Alle inzendingen over venster

Voor 't open raam, omrankt van wilde wingerd - Een loverlijst, begloord door de avondzon - Zit, mijmrend, Grootmoe met haar oude bijbel. De koperen sloten vonklen in het zonnelicht En 't koeltje krult een hoek van 't gele blad om, Waarop, gevouwen, 't handenpaar nu rust. Op 't vensterbankje, in rode potten, bloeien Geranium, goudsbloem en…

Kijk mee in't venster op de wereld. Zie de honger, de grijs gerafelde mensen, holle kinderogen leeg en zo onbewogen. Zie bloed op straten en pleinen, zie de plunderende, moordende mensen. Massa graven, kindsoldaten leren haten. De mens, u weet wel, met intellect en rede waart rond.…

Ik zat aan 't venster waar de Donau vloot En op mij aankwam aan mijn rechterhand En onder mij verdween.…

bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter de half gesloten gordijnen waar naakte schimmen vrijen en de wereld ligt te vergeten in het opdrogende zaad, wellicht zijn engelen de nakomelingen van god ik kan ze niets verbieden want mijn brieven staan nog ongeschreven in het spiegelschrift aan mijn laatste venster…

Je vraagt je af wat is het doel te zwemmen in kom,het geeft niet in welke richting die ik zwom, mijn kunstjes voor een gebogen ruit, las hoe vertekend de wereld was, na meerdere borrels in dat glas, verscholen onder de schubben van een vis,die niet meer weet hoe laat het is. Uit: "De wijzer slaat door" (pama)…

Dan komt de twijfel aangeslopen, en zet jij de vensters open, te voren maar ook aan de achterkant, en een andere wind kan binnenlopen, tenminste als de poorten niet met nieuwe sleutels zijn bemand, gesmeed met blikken van dat ene moment, hou ze maar weid open, anders voelt het of ik stik.…

Ik denk dat poëzie iets is als vingerafdrukken op het venster, waarachter een kind dat niet kan slapen te wachten staat op de dag. Uit aarde komt nevel, uit verdriet een soort ach. Wolken zorgen voor vijfentwintig soorten licht. Eigenlijk houden ze het tegen. Tegenlicht. Het is nog te vroeg om nu te zijn.…

TRANEN OP HET VENSTER Tranen druppen op het vensterglas het weer heeft alweer zo’n verdriet Het mist zoals ik het levenskompas mijn tranen, die vloeien echter niet Kleine beekjes vormen zich aldaar ach wat huilt ‘t weer toch vreselijk Net als ik, heeft het weer het zwaar mijn pijn is nochtans..ongeneeslijk Grote druppels roffelen…

Het windje, zoel van bloemengeuren, streek Mij langs de warme wangen, zwaar en loom, De bijen gonsden om de lindeboom, Vlak bij mijn open venster, en ik keek   Doelloos naar buiten, waar ik bij de heg Aan de andere zijde van de eikenlaan, Je moeder langzaam langs haar bloemen gaan, En toeven zag en uitzien langs de weg.…

onder de kastanjeboom temidden van dezelfde grijze flats zingt een man met gebroken stem traag als kruiend ijs liederen over het verlangen om er niet te zijn te verdwijnen in de zwarte golven van de nachtelijke zee uren onder die kastanjeboom niemand staat stil bij dit venster op de wereld gesloten gordijnen sluiten zonlicht en…

Nacht en stil is 't, om mij heen Al 't gewoel des daags verdween. Slechts de lieve maan beschijnt Mij, door zorgen afgepijnd. Duizend tranen zijn gestort, Duizend zorgen afgekort: En, mij arme, die hier lij, Is de middernacht zelf blij! Zachtkens juich ik in mijn deel, Mij is alles evenveel. Niets van 't geen het oog bekoort Is er,…

Nooit opent zich de poort. 't Raam is zo hoog Dat zij eerst de aarde ziet in wijde verte: De stroom omarmt het bos in blauwe boog; Door 't groen gaan rode vogels, ranke herten. Niets weet zij van het levensspel daartussen; Maar het moet schoon zijn, want zij mist het zeer. Zij wil omhelzen, vindt niets om te kussen Dan de eigen schouder…

Ik Ares moedige zoon van Zeus en Hera god van oorlog en geweld iemand moest het zijn ik spuw vuur als mijn paarden. Dit is de arena waarin jullie en ik hetzelfde van mijzelf zien en weten De Anderen zeggen: hij is impulsief ontembaar wild zijn naam draagt de geur van bloed. Hij vindt iets anders van zichzelf dan wij. Dit is mijn blinde…

is een opening die lager is geplaatst dan de overige vensters in een kerk of kathedraal.…

Kinderpasjes in verse sneeuw Kriskrassend over het tapijt Aan het venster een schrille geeuw Met gepeins: waar is toch die tijd?…

Blik door het venster regen op het platte dak asgrauw daarboven zij luisterde niet maar het blauw van haar ogen daar verdronk hij in…

zo in het schemer schuifel ik langs ramen zie de mensen voor het pratende oog waar kranten worden gevouwen flessen leeg geschonken een lied wordt gezongen ‘hij leve hoog, leve hoog’ daar ben ik de eeuwige aanschouwer de genieter van het raamkozijn die vanzelf zal verdwijnen bij het sluiten van het gordijn…

Ik deed mijn venster dicht, En beî mijn ogen dicht, En al mijn vingers dicht - Of ik het had. Ik keek mijn venster uit, Zag naar de verte uit, Hoog naar de hemel uit - Of het daar stond. Ik liep naar buiten toe, Heel naar de verte toe, Zo naar de hemel toe - Of ik het vond.…

Als zij 't venster nu ging sluiten, zou de minnezanger buiten Haar in de onderkeurs bespiên; En dies zocht zij, schaamrood, schuchter, Met de vingers om den luchter, Achter 't saai gordijn te vliên.…

.' 'k Ging mistroostig naar het venster, en zag zuchtend in de vliet. Nu heb ik geen and're boeken, dan die hij nog liggen liet.…

Zie ginder die twee gouden vensters, Daar wonen wij - Daar wachten twee lichtende vensters Op jou en mij. Zie, die duizenden sterretjes stralen Al naderbij - - Kind! kind! ál die sterretjes stralen Voor jou en mij!…

1 Mijn lief zat voor het open raam, een zon, die langzaam viel, omlijstte met verzachte schijn, in een bleekgouden, tere lijn, haar hoogvoornaam profiel. Toen schoof mijn lief de blinden dicht, verveeld, een beetje boos, maar binnen drong één scherpe straal en op haar mooie mond, brutaal, danste het licht een poos. Als eens mijn lief…

2 ‘k Sta aan mijn venster. Het is laat. Ik kijk neer op de stille straat. In duisternis, waar niemand gaat. Van nergens komt meer één geluid. ‘k Sta met mijn hoofd tegen een ruit. Wanneer gaat die lantaren uit? Eén lichtkring op wat vunzigheid. Die gloor is met dat goor in strijd. Daar gaat zelfs geen verloren meid.…

Ik stond voor een verlicht papieren venster. Mijn nagel gleed langs het doorschenen vlies, En daadlijk viel een grote duisternis. Het kraalgordijn heeft even zich bewogen. Daar achter hoopt en luistert een, snel ademend. Ik luister, en ik houd mijn adem in.…

De ruitenheer kwam in het nauw hij viel niet op de schoppenvrouw maar door haar resoluut besluit ging toch een venster naar haar uit nu heet zij mevrouw Ruit.…

je hangt hier, stil er is niemand die jou opzij schuift en nog kijken wil geplooid voor het venster maar wie wenst er te kijken door glas naar wat er niet meer was je mocht er zijn…

De vensters, de luiken open, wijd op de straat, o, dat het leven opslaat tegen het bloedloos gelaat, tegen mijn lege ogen! 'k Wil zien de jagende, vluchtende mensen, tussen de auto's en bussen die snorrend en dreunend jagen en levende drommen dragen in hun glanzende vierkante buiken. Open de vensters wijd op het leven!…

en weer was het lente toen ik haar zag staan voor je raam boom met kale uitgestrekte armen overgeplant in vreemde aarde geen blaadje groeit er ooit de zon schijnt door jouw venster schaduwen op het behang…

Wanneer ik aan mijn venster zit, zo in het vroege morgenlicht, Zie ik weer overal in heg en struik de zilveren draden glanzen. Weerspiegelend in het eerste zonnelicht. De spin weeft weer met fijne draden in heg en struik haar fijne web van rag Bedruppelt als met kleine parels door zachte nevel in de morgendauw.…

Welk venster deed mijn blik afdwalen? Was het jaloezie of egoïsme, dat mij verblindde? Was het verlangen niet groter en sterker? Welke kracht doet zichzelf teniet? Heb ik het pad verlaten, haar afgedaan als valse hoop? Of was ze teveel buiten mijn gezichtsveld? Wat bezielt mij toch, om wat goed is los te laten?…