Alle inzendingen over verdwijnen

tranen recht uit het hart parelend mooi helder kristal lijken zalig bitterzoet breekbaar in harten zachtjes gehuild vallen op uiten verdriet ooit raken ze op…

Waar het dovende vuur van hartstocht de warmte mist van onversneden liefde, daar spelen ego’s hun macaber spel van compromissen met pijnlijk winstbejag en trekken zielen gekwetst zich terug achter de grijze sluiers van een winters landschap…

Al het blauw komt samen In de verre horizon. Waar alles in verdwijnt. En weer in zicht komt. Golven spoelen aan Na een lange reis. En keren meteen terug Naar de wereld op 't water. Het zet me aan het denken. Terwijl ik naar de horizon kijk Ben ik gelukkig en hoop ik Dat ik ooit de reis terug zal maken. Ik op los in de horizon. En terug…

Top Secret-talks tussen generaals codeert men bij Uncle Sam meermaals. Die zwaardoenerij hoeft er hier niet bij : wij spreken gewoon ons Vlaams koeterwaals.…

De zon komt op en gaat weer onder De maan verschijnt en verdwijnt Jij bent daar en gaat weer weg Ik hou van jou Dat blijft…

Ik wandel Over het Zanderige Duinpad Het is Stil Alléén de rustgevende geluiden van de wind en af en toe een andere wandelaar die langs Loopt met hond Ik sta Stil op het hoogste punt in het duingebied Kijk de diepte in van de helder blauwe lucht en Laat me erin verdwijnen…

In gesloten kamers vol met haat vlogen de jaren als bladeren door de wind waarin hij zich realiseerde dat de schaduwzijde de relatie met familie verduisterde in een donker geschilderde nacht Waar vergiffenis de weg naar het licht verschalkte tot een blokkade waarin hoop vervlogen was als een molecuul deeltje stof waarin emotionele tranen vervormd…

de toekomst gesloten van dit oude uur waarin de avond zich niet hoeden laat ik faal opnieuw, twee of driemaal rond mijn ogen, trek een kring van mist rond een lege stoel en leg mijn oor te luisteren op mezelf in dit tijdelijk, papieren huis; de blik gedwongen, zo dichtbij…

We hielden elkaar aan de lijn, emoties heen en weer, kies ik nu voor een rustig meer en zoek de ware zielenvlam word heen en weer geslingerd van jou naar wie me roept ik hoor de universele klank van een eeuwig liefdeslied de sterke kracht in al wat is…

Zielenpijn die alles overheerst En een uitweg zoekt uit hersens Die te zwaar beladen zijn, Geen APK die hier nog iets aan kan doen, Maar de pen brengt redding! Het verwoorden van al dat donkers Dat depressie heet, het benoemen Van al dat bijdraagt aan de pijn, Brengt verlichting, Het verwoordt de opluchting Van het opgeschreven zijn…

zacht gleed zijn hand uit de mijne ik voelde de kou zijn langzaam verdwijnen verbonden als kind voel ik nog zijn knuisten pas later gebruikte hij soms ook zijn vuisten maar in de strijd om bestaan heeft hij zich nooit laten gaan relativeerde en blies dan wat pluizen het laatste gevecht heeft hij niet kunnen winnen het onzichtbaar…

Zijn lege woorden slokken de ruimte gulzig, stelen momenten. Dat waren de mijne. Als sporen van zijn stroom vervagen, slaat hij wanhopig terug, maar in lucht is er geen houvast. Paniek’rig het laatste woord, Maar geruisloos was zijn val. De stilte kwam en bleek zijn ballast.…

er bewoog iets zwarts donkerde venijn uit angstig makend klein niet offensief als een dief in de nacht die onverwacht verschijnt met flitsende nagels krassend sporen trok in de angstige vloer zonder een eenduidiger doel dan te intimideren door onbekendheid met scheurend jankende muziek die zijn bestaan niet ontleende aan wat…

Euthanasie, een naar woord als het niet anders kan toch lijkt het bijna moord maar wat nou als niks meer kan? Het lijden is ondraaglijk het lijden is te zwaar ging nu alles maar vanzelf ging ze nu maar. Zo af en toe, zakt ze even weg komt telkens weer terug het lijden is ondraaglijk kwam de verlossing nu maar vlug. Want een mooier…

Geen gele staanders meer tussen het groen. Pech onderweg? Bel mobiel of app. Dan komt er hulp voor onder de klep. De praatpaal gaat deze zomer met pensioen. Ach zei een wegenwachter, niets verloren Er blijven problemen tussen de oren.…

Ik was wat traag de afgelopen week, Omdat ik zo heel graag naast Jim wou staan, Ik heb er menig’ bus voor laten gaan, Waarna ik uren naar mijn Marsman keek. Maar morgen huil ik het hysterisch uit: Ik zie mezelf weer in de abri-ruit.…

De steward op de rails, de blauwe vader Die checkt of je de treinreis hebt betaald Vertelt of je je aansluiting nog haalt Voor hem (of haar) is straks het afscheid nader Knip de trajecten waar ze aan het snijden zijn Af langs de onrendabel aangestipte lijn…

Laat me verdwijnen onder je vleugels in een slaap van ongerepte warmte Laat me verdwijnen in de slagen tegen mijn borst Laat me onder je vleugels in de engte van een zware herinnering naast je verdwaalde voeten Laat me verdwijnen als mijzelf…

Ik wil verdwijnen in de wolken en als regendruppels dalen om de droge aarde te voorzien van water. Ik wil verdwijnen in de zon om als zonnestraal terug te keren en de aarde doen verwarmen. Ik wil verdwijnen achter de sterren om de mooiste uit te zoeken die ik voor jou altijd zal laten schijnen.…

Met volgnummer op zak en in gedachten Naar de slager en de apotheek De boekhandel ('t is bijna boekenweek) En dan moet ik alsnog een half uur wachten En voorheen-de-PTT geeft rustig door Dat het niet druk is op het postkantoor…

De vogel sprak: “Wat hield ik van die pop Die in het veld stond om mij af te schrikken, Maar waar ik lekker strootjes uit kon pikken; Daar bouwde ik mijn nestje dan mee op. Maar gister bleek hij plotseling vertrokken. Toen ben ik mij wel even doodgeschrokken.”…

Wanhoop niet, er komt een dag, dat de zon weer zal gaan schijnen en die tovert weer een lach op je, nu bedroefd gelaat, die je tranen doet verdwijnen... Hoop doet leven, dus, geef de hoop nooit op Je zult het echt beleven Je komt er boven-op... Verdwijnen zullen zorgen verdwijnen in het Niet!…

Woorden heb ik verloren. Woorden heb ik gegeven. Woorden die me lieten zoeken naar jouw verhaal en de puzzels die je me gaf toen ik mijn verstand verloor en dacht dat je mij jouw liefdesalfabet gaf om momenten te weven met onze liefde die alleen een spinneweb van hoopvolle woorden is gebleven…

De nachtegaal trilt het winterwit uit het vroege morgenkleed in een waas berijpt en strakke snit vleugelt hij zorgenbreed door een asgrauwe dageraad door breekbaar grijs en olmenlaan tot aan de rand van het bestaan waar de tijd geen tijd beslaat Daar verdampt zijn verenjas buigt zijn vlucht naar nooit meer terug het koele ijs en het geknakte…

Het was dinsdag de vogels slaan zwart op het paleis, net als zondag ook de boot strak rondvoer, net als vandaag de stad zich roert en ik verdwijnen zal naar thuis - waar? - en niks legt zich erbij neer.…

woorden die ik wilde horen verborgen morgen gaat verloren als ik me afsluit voor de dag Toe laat het duren laat het kwijnen laat vaarwel een metrum schikken licht omsloten loden blikken dichtersdromen lot verfijnen Dan de zon die bot blijft schijnen tot een straal mijn netvlies raakt de wending die mij wakker maakt Nee, ik kan niet meer verdwijnen…

de weg naar de toekomst is onbegaanbaar grote woorden barricaderen de blik vooruit een stap voorwaarts verzandt in frustratie het verleden biedt een uitweg herinneringen vormen vluchtroutes achterom kijken doet de therapeut gnuiven het heden staart zich blind doelloos hou ik me bezig met braille verzet de bakens verdwijn spoorloos in…

Morgenvroeg zal ik als een pop Mij ontdoen van al het oude Alles wat ik zo vertrouwde Keurslijf en juk, ik geef het op Ik ga stad en taal verlaten Laat vijand en vriend in de steek Zomaar ergens in deze week Niemand heeft iets in de gaten De feniks ontwaakt nu beslist Zoek mij niet meer, ik ben heen Slechts as rest vanwaar ik verdween…

'O denkt men er zo over!' zei het jongetje dat de wet van Newton gelezen had en hij steeg als een leeuwerik in de dampige najaarshemel en geen sterveling op aarde heeft hem ooit nog teruggezien ------------------------------- uit: Gedichten 1938-1970…

De angst lijkt ver weg alsof het boven de wolken zit. En soms als een regenbui komt als ik het zeg Maar dan zeg ik het niet het is geen bestelling. Hij komt vanzelf en niemand die dat ziet. Hoe verdwijnt het weer dat enge gevoel. Gewoon door sterk te zijn want ik wil het niet meer…