Alle inzendingen over van illusies

er zweven miljoenen illusies in de lucht gretige handen grijpen in het luchtledige onbereikbare illusies gegrepen door de illusionist die het onmogelijke waar lijkt te maken maar slechts ongrijpbare illusies in het rond strooit gedesillusioneerd worden illusies begraven op de steen staat hier rust ontgoocheling…

Illusies bestaan werkelijk. We kunnen ze beschrijven. We kunnen er mee leven. Illusies zijn mogelijkheden. Zo werd het mogelijk, dat mensen evalueren, die zich illusies maken. Zo is het zelfs mogelijk geworden, na oneindig vallen en weer opstaan, om ons daarvan zelfs bewust te zijn.…

Ik kocht een kilo illusies en zette die op sterk water Als een appeltje voor de dorst voor de dag van later Ik plaatste de wekfles in de kast naast de pot morellen Zodat de illusies op brandewijn rustig op konden zwellen Ik koos voor deze oude manier van illusies conserveren Omdat het zeker goed zou gaan want het lukte ook met peren…

Wanneer ik in de richting, van het Hoge Noorden vaar, verdampen mijn illusies. Mijn ambities worden er lachwekkend. Angsten zie ik oplossen in moed. De schoonheid van de horizon, leert me hoe ik leven moet. Voorbij de illusies van de winter, wanneer tegenslag en pijn regeert, en de zon niet langer schijnt.…

Eerlijk is de werkelijkheid, die op onze illusies jaagt. Illusies, die verduisteren, hetgeen werkelijk bestaat. Een vrouw die baren moet. Een man die sterven gaat.…

zonder illusies zaagt hij op woensdagavond de week doormidden…

hypotheses vermoedens en illusies verstandige mens?…

in elk van mijn dromen illusies steeds verloren stuk voor stuk tenietgedaan telkens weer op zoek gegaan naar het beeld in de schemering duistere ogen een stem in de fluistering woorden in de nacht die telkens weer bekoren illusies elke nacht zijn het enkel dromen of jou die ik verwacht…

Illusies rijker. Een potlood naast een leeg schrift. Poëzie leest voor.…

het heden verbrandt illusies van verleden in vlam van liefde 8 juli 2010…

verwarde gevoelens van wazige angst verweren mij niet tegen dit illusies gestolen verlangen geknakt en alles wat blijft dat ben ik…

En nu de illusies weg zijn, Wordt het de waarheid, En die kan ik nog maar nauwelijks aan.…

liefde in overleven zonder al teveel illusies…

jouw gezichtloosheid, gesponnen door illusies in een spiegel beland, in mijn onschuld verdronken, brand je schreeuw Mijn doodangst…

Herinneringen vergelen, illusies verwaaien, verlangens vervagen. Alleen onze fantasie die blijft, teistert ons lijf.…

de bomen groeiden tot in de hemel mensen zagen niet dat het bonenstaken waren gretige Japies klommen graaiden naar blauwe lucht met groot gekraak knapten stengels, braken illusies krioelende massa op de grond werd vertrapt zonder pardon…

Zijn het illusies die me drijven, of is het steeds liefde die van binnen naar buiten straalt, hoe onvolkomen de gave, hoe onvolkomen de ontvangst, ook?…

Waar de stroom van beelden naar buiten keert dwaal ik in illusies die mijn werkelijkheid ontkennen, en zoek ik de stok die de spiegel breekt waarin mijn ogen de waarheid zien…

geef je over aan het gegeven, overkom wat je wilde vermijden schakel zintuigen uit en ervaar slecht en eenzaam zijn enkel illusies de één van het perspectief de ander van de vervreemding…

Vergeef je me, mijn dromen en illusies...? je kwam maar steeds niet dichterbij... waren mijn dromen slechts tijdverlies, geloof ik niet meer, in jou en mij....?…

Waar mijn geest door duivels aangetast zich losmaakt van duistere illusies zwerft zij langs zonverliefde paden, waar schaduwen levensvatbaarheid verliezen sterf ik in pure helderheid…

Wees mijn obsessie een leven lang in een avontuur waar variatie fantasie en dromen wachten die alle illusies te boven gaan en met een levenslange luciditeit over een waarachtige liefde schijnt.…

ons leven vol illusies maar is het niet heerlijk om juist de magie ervan vast te houden in de palm van je hart te dromen dat je de wind hoort fluisteren en je eigen schaduw je toe lacht…

een roes vol liefde die haar gedachten omwolkten op stapels schrijfgerei van rozenkleurende fantasieën met vraagtekens zij wist, dat zij hierin haar passionele verlangens niet kon overwinnen onder de wijde tintelluchten op papieren illusies…

waar illusies verdwenen een droom vergaat dwarrelt verlangen aan flarden gescheurd vloeien er tranen door vragen gesteld in twijfel gegeven beloftes vergaan door het waarom van wat is gebroken in het… hoe de toekomst kon zijn…

weerkaatst langs glazen schaduwen brekend glas verbrokkelt mijn illusies scherven doorboren mijn ziel slierten van nevel dragen mijn tranen naar golven van weemoed verlangens blijven achter op mijn verlaten strand van de herinnering…

Doch maken we ons geen illusies Dat brengt enkel desillusies met zich mee. Ook verwachten we geen wonder, Laat ons elk apart zijn, en toch bijzonder.…

En weer spoken de illusies door je brein. Ben je of ben je niet? Durf je of durf je niet?…

Het hart dat geen maat meer kent ontregeld door begeerten en de lust hart zo diep en o zo groot hongert naar de nooit geproefde smaak al klinkt het nog zo zwaar alle illusies reeds lange tijd begraven.…

droogstand in de kweek van illusies geeft verzuring ontstemming bij de organist men ziet vooral bij mondorgels groene doorslag in pijpjes men vermoedt het vale grijs van schuim op lippen met afgewend gelaat wordt ontluisterd…