Alle inzendingen over veertjes

zoet douw druppeltjes zo klein Haar doornen messcherp kleuren die prachtig zijn Water blauw water blauw golven deinen er gedwee Helder fris geheimzinnig schitterende woeste zee Wolkenlucht kleurenspel zomaar in beweging gezet Welige vormen welke ogen als een zacht donzen dekbed Hoor die prachtige vogels zwevend spelend zo vrij Veertjes…

gepromoveerd in het aanschijn van de heilige heer niet dat ik daarop lijk maar ben wel geschapen naar zijn schitterend beeld en vergelijk mijn rechter schouder is jouw vaste plaats omdat alles wat links is ook altijd langs die weg moet gaan ik laat de laatste tijd vaak mijn handen door de haren gaan dan vallen er ook best veel veertjes…

het leven zo licht als de veertjes van een uil waait zo maar over…

koolmeesjes hangen als kleine acrobaten aan vetbolletjes met wapperende veertjes komen ze de winter door…

alles verdwijnt als overbodige luxe een versleten laken veertjes kussen schep na schep hoop op hoop…

je bent al lang gevlogen maar je donzen veertjes dwarrelen hier nog steeds de mooie herinneringen koester ik warm als een dekbed vol van jou…

– hij scheurde zijn kleertjes En liet er een bundeltje veertjes.... Maar vloog toch weer op in de sfeertjes, En spoedig ook groeiden zijn veertjes Veel mooier, Meneertjes, Weer aan.…

Een lijn zo zacht door zijn lichaam voelen en machinale diertjes vol veertjes doen springen tot een mijnramp van ontroering ontstaat.…

de eieren getikt en opgegeten al het donzige uit zicht bloesem dwarrelt met gewicht van veertjes naar beneden het paasverhaal van wrede spijkers en het kruis ligt weer ver in het verleden…

Zoals een danser die, na jaren van zwaar gezwoeg en alles geven, de ballerina's hoog deed zweven alsof ze licht als veertjes waren: Zo heeft Kees Stip met elk gedicht de Nederlandse taal verlicht.…

er was een spreeuw in voorgaande lente zwevende veertjes in onbevangen licht het huiverende fraai gevlekte verenpak gevederd afscheid in slowmotion van dwarrelende pluimpjes er waren ragfijne botjes van een roerloze spreeuw in de voorgaande lente…

nog een keer omkijkend zie ik veertjes in het zonlicht zachtjes trillen zoals mijn huid voelt als in mijn gedachten de wind gedachteloos mijn rug streelt alsof tijd stil staat en jij je handen nog een keer hier zijn…

bij de zee heb ik mijn zorgen losgelaten als een handvol veertjes bij windkracht acht buitelden ze als acrobaten de zee in, of uit zicht ik zoog mijn longen vol, voelde mij licht door het zorgeloze dat het bracht een bovenzinnelijk aderlaten zo onbegrensd en zeeschuimzacht.…

wij dansten licht als veertjes in de lentewind schreven met rozenblaadjes liefde op de grond speelden met verdwaalde wolken ons mirakelspel zonden voor gods aanschijn in het aardse paradijs warme honing om te eten mensen zijn de engelenstatus al eonenlang vergeten…

als ik het even niet meer zie klim ik op een laddertje stof de zwarte wolken af die rondgaan in mijn hoofd ik ontdek nieuwe zachtheid vind bloemen onder 't stof veertjes van troost stuur ik naar wat oud verdriet al heb ik hoogtevrees ik klim die ladder op .…

Als veertjes zweven we in een vlinderende eeuwigheid hemels en nachtblauw een rustpunt tussen onze horizonnen dag en nachtdromers. Het water neemt ons op sterrenlichtjes en waterelfjes in een pareldans van verbonden harten. De waterlelie opent zich en onze ogen schitteren als regenbogen.…

Zie, hoe veertjes zeilen gaan!…

ik denk aan de spreeuw van de voorgaande lente de dwarrelende veertjes zonder houvast in onbevangen licht aan het fraai gevlekte verenpak van die verzwakte roerloze vogel aan de ragfijne botjes de laatste pluimpjes een afscheid in slow motion ik voelde me in de voorgaande lente bekeken door de loerende dood…

Ik wens dat je vandaag en altijd mag delen in de wonderen van de natuur De roestbruine veertjes van een zwaluwhalsje, De fijne pootjes van een mus, De ogen van een uil die eruit zien als juwelen, donkere hemel bezaaid met sterren, het gezang van een leeuwerik, de stilte van het platteland, heldere zeeën en glinsterende stranden…

Hun stemmen klinken steeds doffer boven de doden zweven engelen hun vlucht en onzichtbaar vallen witte veertjes tussen de vlokken poedersneeuw naar beneden Het maakt haast geen gerucht Tussen overwinning en nederlaag ligt het tussenland van overgave aan het niets waarin een vonk zich voortspoedt altijd onderweg…

weet je dat, je bent zo mooi van binnen en van buiten als ik jou voorbij zie gaan ben ik uren aan het fluiten weet je dat, je bent zo lief van top tot aan je tenen als ik in jouw aura ben voel ik veertjes in mijn benen weet je dat, je bent zo leuk van achteren en van voren als ik naar jouw hartje…

Op zoek naar een gebeurtenis genoeg voor dit gedicht kwam ik een koolmees tegen Ik bukte en bekeek hem van dichtbij wat nader en zag dat hij ging sterven Zijn oog liet mij dat weten Hij beefde in zijn veertjes en kon niet meer bewegen Iets in hem was fel bezig de overhand te nemen Ik heb hem daar gelaten boven de koude steen ---------…

vrije vlucht Die Hanny vandaag zo Tastbaar mooi beschreef; Ben die zeemeeuw die met Gestrekte vleugels van tien Hoog naar beneden zweeft - Ik die geen vogel maar mens ben Bij wie de vleugels niet zijn aangeboren Wil in mijn droom in vrije val naar beneden Waarna al mijn vluchtige toekomstdromen In tienduizenden bijna onzichtbare Veertjes…

een auto rijdt een moedereend bijna zo plat als een dubbeltje veertjes dwarrelen op in het schijnsel van de koplampen van een volgende auto er valt niet veel meer te redden hier hooguit kun je haar aan de kant leggen twee kuikens aan de overkant dribbelen zenuwachtig heen en weer ze waggelen naar hun moeder toe het…

Zonnebloem, schitterend licht Dat deze zomer alle kanten op Spat, het licht doet schijnen Op de donkerste plekken, Zelfs je schaduw is mooi - Als de zomertijd voorbij is Zullen je gele veertjes Roemloos in het vooronder Verdwijnen, maar je schaduw Blijft, en landt rechtstreeks In mijn hart, verlicht mijn Allerzwartste nacht…

een schilder streek met verf en dik penseel witte windveren langs het hemeldak toen plots door de lucht vier veertjes dwarrelden afgeschud pluimage van luchtig gewicht opgeveerd uit kussen of matras samen maakten ze er het beste van dit licht reizend kwartet de regen draalde liet nog even op zich wachten…

tot liefhebben bereid draait hij duiven naar het drijvend licht en naar het nevelgeroep uit warme handen waarmee hij decemberwind verovert zoals de boogschutter die zich naar de zon richt in het ochtendland van geboorte waar zeldzame vogels naar de lucht grijpen en het begin van de winter bedekken met donzige veertjes…

Ik streel je perzikroze huid met opgetrokken kleed in liefdevol gegoten water vergeef mij lief want Saskia haar beeld waadt er tussenin voert mij terug naar het begin waar liefde ons ontlook en ik niet vergeten kan veertjes strelen langs mijn slapen tillen hoog op naar het licht voel mij door hun warmte dragen mijn wereld lijkt een…

Het graf ligt er weer mooi bij Ik verzorg het al jaren soms met lood in de schoenen want het zijn wel mijn ouders maar soms ook zo licht als een veertje, veertjes sierlijk licht zwevend rondom het familiegraf waar ik fijn thuis kom waar ik me goed voel wat ik zo graag verzorg zodat het graf er weer mooi bijligt!…

jouw pen raakt mijn ziel, vederlicht letters weven woorden in welsprekendheid die zachtjes landen in een literair gedicht dat zoet en mijmerend blijft zweven in de tijd woorden die als veertjes blijven liggen op mijn huid zo teer, zo fijngevoelig en zo licht maar die tezelfdertijd getuigen van gewicht hoe blank een ziel dat zoiets wonderlijks…