Alle inzendingen over verbijzondering

Je taalkundige wonderen Meer verbijzonderen. Ik dicht, naar mag ik hopen, Voor mijn lezers, toegankelijk en open.…

nog even en de trein vertrekt in metrische cadans op weg naar een afgebladderde bestemming gedurende de tijd dat we verbijzonderen zonder dat ooit sprake is van ‘halverwege’ al doende gaandeweg te louteren voorsorterend geknipt, geplukt, gemazeld…

Met de verwondering van de verbijzondering van die mens in het stralend licht van die Oostelijke ster. Plaatst die straling steeds weer opnieuw voor het voetlicht die blijde mare van zo ver. Daar in het Oosten straalt een nieuw licht. Krijgt het wonder opnieuw een menselijk gezicht.…

op de vraag waartoe een mens op de wereld is gezet valt uiteraard met het vorderen in jaren minder algemeen te antwoorden zuigen eten lachen kruipen lopen leren ja te antwoorden met twee woorden of als nee gevraagd is nee altijd met fatsoen op je tronie te trouwen in de wolken je werkt in het vertrouwen dat je ongezien aan een toekomst…

Nu te spreken over wat deze kunnen verbijzonderen; is één ochtendsessie met de blik op een betere toekomst gericht.…

Het wonder van de verwondering over de verbijzondering te mogen leven met de genade uit die ene hand; dat zich richt naar de zonestand immer hellend tegen een schok bestand in de berusting dat meer niet hoeft en nimmer verder zal helpen; in het besef dat het goed is zoals het is in dat leven dat knispert over dat pad, dat vrolijk slingert over…

Denkend aan molens bij sloten waarop recht toe recht aan tussen twee punten in lage landen gevaarten steeds heen en weer gaan soms om op zandbanken te stranden verbreed ik mijn perspectief om uit de hoogst wondere wereld van waterwerken teer gevoelig te verbijzonderen Tot de vorst onder de Molen van Sloten de Ringvaart doet kraken en snerpen…