Alle inzendingen over vagevuur

Heerlijk vagevuur: lijden met een vooruitzicht -- van niets dan Goedheid!…

In een harnas zweeft zij voegend naar d'ander Op een eiland droomt zij en danst op d'wolken Achter een roos aanschouwt zij grenzen die vervagen Er mag niks vervagen kan niet verdragen er ontstaat een vagevuur…

Het vagevuur, waarin wij groeien moeten, is ons aardse paradijs. Ons lieve leven. De hel, daar branden verdoemden. Verdoemd is geen mens. Verdom ons niet. Het hemels paradijs, daar schijnen heiligen te wonen. Wij zijn daarvoor veel te goed. Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad.…

Hel tot vagevuur, uiterste tot middelmaat, hemelsbreed verschil…

Is het vagevuur en smart. In het lijden is er Jezus. Kruis en Hart.…

ondanks het bidden en werken de zondagse gang ter kerke vrezen zij op de lange duur het knetteren van het vagevuur…

Zoals zij wijdbeens en lichtjes zwalpend op de barkruk troont kan je er niet naast kijken dat zelfs haar panty ladderzat is tot aan het vagevuur van haar kruis.…

Schoonheid, levenslang verborgen door ontkenning Je geeft je, juist aan mij mijn aanbidding, ik ben stil prachtig schepsel der natuur ons houden van reikt tot ver voorbij het vagevuur.…

Hel en verdoemenis christelijk dwalen werd eeuwenlang duivels hardvochtig bestraft Zondaren jubelt, want godsdienstwaanzinnige kolder wordt straks synodaal afgeschaft…

Hun laatste uur sloeg in het vagevuur.…

Het gaat niet alleen om het Woord maar ook hoe men het verpakt Een jasje aan, een stropdas om gezicht beheerst en geen gelach Een glimlach kan nog net als je alles van tevoren weet kom je het huis niet meer uit Alles eindigt als een opgedirkte koude kip of verbrandt heel zachtjes in het Vagevuur…

hij wilde gecremeerd, maar doden leven niet, hij ging onder de grond zwijgzaam zijn wens was niet in tel op de dag des oordeels nam hij gruwelijk wraak zijn familie kreeg hij wel verzorgde een enkel reisje via vagevuur naar de hel…

Een vagevuur verlicht de bedorven zonde, jouw hel een paradijs. Het meest triest? jouw vertrek doet me niets. Jouw goddelijk kadaver verwens ik, en ik sla de doodskist dicht.…

Kom maar op met je morgen kom maar met je hartstocht en je liefde en je vuur Maar bespaar me je avond bespaar me je beslagen ruiten je tot snot gekookte spruiten, je vagevuur Geef het me mijn verlangen geef het weer aan mij terug zal ik straks weer van je schransen met mijn handen op mijn rug.…

Wanneer de werkelijkheid zich in een droom hult, op het einde van de dag, tijdens het blauwe uur, dan treed ik in het schemergebied van de onschuld, of sta ik aan de poort naar het vagevuur. En er is ginds niemand die mij begroet, het is er kaal en door herinneringen verlaten.…

Giftige tongen Vlammen overal Die uitslaan Duivelse ogen Kokende lavastroom Uit gretige bek Waarmee 'k dreigend Welhaast verslonden Word - afgesloten de Weg waarlangs 'k nog Ontsnappen kan - De hellehond die Lange tijd me al Heeft opgewacht Opent mij de poort Naar het vagevuur…

mezelf, de waarheid die ik niet wil weten maar toch soms zie in de vragende ogen van anderen, verbaasd of gekwetst, op de grens van een oordeel over mij is de waarheid in de ogen van mijn geweten dat mij onderzoekt Ik zweet ervan, het is een vagevuur…

op de korrel, snel zo wil hij er van af ook zijn geweten belust op een moment van rust ze weet haar lot is wat het moet zijn niet gekozen toch daar altijd te vroeg zoveel nog te doen het einde te gewaagd bedenkt een dodelijk man zich in haar ogen moeders wil voor het vagevuur te pril niet langer door het leven gevreesd geeft hij…

Uren alleen, klein leven op een hotelkamer zonder dood te gaan gek te worden of voor altijd alleen achter te blijven zoals 's avonds op het podium hel en vagevuur Ik mis mijn kinderen hier naast me op bed, mijn lief mijn leven zonder drama zonder het beslissende einde waarvan het publiek wil leren begrijpen wat het leven is…

Voor mij, in mijn droeve stemming, lijken hun vooruitgestrekte takken op gekwelde smekende armen die om erbarmen vragen “verlos ons uit dit vagevuur geef ons vrede en rust laat ons sterven in de natuur”…

ik zag je lach reiken voorbij enige gelijkenis een blik die nog intenser het eindeloos onbereikbaar zag jouw lichaam kende al stukjes verrijzenis uit het dagelijkse bestaan jij dwaalde in het bi- polaire van het vagevuur in zigzag gaan jij zo hemels aards in het streven naar volmaaktheid even van god los…

Het vagevuur verlicht mijn pad. Ik beklim langzaam de louteringsberg. Hierboven is het koud en de schapen blaffen. Wieldoppen rollen omlaag. Mijn vijand wacht op me. Het gevecht kan beginnen. Het stof schuurt mijn ogen. Ik huil bloed. Verwoed steek ik in de duisternis. Mijn zwaard dringt een lichaam binnen.…

Gloeiende kolen branden door mijn leden mijn gedachten worden met vuur geblust mijn lichaam weert elke druppel water handen tasten gloeiend ijzer ogen kijken in verblindend licht en voeten dansen op rode platen van sulfer en vloeibaar glas. Deuren openen naar witte nevel omgeven door helder blauw zachte tinten pastel onder verkwikkend…

pak stukjes hemel om de hel te blussen mijn bestaan te sussen met vagevuurmuziek geen rappers meer slammers hitsen op verzuipen in geluid performen slechts verdriet ik beluister het geboortelied dat liefde heeft gebracht want zacht is onze poézie die raakt en gevoel in mensen doet ontwaken lentes weer laat komen in vele warme…

vrouw noch man zoekt en enige diepgang je een zorg zal zijn ga dan zitten en je bezatten in een Spaanse travestietentent het liefst tot diep in de nacht waar de muziek veelal oorverdovend is de travestieten naar monsters neigen de cocktails te zoet, te duur zijn je teveel rookt waardoor je vervlakt, verdampt, vlam vat als in het helse vagevuur…

ik zal ook de hel trotseren waar de duivel loeren draait ons paait met hete vuren en dan als altijd mij een oor aan naait regen zweet als een verfrissend buitje jouw tijdelijke komst is ook voor mij een uitje want jij wordt niet gebrand was eventjes geband uit het wervelend vagevuur zijn horens en de staak heb ik op aarde…

Niet in slaap maar ook niet wakker Ik ben ergens tussenin In dit aardse vagevuur tussen de on en de zin Petrus mag ik binnen toon me de poort de juiste trap Vertel 't me simpel wijs me helder Zodat ik 't eindelijk snap Soms proef ik heel even Dus ik weet dat het er is Aub zeg het me wat kost het Een ticket…

Natuurlijk wil ik geen object zijn maar mens, een subject niet volledig vrij misschien maar ook niet in de hel van andermans oordeel want ik negeer niet dat ik een individuele wij ben een individuele liefde die tekortschiet soms individueel wreed eigenbelang, kortzichtig door ingebouwde oogkleppen tegen mijn nerveuze angst voor het vagevuur…

De grafsteen afgeschrobd mijn handen rood en koud de salie kort teruggesnoeid de bladeren neem ik straks naar huis voor de hete smoor van schapenvlees en u, pa u ligt hier goed en ik weet ook wel dat u ons mist daar in het Vagevuur, u kon slecht tegen eenzaamheid, u was het enige kind van opa en oma en gebleven in ons gezin van…

theoretiseren is voor mij hetzelfde als het geloof evangeliseren waar het luisteren het verliest van een andere levensovertuiging die die ander, de andere mens kiest de ruimte van een dialoog vervaagt woede, venijn en dovemansoren praten, praten, niemand die meer vraagt hun geloof zou mij kunnen redden van de hel met name het helse vagevuur…