Alle inzendingen over verdorring

De roos zo broos wil niet meer bloeien omgeven door vuil hoe kan ze groeien ze sluit zich en is voor altijd verloren wat rest is slechts dood en verdorren.…

vele malen al in gedachten benaderd geef ik je nu eindelijk die mooie bos rozen of laat ik de zoveelste verdorren in mijn hoofd…

Het Leven is moe De takken verdorren De bladeren sterven Onaangeraakt Tot aards stof vergaan Om weder te keren Uit 't hemels' sterrenstof Bij Lentemaan…

De wolken gaan altijd verder maar komen ook terug de zon komt op en verlaat je 's avonds weer de bomen verplanten zich maar verdorren de bloem zal het na een tijd begeven maar de liefde die is voor iedereen altijd het leven…

Niet te geloven, alles kan ik verdragen, het verdorren van bonen, grootse dronkenschap, stervende bloemen, de zilverwitheid van een berkenstam, daar ben ik werkelijk hard in. Maar een derderangshotel in september, waar alles zoop en naaide, in vochtige bedjes, nee.…

Zoals de overgang van een boom van zomer naar herfst takelde jij af. Langzaam, langzaam verdorde je. Langzaam en steeds verder. Het begin, de rand van het blad. De rand van je lichaam, het uiterlijk. Ingevallen ogen, een gerimpelde huid. Het blad verdort verder, net als jij. De helft van het blad was zwart. Gevolgen in je lichaam. Je…

innig als een schaduw die bij de wortels slaapt hoor ik bij de boom navel muskusgeur en witte rozen winden zich rond een rotonde zij wordt in oldenzaal en niet in amsterdam vermoord in het trapportaal boomtoppen zwaaien een jongen slaat de trommel alles in de wind naar de verdorden waar mijn bloei schoon is geweest verwijzen woorden…

Langs bosranden brandt traag het najaarsvuur bladeren nog kleurrijk op weg naar verdorring geven de wind een spectaculair slotfestijn. Dan moe gevlinderd vallen zij neer dag na dag, uur na uur.…

Alles kan ik verdragen, het verdorren van bonen, stervende bloemen, het hoekje aardappelen, kan ik met droge ogen zien rooien, daar ben ik werkelijk hard in. Maar jonge sla in september, net geplant, slap nog, in vochtige bedjes, nee.…

Hersens die langzaam Het vocht verliezen Waarop ze leven Cellen die verdorren Waar ik bij sta Denken dat opdroogt Als een modderpoel In de hete zomer Wat over blijft zijn Gedachten op hun Allerdorst - en in Mij groeit het verlangen Naar gerechtigheid, het Recht waar ik naar dorst…

dat dit huis geen thuis meer is de planten verdorren voor het raam….ik me ook ( weer ) een vreemdeling voel nu het zo is dat je mijn aanraking niet meer kunt verdragen en mijn aanblik je doet huiveren - hebben we ooit liefgehad ?…

ik ben in staat het zwaarste leed te dragen het uitzichtloos verdorren van een boon een snijbloem en zijn onverdiende loon ik zie het aan, doch niemand hoort mij klagen het rooien van de bintjes is gewoon een schaamteloze daad die af doet vragen of een beroep op normen ooit zal slagen toch blijf ik hard, negeer het machtsvertoon maar in…

Op rozenblaadjes speel ik een melodie die liefde kent zo zacht en ook zo warm misschien zoals je zelf bent Je hart kent geen genade ik speel dus geen refrein want dat is een gevaarlijk goed en misschien wel niet zo fijn Ik open slechts mijn rozenhart daar ik jou liefde wil geven die roos mag niet verdorren want nu is dat mijn ware leven…

zij wiegen niet meer als bloem op de wind laten hun bladeren vallen de een nog sierlijk de ander theatraal zij verpieteren allemaal het verdorren van stelen kan hen niet meer schelen zij wortelen al in het verleden vrezen de storm zijn bang voor de knak morgen is hun enig houvast het onkruid tiert welig in hun chaotisch bestaan…

Zal de zon ze schroeien, tot ze verlamd hun hoofd buigen en verdorren? Het is dan maar zo! Rustig wandel ik verder... In de verte hoor ik een stem, jouw stem, ze zegt fluisterzacht "Ik...Ik hou van je" Rozen, rood dieprood, laat ze!…

de geur van dopheide en droog dennenhout beweegt met de wind die goudgeel blad ritselt de zon staat in gloeiend stof in een koperen nevel van hitte grasklokjes trillen in de schaduw van lome verdorrende struiken diep onder de verhitte bossen stroomt levend bronwater straks zal koele regen ruisen voor een eeuwige kringloop…

Als de zon altijd zou schijnen Als het nooit meer nacht zou zijn Als de regen zou verdwijnen Leefden we in een zandwoestijn Om je heen zou 't groen verdorren Met een altijd blauwe lucht Zouden we de nacht niet slapen Voor de zon gaan op de vlucht Alles is perfect geschapen Ingenieus dacht de Schepper na Zouden wij het beter weten Weinigen…

Het moet toch al verdorren- Het mensen-hart, het zonne-licht, Zij sterven zonder morren.…

Verdorren ieder jaar weer de bloemen in de tuin. Legt men zijn klaaggezangen op stenen van arduin. Komt alles weer tezamen, waaruit een mond ontstond. Kruipt traag, als het blad der bomen, het hart weer in de grond.…

Verdorren ieder jaar weer de bloemen in de tuin. Legt men zijn klaaggezangen op stenen van arduin. Komt alles weer tezamen, waaruit een mond ontstond. Kruipt traag, als het blad der bomen, het hart weer in de grond.…

In 't gloeiend zand Der hoge duinen Geplant, Kwijnt ge... verdorrend op haar kruinen, Aan 't eenzaam strand. Schoon 't koele nat Uw dorre sprieten Omspat; Moogt gij geen laafnis toch genieten, Verschrompeld blad! Vaak sterven wij In hooploos smachten, Als Gij: - En 't doel van hopen en van trachten Lag zo nabij!…

Alweer zes maal klokje rond, daar sta ik dan, vertaal de beelden in de spiegels voor een venster waarin ik de jaarlijkse gestrooide bloesem vang, de herinneringen verdorren niet, door het leven niet verrekend, effenen ze hun voorgenomen spoor, al dan niet opgetekend door de wissel van het lot, spot met de wetten van de tijd, al is…

Zo doet uw schone verf de roos en lelie duiken, En maakt dat in uw hof, uit hartzeer en verdriet, De bloemen altemaal verdorren op hun struiken, Omdat men schoonder bloem op uwe kaken ziet.…

Het zijn onze herinneringen die bloeien en verdorren."…

Laat me verdorren in het wintertij, Ver van de zomers met hun hels gehoos. Ik kan de lichte stormen niet verdragen. Kijk niet naar me. Behoed me voor die pijn. O camera. O beeld van welbehagen. Laat me van dit de antipode zijn. -------------------------------------------------- uit: 'De os op de klokkentoren', 1981.…

gaan, niets kan je nu nog deren de wind bepaalt de plaats waar je terechtkomt laat je meevoeren, maar laat niemand je de mond snoeren zing mee met de wind dwarrel met de bladeren willen kunnen durven weten ervaren zijn adem het leven versla de dood ervaar het voor heel even biedt de pijn het hoofd gevallen bladeren verdorren…

ik liet mijn vinger glijden over de wind toen jij me droeg over lichte trillingen van verdorrend hout door herfst getooid legde jij mijn hoofd tegen je schouder bedekte mijn haren met de kom van je hand ik vertelde je over lage wolken en over mijn dwalende blik naar een kale tuin in het gedempte licht zoende jij mijn ogen…

Ik zal je hier niet met name noemen maar ik wil eindelijk eens weten hoe en dus kom ik morgen naar je toe met in mijn armen verse bloemen als je mijn hart niets geven wil zullen ze verdorren en gebogen treuren maar bij een verlangen avonden geuren en bloeien gelijk onze liefde stil omdat zij alt’ de waarheid vertellen vaar ik blind op kleur…

Hou van mij klinkt als een fluisterende melodie, de kleur van hoop danst als een dromerige herinnering,als zilveren balletschoentjes gedragen door de wind zij op blote voeten in het natte gras de liefde lijkt te verdorren achter het huis op de heuvels aan haar horizon…..ruist de zee vliegen de meeuwen haar vrijheid hou van mij…..…

vogels vluchten uit de stilte van het huis zelfs verborgen zwervers sluiten 't gemijmer in de ramen en 't geschrijf naar hun geliefden die het verleden vulden toen de bomen nog rechtop hun handen op de horizon legden planten verdorren vanuit alle hoeken hun geroep wordt niet meer beantwoord en zelfs de buien worden naar een botte kist gedragen…