Alle inzendingen over verdwijnen

waar een bed van lelies meren kleurt paarswitte tinten deinen op het water zien wij het dansen der meeuwen hun luchtballet een spel van schaduw in de ondergaande zon langzaam verdwijnen in het avondrood waar de schemering gevallen kleuren dooft en rimpels op het water oeverloos breken paarswitte lelies zachtjes sluiten…

De kamers van mijn geest Overbelast met gedachten Het is leven wat ik vrees Ontnomen zijn mijn krachten Wilde haren wapperen niet meer Nergens een sprankje licht Donkere wolken dalen neer Verkrampt is mijn gezicht Getekend door lijnen Ogen vol verdriet Het zal niet meer verdwijnen Geen ander die dat ziet Ga en leef je leven Ik ga…

in veelvoudlief geschreven op momenten van stilte ’s nachts als jij zoals ik wilde je tong omlaag gegleden nu denkbeeldig slaapt over rondslingerde geheimen van mannen met verdwijnen bemin de schaduw vroeg of laat na het opstaan kleef je zacht van kussen met toevalligheden hartstocht in gelijke delen zo lief schreef ik jou vannacht…

ik wandel langs de graven alleen de drukte voorbij van de eendagsvliegen ik voel me verbonden met de overkant waar er rust is niemand me opjaagt waar is mijn hart dat geloofde in vriendschap voor het leven nu omgeven door een zwarte kleur de nacht valt vroeg binnen ik verdwijn als een stip in de duisternis mijn ogen vallen toe…

geslagen en afgeranseld met lange stokken de hoogste takken van vruchten ontdaan hij bleef stoïcijns wist dat dit al eeuwen zo werd gedaan spijzigde hen met kruidige olie uit een eerste pers deelde het leven van de inwendige mens had weet van alle geheimen was generaties lang in iedere binnentuin en zag hun geschiedenis verdwijnen…

Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

rivieren die stromen en groeien verdwijnen in het dorstig land nooit de zee zullen bereiken maar wellicht ondergronds hun zoetwatermeren maken wachtend op de wortels van groene wijngaarden samen met de trage aarde tot paarse druiven en bloed de lach van een gelukkige vrouw van een man en een schreeuwend kind haalt water van…

ben ik de druppel in een regenbui het blaadje dat dwarrelt op de wind een spelend kind dat zand het einde vindt ik voel hun eenheid in bestaan het samen gaan in tal van vormen om zo leven zijn gestalte te geven waar harmonie als warme deken de scherpe kantjes laat verdwijnen van donkere schaduw als zon te fel gaat schijnen…

Verzonden woorden Verplaatsen zich door tijd en ruimte Op zoek naar hun bestemming Lieve, boze, harde woorden Zonder enige emotie Gedoemd om te verdwijnen in vergetelheid Of Laten zij hun sporen na Tijdens hun enkele reis Miljoenen woorden Dwalend door dit universum zoekend naar hun eigen verhaal Vergeten woorden rijgen zich aaneen…

En veel later, als er later was zou ik alleen en onopgemerkt, ongezien, zonder jou, verdwijnen.…

ze weet ze feilloos te vinden mensen die met schrapen de wereld steeds hoekiger maken waarvan woorden de verbondenheid verstoren in het vriendelijk en respectvol omgaan met elkaar een laatste sneer dan verdwijnen nooit iets positiefs in het onverwacht verschijnen als surprise ook hun afscheid opmerking glijdt vaak vol venijn…

Het zwembad in om daar mijn voeten nat te maken eruit om met die natte voeten de tegels naast het zwembad aan te raken kijken hoe de tegeltenen verdwijnen in de zon. Een foto die tevoorschijn komt maar dan andersom. In het bad uit het bad ik zong een lied dat ik op school geleerd had.…

Dat eenzame dagen Zouden verdwijnen, Dat ook voor mij De zon weer zou schijnen. Wat heb ik gedaan? Dat ik dit verdien, Heb ik lang genoeg verdriet gehad, Is het dat misschien? Maar nu kan ik alleen maar blij zijn, Blij dat jij bij me bent, Genieten van dit gevoel Dat ik nooit eerder heb gekend.…

Waar je ook bent en waar ik je weer mag vinden als onze momenten niet meer breken of verdwijnen in de stilte die bewegen wil maar wachten moet. Wanneer jij ontwaakt en ik je dromen zal vinden ben ik weer dapper en durf ik je te vragen of onze schaduwen ooit weer op elkaar zullen gaan lijken.…

Dit is geschreven voor iedereen in het universum zweeft men als een geheel de ruimte door onder het zwart en blauw dag en nacht na nacht wacht de dauw nieuw geboren geluid onder invloed van ruis alles van belang gaat in de kluis er uit ooit gegaan in om ooit te verdwijnen om ooit een dag of een nacht te vergaan als een verhaal nooit…

ik zag helderheid uit kleur verdwijnen het voelde alsof zon niet meer uitbundig kon schijnen het vrolijke speelse flonkerde incidenteel grijs overheerste geheel ondanks de warmte werd het kouder en killer door donkerder licht in relaties domineerde niet samen maar alleen het almachtige ik nog opent wit maar zwart produceert…

de laan wordt allengs smaller bomen stappen kleiner langszij wanneer het oog blijft puilen is het waas der waan nabij geen vogelkreet bekrast de lucht er zijn slechts wolven, zij huilen vlucht, vlucht, ijlt de noordenwind verdwijn uit dit verdichte woud in de ruimte sluimert het kind zijn bed voelde nooit zo koud…

ik heb je gezocht in de stad van glas maar overal waar ik keek zag ik je gezicht verschijnen om daarna in schaduw te verdwijnen je werd steeds transparanter extravaganter uitgelicht tot in het diepst van je ziel het waren die karakteristieken waarvoor ik altijd viel ik zag ze breken in kleuren vlammen die ik nooit meer zal vergeten…

ik tast naar je raak heel bescheiden aan jouw zijn zie licht dat in het schijnen je schaduw laat verdwijnen en onderhuidse warmte doet gloeien van verbondenheid tot strelen langzaam verandert naar passionele intimiteit via roze naar het donker rood van alle remmingen ontbloot de kleuren zijn verschoten na een heftig samenzijn…

Als de zon altijd zou schijnen Als het nooit meer nacht zou zijn Als de regen zou verdwijnen Leefden we in een zandwoestijn Om je heen zou 't groen verdorren Met een altijd blauwe lucht Zouden we de nacht niet slapen Voor de zon gaan op de vlucht Alles is perfect geschapen Ingenieus dacht de Schepper na Zouden wij het beter weten Weinigen…

Zou zo graag nog even met je praten misschien kan jij mijn angsten voor altijd laten verdwijnen. Ben jij gelukkig in het licht nu je bent terug gegaan naar de bron van ons bestaan laat het me weten. Stuur me de wind laat hem zachtjes strelen mijn wang dan ben ik niet meer bang ik mis je nu al zo lang.…

Niet de dagen dat wij stralen steken riemen onder harten zielen zonder kathedralen putten kracht uit eigen smarten niet de uren dat wij vrijen leggen een bodem in bestaan zielen zonder monnikspijen versmelten buiten elke waan in mijn ogen zal je wonen als het licht lijkt te verdwijnen wij zijn identieke klonen in beheer van zielenpijnen…

ik kende pleinen en straten waar middenklassers hun welverdiende boterham aten nu zijn het donkere stegen waar klinkers blinken in regen van kil neonlicht de wijk wordt gesaneerd mensen dienen te verdwijnen om elders als normaal weer te verschijnen maar het sist en gist verloedering het spel werd al gespeeld toen de eerste kansloze…

Kerken werden omgebouwd tot restaurant Katholieken lieten zich ontdopen De Kerk kan haar lot niet meer ontlopen Nu schuift men ook de Roomse feesten aan kant Pasen zal nooit meer zijn wat het is geweest Je kan maar beter wennen aan ’t Suikerfeest In België moet Pasen, Hemelvaartdag en Allerheiligen verdwijnen als wettelijk betaalde feestdag…

Zo ook zal langzaam het vlees, Verdwijnen van jouw botten. Al liggend in je kist, Met mensen erboven denkend aan jou. Een mens een madeliefje. Zij de blaadjes, wij het vlees. Een in leven een in ziel, Zoals beide er geweest.…

Met je zilveren licht en je warmte heb je de aarde en ons weer gepamperd waarvan iedereen zo genoot Nu je stralen zijn getemperd kleur je de hemel met je warme gloed, oranjerood en je langzaam zal verdwijnen achter de horizon en in de prille morgen je stralen opnieuw uitbundig zullen schijnen O, heerlijke zon, jij bent een onuitputtelijke…

ik wil oogsten maar de velden zijn leeg in schraalheid nog restanten venijnig stuift de droge wind het zand op duinenrijen het groen dat welig tierde is al decennia lang aan het verdwijnen als het oog van een orkaan is de woestijn ontstaan zijn strijd woedt op de flanken als het stof is neergedaald toont het eindelijk zijn…

zag de mooiste bomen staan maar in mijn hart zong kerst al hun vergaan sparren nordman en de fijn genaalde den gekweekt om in luister te verschijnen zullen uit het bos verdwijnen kaalslag is niet te betwisten enkel voor wat sfeer verlichten hun groene dood zal nog één keer warmte geven als het oudjaar eindigt met nieuw leven…

Tijd is als de zee oneindig verre deining in hoog en laag aanspoelende vloed woedend als branding ebbend verdwijnend met regelmaat en rust, perpetuum mobilé van levensritme.…