Alle inzendingen over vastpakken

vriendschap is iets dat je hebt, je kan het niet vastpakken, je kan het niet zien, je kan er wel in geloven.…

Hangend een uitdaging liggend een bekoring ze vastpakken een wellust ze snijden een bedrevenheid ze klaarmaken een kunst ze proeven een fijnzinnigheid ze eten een voleinding…

Ik wil je niet vastpakken, ik wil je voelen Ik wil je niet bevestigen, ik wil je kroelen Ik wil je niet aanraken, ik wil je omarmen Ik wil je niet meemaken, ik wil je verwarmen Want dan zal je niet kijken, want dan zal je zien Want dan zal je niet ontwijken, want dan zal je misschien Want dan zal je niet zeggen, want dan zal je vertellen…

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

je vastpakken even aan je vastplakken je nemen zoals je bent dan ben ik voor eeuwig jouw vent.…

het leven echter kan soms zó aaibaar zijn je kunt het omarmen en stevig vastpakken en het zal je nog aangenaam verwarmen…

Je mag mij niet vastpakken. Ik moet dit doorstaan. Ga hier vandaan. En pak je leven op. God zal je bijstaan, wanneer mijn leven stopt.…

Ik laat je los jouw vluchtige taal zal nooit meer verwonderen al zie ik het sierlijke als ik achteromkijk en nog eenmaal een teken geef voor ik zachtjes de klink vastpak een groet wordt al wuivend opgenomen door herinneringen wanneer los zand de laatste roos bedekt…

Lief kindje de wereld is een grote bol ge kunt hem niet goed vastpakken hij draait rond als een tol en alles blijft eraan plakken er zweven in de hemel nog andere bollen rond maar dicht bij jou die heerlijk warme ronde dingen steek die maar rustig in je mond…

Ik leg je heel even neer als handen toch weer vastpakken schud ik lijntjes tot een lach wijsheid, soms glanzend, soms mat, geeft gulle handen nog geen vingers om te wijzen wanneer ik je omdraai schicht het eerste daglicht en scherpt het zicht narcissen blijven gedijen ongegrond…

M'n hand vastpakken en me zacht toefluisteren: "dít is ons levenspad" en we hoeven het niet af te rennen. "We bewandelen het sámen stapje voor stapje, jouw hand in de mijne en onze blik in dezelfde richting!"…

Geluk kun je niet vastpakken, noch blijvend vasthouden. Geluk waait met de wind mee, om te verdwijnen als je haar net bemerkte.…

Nooit meer elkaar vastpakken op momenten wanneer je dat juist nodig hebt. Nooit meer samen lachen. Nooit meer samen huilen. Maar waarom moest je van ons heengaan? Terwijl we nog zoveel dingen moesten doen. Maar dat kan nu niet meer. Iedere dag is een nieuwe dag. Een nieuwe dag is weer een dag vol verdriet.…

gelesporenpies en de laatste afdruk van dit jaar, voor mij geen grote maat het passen heb ik afgeleerd klompen uit en klop de sneeuw uit de plooi van je broek, deuren dicht de kolenkit is pas gevuld en kijk uit dat je niet op mijn breiwerk zit aan de muur hangt Volendam in het Delftsblauw er hangt een siddering in de lucht zo één die je kunt vastpakken…

Het is gek hoe snel de nieuwe omgangsvormen ingang vinden. Ik betrapte me er zelf van toen ik in een filmpje hen zag kussen. Ik riep “neen niet doen”. Geen groepsknuffel! Onnozel is het, maar het went zomaar. Die sociale distancing die ingaat tegen alles waartoe wij als mensen geneigd zijn. Warmte, nabijheid, genegenheid. Tegelijk wint ook…

kom mijn kind, kom en huil mijn handen zijn iets ruwer ik til je wat hoger de lucht in maar schenk je dezelfde liefde over het naar bed toebrengen het vastpakken van je doekje vertellen over de vos en het kleine konijntje, zijn streken kom mijn kind, spreek met mij in de uren van het grote missen de taaie nachten, de oude uil samen verzacht…

Ik wil mijn armen uitreiken, je vastpakken en kussen (drie zoenen zouden wel kunnen) en intussen je boeket geuren opsnuiven, terwijl ik “proficiat” zeg, ”gelukkige verjaardag” ook.…

Al had ik graag eens de schrijfhand van 'Opwaaiende zomerjurken' willen vastpakken, het mysterie intact laten trok me meer.…

lieve leven leer je is vastpakken om los te laten groeien van kind tot persoonlijkheid leven leer je kent geen protocol is een zoektocht doorheen de jaren meer en meer naar wie jij bent leven leer je is omgaan met de dingen die overkomen in voor- en tegenspoed die jij creëert ook met wie en wat jij bent leven leer…

Kijk eens heel goed van binnen Ik weet niet eens goed hoe ik moet beginnen Vertel me wat je ziet, voel je wat er gaat komen En kom ik dan nog wel voor in jouw dromen Vergeet het verleden, laat het rusten Kan alleen maar denken aan toen we kusten Niets liever wil ik nog een keer je hand vastpakken Maar het wordt tijd om die knoop door te hakken…

want hoe ik hem ook vastpak hij kraakt echt bij de vleet het enige dat ik bij mij heb maar dat kan het toch niet zijn? zijn een emmer en een schep en een blikje met tonijn toch niet uit Fukushima? is dat niet wat naïef? die smaakt misschien wel prima maar is radioactief…

Ik wil je eens goed vastpakken, met je praten zodat je me begrijpt, Ik wil die lastige gevoelens in het verleden laten zakken. De draad terug opnemen, samen met jou, omdat dat ik echt super veel van je hou!…

soms pijn Niet ieder mens Maar ik geef toe dat er een aantal rotte appels tussen zitten Rotte appels die mijn leven een stuk zuurder doen smaken Door mij telkens een geniepig duwtje te geven waardoor ik onderuit val Onderuit in mijn zelfvertrouwen Onderuit in mijn zin in het leven Maar gelukkig Gelukkig zijn er mensen die mij dan de hand vastpakken…

word waar verlangens blijven bestaan, telkens opnieuw de hoop is geen nieuw begin, maar een oneindigheid die komt tot leven bij jou weerzien jij bent zoveel, een regen in overvloed duizenden druppels, van zowel kou als van liefde wat niet in woorden is uit te drukken ben jij voor mij, wat ik niet kan bevatten, niet kan begrijpen, niet kan vastpakken…

Je zou ons willen vastpakken terwijl we zweven op het doek kijken mag, maar aankomen niet. Wij kleuren doen wonderen met de mens. We kalmeren uw zenuwen. De stress in je lichaam wordt weggezogen, twinkelingen komen in jullie ogen. Daarom zijn wij zo van belang. Wees niet bang met ons te experimenteren.…

Zoals de zon opkomt en een plant zijn bloemetjes openslaat Zo hoor je je te voelen als je ’s ochtends opstaat Zorg dat elke nieuwe dag van het leven door jou stevig wordt vastgegrepen zodat het niet aan je voorbijgaat Stevig vastpakken en vooral niet meer loslaten Want wanneer het tijd is, zal het zelf wel losraken Je ligt 's nachts in bed…

strijd Om me in te houden, de hele tijd Beiden immers gebonden Geen zin in pijnlijke wonden Maar het is moeilijk, ik hou dit niet vol Ik kan het spel niet meer spelen alleen om de lol Ik kan niet meer malen om wat slim is, om niets te doen, Niet malen om je vriend, ook al kan hij er niets aan doen Ik wil je aanraken, nee meer Ik wil je vastpakken…