede was minder sereen Gebruind en sportief en bedreven In liefde en het zich begeven Op weg naar zijn doel; nummer een De derde was die van poëet Die zij lange tijd adoreerde De vierde persoon, vagebond…