Alle inzendingen over verassing

Lucht ijlt lijkblauwe slachtoffers drukt met forse klachten de rouwenden de kop in rukt het zweet met tuiten uit. Van de geëpileerde wereld blijven ingebakken kraaienpootjes over een oog dat niet meer sluiten kan. Bladeren schrapen radeloos aan de wind- stilte, hangen opgehangen in hetzelfde schuitje uitgeperste vuurcocktail. Barbestelling…

de rode gloed vervaagt langzaamaan het lichtje wordt steeds kleiner nog net zichtbaar met het blote oog verdwijnt en laat mij achter donker omringt me in de buik van de nacht de sterren spelen verstoppertje ogen nemen waar oren spitzen zich spreken gaat over in zwijgen hartkloppingen overstemmen mijn gedachten zintuigen staan op…

Hij belde om afscheid te nemen Voor altijd Het is mooi geweest, Ik zal de winter niet halen Hij haalde de winter wel en ook het voorjaar Sterker, oh wonder De zomer ging voorbij en hij lag er nog niet onder (Op zich geen verrassing, hij gaat voor verassing) Hij belde gisteren weer (voor de zoveelste keer) Wat antwoord je dan?…

Het doet zich weer eens voor op grote schaal, Waarvoor een taalgebruiker op moet passen: “Graag laat ik mij eens uitgebreid verassen”, Dé valkuil van de Nederlands taal. Al doet het mij aan beide ogen zeer, Verrassen doet verassen mij niet meer.…

Ik wandel op een bospad trap op een tak krak ik schrik wanhopig ontwend aan natuur.…

Noch zo fragiel, laat u niet verassen. Hij bewerkt zijn zwaard met precisie en zal u bekomstigen met het element van verassing. Sla daarom uw machtsijzer richting de oostelijke oever, toonbaar voor de slaper. Laat de heerser verschrompelen van angst, zodat gij uw ziel kunt ontsmetten.…

laat jullie verassen ! graniet ervan ! amputeer jullie ! op hoop van regen !”… Ja, z’n expat-cursisten zijn hem genegen, maar meester Teun vertrekt toch met ’n raar gevoel naar Taiwan ……

Ik wil mijn eigen plein ontvolken van keuvelaars en querulanten gespiesd zijn zij aan scherpe dolken en slagtanden van olifanten in moddergaten van moerassen gegraven door couveusekevers zal ik hun ziel tot pulp verassen en voeren aan volwassen bevers bevrijd van vuige invloedsferen zal ik mijn dichtershart verversen om uit een fontein…

huil maar als dierbaren dood zijn huiver maar aan stervensgedachten hul je maar in diep weegeklaag houd je maar niet zo sterk hoe dat mag je zelf invullen en wanneer, dat blijft een verassing want de dood kent geen agenda waardoor het zo'n mysterie blijft waarom?, waarheen?, waartoe? wacht levendig je eigen vorm af!…

Het verraste toch weer hoe het donkere uur golven onzekerheid bracht lam slaan van leven verassing van vuur Is er nog hoop vroeg hij hoopvol in de verwachting dat het er was of anders snel zou komen Hoop valt te winnen als de wil aanwezig is maar die ligt willoos te wachten op vuur sprak de binnenstem dus moet je vechten met meer…

als je nietsvermoedend je voordeur opendoet en ogen van liefde stralen je lachend tegemoet handen van tederheid door je haren kroelen warme armen om je heen je gelukkig doen voelen dan is de jonge dag al mooi voor hij begint alle zorgen, alle plannen, verdwijnen als de wind niets is belangrijk, nee… niets meer van belang het enige wat telt,…

een zuil van zucht het geeft iets van verlichting hier klopt iets niet of toch..? een nest van heteluchtballonnen uit het niets hangen ze in de lucht boven Oldenzaal…

heel voorzichtig, haast zuinig, plooien de dagen zich elke morgen een paar minuten vroeger open. heel voorzichtig, maar wel opvallend, gaan krokusjes en gele tulpen hun perkjes behoedzaam te buiten. heel voorzichtig, haast voetje voor voetje, zie ik oma in een slakkengangetje schuifelen onder bloeiende prunusbomen over het pas geharkte…

rijmen bakken en inpakken een eigen halleluja op Pasen heerlijk naar jou te zenden om te vieren dat we elkaar herkenden die dag een drietal lentejaren elk weerzien weer geloven in elkaar vernieuwen met verassend gezoen vermoeden van liefde in elk gebaar nooit aangekomen waar verwacht tegenstellingen hard en zacht scherp en evenwichtig…

Een wenk een blik meer is niet nodig een gebaar heel bekend maakt woorden overbodig ik ken je zolang ben met je vergroeid maar wanneer hebben wij voor het laatst gestoeid of samen hard gelachen genieten werd sleur geen verrassingen meer grijs versluiert de kleur beiden bang voor de dag dat jij of ik eindelijk toegeeft dat je verstikt…

mijn hart drinkt de woorden "als de liefde niet bestond" zou ik sterven het zachte fluisteren van de wind zou veranderen in een orkaan van boosheid "als de liefde niet bestond" de glans van mijn haar zou verdoffen de zon zou bomen en struiken verbranden met alle hitte in zich en alles zou verassen "als de liefde niet bestond"…

vergeten Nu keren in en uitzicht terug Eb en vloed mijn eigen brug Als aandachtig tijdloos weten Stromend in verhalen Staat de weidsheid stil Maakt wijsheid geen verschil In mijn verbijsterend vertalen Wolkenpaadjes in het buitengebied En het meedogenloos moment Spoelen door en maken schoon Geborgen zingt het levenslied Tintelend verassend…

Slingers aan de muur daar begint je verjaardagsavontuur toeters en bellen je kaarsjes tellen heel veel ballonnen voor jou wordt er speciaal gezongen cadeautjes van groot naar klein sommige dingen moeten voor je een verassing zijn en als je verjaart krijg je natuurlijk een lekker stuk taart je voelt je vereerd door iedereen word je gefeliciteerd…

Ze probeert haar angsten te verbranden, maar ze verassen bitter in haar diepste bergwanden. Geboren werd ze veilig in een avond zonder pijn. Sterven zal ze in de nacht, zonder iemand te zijn.…

terwijl jij omstuwd door veelkoppige dierbaarheid plechtstatig in de oven wordt geschoven of kiest voor statische afscheid- positie doe ik neerslachtig de boodschappen bij AH gooi achteloos TumTum en Brie in obstinate kar denk aan verassing bij posters met verrassing eerbiedig je onbegrepen wil temidden van kopers’ animositeit herhaal…

jij hebt nooit kleding gedragen alles paste jou als tweede huid waar alleen het verschil in kleur de verassing was van het huis zo makkelijk gleed jij ook als laatste puzzelstuk een divers gezelschap in ieder opgetuigd naar laatste snit en hype de omgangcode werd met een lach aangeboden ondanks het kleurrijke van een kameleon…

Een verassende afslag naar waar hij al wandelde van dag tot dag. Waarbij zij elkaar bij het kruispunt het mooiste schonken, elkaars uniek geluk makende, gelovige lach... naar een vernieuwde, stralende volgende dag.…

De avond valt het is stil in mij Ik zit hier voor me uit te staren Ik voel alleen het kloppen van mijn hart En laat al mijn gedachten varen Eens was ik die krachtige vrouw Geestig, verassend, gelukkig en blij Totdat ik in jouw doolhof ben beland Het begon allemaal in het begin van mei Mijn liefde groeide met de dag Zo hevig en ongekend…

daar dokter Clauberg, klein en wreed Gynaecoloog, hij liet in grote lijnen Zijn licht vooral op kinderloosheid schijnen In Auschwitz brak hij met zijn artseneed Hij zou berekenen in hoeveel tijd Je vrouwen van inferieure rassen Steriel kon maken, snel en efficiënt Zo’n achthonderd per dag was zijn beleid En stierven ze, dan restte het verassen…

Na een duidelijkheid die woorden spuugden Als een explosieve vulkaan; die een verassing Gaf na een woordbreuk aan de boorden tot een Te kort in het communicatief bestaan. Spanning die tot ontlading leidt, wanneer het Al dagen rommelt met een Vesuviaanse kracht.…

Geachte fractieleidster van de Volkspartij Voor Vrijheid & Democratie De stevige, de stoere, die mooie van de klare taal Mevrouw Dilan Yeşilgöz- Zegerius Er was geen gebak (jammer) Maar uw gemak (verassend) ‘We hebben het gehad’ (ontluisterend) U moet nu juist aan de bak (kijk over uw schaduw heen) uw volkspartij dicht het gat (verplicht…

vertrekken langs de bomen De oude zerken staan hier schots en scheef En ook de houten kruizen, half vergaan Waarop al lang de namen niet meer staan Daar weer en wind ze langzaamaan verdreef De lege plekken met de hoge grassen Vertellen dat de tijd veranderd is Men kiest voor rouwmis noch begrafenis Maar gaat in vlammen op om te verassen…

dissonante finale aan een melodieuze symfonie maar wat als je alle regels niet goed hebt meegekregen en er plots een mooie aap uit de mouw wordt geschud dan bekijk je het spel met heel andere ogen blijkt het slot die dissonant een opstap naar een nieuw prachtig onverwacht leven vol mededogen dat misschien leidt tot een fabuleus verassend…

Met de eerste rijp van het najaar Worden we rillend in zomerjassen Een kristaldauw op de valstrikken gewaar Van kruisspinnen die ons verassen Door de mistgeverniste wijze Waarop hun breisels de struiken behangen En meisjes met elastische twijgen De ijzelbesmukte webben vangen Om van het mateloos gesponnen garen Welke ze tot een…

Ik loop hier met mijn ei dat ik kwijt wil, de bloemen kijken mij één voor één aan, binnenin mij is het verassend stil, ik zie het lege gat, daar blijf ik staan. Ik zal hem nu voor het laatst los moeten laten, niet alleen het ei, maar ook mijn verlangen, ik zal het hier wel achter moeten laten en mijn geweten opnieuw gaan behangen.…