Alle inzendingen over vaste plek

De overste wil ruimslachtoffers sparen, Ze smokkelt kippen sluw van a naar b, Ze pakt ze in karton en sleept ze mee, Naar plekken zonder slacht en sloopgevaren. ‘Zit stil en rustig,’ schreeuwt Maria boos, ‘De Heer verbiedt het: pikken in mijn doos!’…

Opgepoetste noten rollen over de bruingelakte vloer spetteren omhoog in de zevende positie ademloos vang ik ze op en zet ze op een plek waar niemand bij kan en luister steeds opnieuw... Hij heeft de passie meegenomen om elders uit te delen in zalen vol fluweel.…

er hoefde niets te gebeuren hij belandde vanzelf op een plek aan de rand van vergetelheid hij danste met Aphrodite een lichtvoetig leven tot de muziek verstilde en Chronos hem wenkte hij draaide zich om en reikte de hand van de gevederde dood voor de laatste dans aan de rand voorbij vergetelheid…

Al ligt de hele wereld voor ons open Toch blijven wij het liefste op één plek En dus zijn wij vier dagen lang zo gek Van Nijmegen naar Nijmegen te lopen. Het hoogste ideaal blijft alle jaren De thuiskomst met de bloemen en de blaren.…

ik begrijp jou wel moeder, dat je me naar de kop vliegt je moet gewoon terug naar die plek van die takjes en twee warme eitjes die ik met zorg, veger en blik opnam en wegkieperde je moet wel en daarvoor trotseer je zelfs de daderes van die dubbele moord…

ik wil deze zwarte zieke plek uit mijn lichaam wegsnijden. ik heb mij langzaam recht overeind gezet. ik heb gehoord, dat ik heb gezegd in een huiverend, donker beven: ik erken maar één wet: léven. allen, die wegkwijnen aan een verdriet verraden het en dat wìl ik niet.…

Hij straalt met Vochtige plekken Zwarte handen Wat vind je ervan? Hartstikke mooi! We trekken ons terug in Nieuwe schaduw Openen een fles wijn Van de moeder van Gerard Reve De Avond duurt nog lang.…

Vandaag stuurt zij mij een engel zo eentje digitaal zelf ook toegestuurd gekregen gisteren was ze nog boos op mij op de hele fucking wereld alles om haar heen al veertien hard, stoer en sterk niemand kan haar wat maken en toch diep van binnen weet ik dat er nog een kans is en voor altijd een plek in mijn hart…

blikkend terug in verleden kijkend van hoog naar laag zoekend naar de plek waar ik afscheid nam zachtjes voeten losliet, met haren waaiend langs rietpluimen vanuit het licht ooit geboren de wegvormend naar gene zijde…

Waar ooit de vlinders zaten Bevindt zich nu een lege plek Vertokken met de noorderzon Op zoek naar nieuw verlangen Toen jij vertrok uit deze tuin Verdween het zomerse gevoel Waar ooit de vlinders zaten Waar jij ooit was…

Langs het pad bedrukken letters een grauwe achtergrond het lijkt of hier, op deze plek gras zelfs grijs kan laten groeien onder een wolkenloze hemel pakt zij mijn hand en zingt zacht, alsof ze voelt dat ook tranen hier gestorven zijn "ik zie een ster" ....…

jouw woorden vinden onderdak binnen kader van het vlak treffend in zwart en wit vindt inkt zijn weg jouw dromen in goed en kwaad verticaal in goddelijk gedrag de plek die je invult in lijn geworden taal…

Ik woon echt prachtig aan de Vijzelgracht ze zijn daar zelfs een metro aan het graven maar nu de damwanden 't plotseling begaven moest iedereen z'n huis uit gisternacht toen zei mijn buurvrouw in volledige bepakking hiervan krijg ik ter plekke een verzakking…

Is het nog herfst of hoe zit dat met de vogels vliegen ze vrolijk in de lucht of moet ik ze elders zoeken ligt er nog ergens een droom onder een oude steen of is het mijn hand op een verkeerde plek ver van mijn hart moet ik gaan geloven dat het werkelijk anders kan dat het nu anders gaat gebeuren.…

Het beeld van Bush staat niet meer op z'n plek. Madame Tussaud heeft het alvast vervangen. Misschien omdat we zo naar hoop verlangen, want iedereen lijkt wel Obama-gek. 'Verandering' was zijn verkiezingsleus en hopelijk wordt dat géén wassen neus.…

Je zult de eerste zijn om te weten dat ik niet meer van je houd zoals de dennebomen hun hardheid verliezen in de zachtheid van hars geuren van hoop en hop verbranden van heksen het herinneren van kussen ontsnappen aan de aarde hemelwaarts gaan en neerslaan op onvermoede, lege plekken…

soms valt er, schijnbaar speciaal voor mij, een wondere plek uit de hemel: een strand, een landweg, een bos of wat hei waarop of waarin ik zeven levens kan leven. maar jammer genoeg is dat moment te vlug weer voorbij! is de wens niet de vader van de gedachte?…

Hier op aarde is de oude vrouw moe je neemt het op voor haar verlangen om telkens droom te zijn geschreven in brieven nog altijd ongelezen geen vertrouwde plek slechts herinneringen in de heimweehut Waarom luister je naar mijn gezang mijn lieveling?…

´k Wandel in het bos met overal pijnbomen, ´k Luister naar het tsjilpen van mussen En andere vogels, dieren en gedierten, Vind daarna een plek om te slapen, Wakker maakt mij het geluid van vallende boomvruchten Die zachtjes de stilte in het bos verstoren…

(verandering) zoals men kut gebruikt om er weerzin mee uit te drukken zo moet het ergens ooit zijn misgegaan op een plek in het recent verleden zijn de knoppen omgegaan de tederheid bestreden met het begrip banaal zijn wij ver afgegleden naar 't koude digitaal…

nooit gezocht maar toch gevonden jouw afdruk in je winterjas aan de kapstok opgehangen omdat het weer lente was alles is vergankelijk zegt men dikwijls bij vertrek maar als ik jouw jas zie hangen op die door zon beschenen plek dan raakt steevast mijn traanbuis lek…

MET LIEFDE LOSLATEN Uit de nevel Doemt het op Als Atlantis Op het droge Essen, eiken en wilgen Laten hun blad Met liefde los Op een plek Die geurt naar vroeger inspiratie: Dagblad van het Noorden, 25 oktober 2012 artikel van Ed van Tellingen.…

ik zag de eerste pasjes dacht hem wereldkampioen maar wist van toen trots en de verwondering van staan en gaan op eigen benen in groeien en ontdekken van steeds meer nieuwe plekken de verbazing is gebleven tot hunkering geworden naar het volgend doel in dit nu al te korte leven…

Als de hel de anderen zijn is dan de een voor de ander een duivel of zijn wij desondanks mensen op zoek naar aandacht en tederheid een warme plek om te blijven waarover Carole King zong genoegen nemen met genoeg of schreeuwen we om niets door het hardst willen klinken…

misschien zijn het warmtelijnen die koude doorkruisen of stille omgangsvormen aan het oog onttrokken door stadia van afstand op pijlers van de overkant door kromming van aarde in verbogen ruimte in mate van vaagheid onoverbrugbaar onoverkomelijk zal ik toegelaten worden tot de plek van mijn afwezigheid ik weet het niet niet bij benadering…

haar hoofd stroomt vol goud licht als ze zijn brief vasthoudt hij beweegt naar een andere plek als hij haar brieven leest schone breekbaarheid van twee geschreven intieme levens de tijd is daar het diepe gevoel baant zich een weg naar de tedere eerste aanraking…

Heerlijk zo open de wereld inkijken met ogen die even niet doen waar ze op lijken in horen werd je geboren en in het ontdekken van eindeloos veel blinde vlekken wist je met temperament een eigen plek te bezetten jij verrijkt de wereld van zienden met andere handen en oren…

ik vraag in een laatste bericht mijn wolgeverfde huiver te ledigen in het holst van de abyss, waar binnengewanden en geest versmelten in winternachten waar geen plek meer is voor kaarslicht, maan of sterren leg ik een versteend lijf te rusten aan de hardste rand van het einde…

de zomers zoals ze waren het strijklicht in de winter de verzwegen verhalen de liedjes die jij zong het droevige van de dingen de verdwenen slenterstraatjes de tranen bij het inslapen het oversteken van de rivier de schittering van de schelp de zoute plekken op de ziel het achterblijven op aarde de vreemde die ik ben…

met vernauwde blik snellen we voorbij de plekken des onheils haasten ons over de struikelstenen boven de gedolven graven vergewis je van de koude diepe hemel hoor de naamlozen die met beukende pauken roffelen op de hardleerse huid van de aarde…