Alle inzendingen over verdwijnen

ik zie het na de lach woorden kabbelen zacht betekenisloos om niet te storen nietszeggend gaat hun ruis verloren kijk maar de mensen aan hun ogen spelen handen voel armen om me heen niets hecht zich aan ijs en steen alleen zijn op de vlakte verdwijnen uit dit leeg bestaan geen tentakels die je grijpen die raken om zichzelf te verrijken…

Het krieken van de dag Waarin jij het eerste zonlicht zag Het opkomen van het daglicht Duisternis mysterieus gezwicht In een wereld van dennen Waar het zonlicht de contouren zal mennen Als rood schijnsel door het heelal Een verschijning die snel verdwijnen zal De mysterie heeft je aangegrepen Wolkenflarden in een glanzende lappendeken…

De boer is weer eens de gebeten hond Het stikstofprobleem wordt op zijn bord geschoven Daarom moet zijn veestapel eraan geloven Hij moet verdwijnen van zijn eigen grond Zo heeft hij dus geen enkel perspectief Want wat moet een boer in vredesnaam beginnen Hij kan niet de hele dag zijn vrouw beminnen Ook al is ze nog zo vreselijk lief Zijn…

ik heb altijd kleuren gedragen die mij niet flatteerden ook wisselen ging niet goed wat wij ook probeerden blond en met een lichte huid ja daar kwam je echt niet mee vooruit in licht pastel verdwijnt de eigen kleur snel als vuur in de hel in mijn verschijnen leek volmaakt te verdwijnen in kleine hinten die goed bedoeld toch…

Galloperend door onstuimige stromen breken gedachten op het waaien van de wind hartstocht sluimert in verhitte dromen waarin ik eindelijk mijn gelijke vind gevlochten vingers met de mijne raak ik jouw zinnen even aan ik wil totaal in jou verdwijnen toe lief, laat je nu maar gaan proef je warme zachte lippen voel jouw heet en vochtig lijf…

Als een stoplichtspel verliep het referendum Druk je dóór? Of stoppen? Of er tussenin? Heeft dat voor en tegen eigenlijk wel zin? En welk kopstuk heeft nog even een addendum? Kan Nederland z'n status wel vergeten Of kunnen ganzen kiezen wat ze eten?…

Alles moet verdwijnen tot niets meer overblijft van dingen die hem levenloos verwijzen naar stukjes die nog stervend zijn in z’n geest wordt strijd gestreden nu de draad schijnt doorgesneden staat het falen op zijn gezicht geschreven in de grijns van medelijden waar hij zelfs geen troost lijkt uit te putten kan men aarde niet bewegen…

Gefluit, geknal, Een schreeuwende pijn Even de ogen open Om dan te verdwijnen, In de mist van eeuwigheid Een kreet in nood Een kreet om hulp Een fractie te laat De sneeuw kleurt rood Een traan welt op Het was een vriend Waarmee ik m’n miserie deelde Waarbij het vele lijden dragelijker werd Iemand die me verstond Die in al het gedonder…

Lange dikke grijze lijnen schilderen het tere blauwe linnen, je ziet de zonneschijn verdwijnen waar die vieze wolken beginnen Het zicht word je ongevraagd ontnomen, het landschap is niet wat het is geweest, grote schoorstenen in plaats van bomen maar niemand die het ergste vreest.…

in diepduistere dagen momenten vol vragen omhelst vriendschap in dit leven haar warmte om jou heen genegenheid en hoop verbondenheid in troost vrienden drogen tranen lopen de weg samen een weg vol pijn en verdriet verdwijnen zal hij niet laat hun liefde je leiden naar het einde der tijden waar de maan omgeven door sterren haar licht…

Getergd, gewapend met een vol glas water, laat ik de vierpotige furie verdwijnen. Denk echter niet the point of no return te hebben bereikt. Het dier zal weer met scherpe klauwen en tanden verschijnen, gezien zijn miauwend: “Buurman, tot later!”…

Kom, verdwijn nu uit mijn ogen en trek de deur dicht als je gaat! (Ik weet dat je echt spijt hebt maar ik kan je niet vergeven. En hoe hard ik ook proberen zal met bedrog kan ik niet leven!)…

naaktheid - ze had de bomen nog nooit zonder bladeren gezien – geurden alle gedachten naar strijd was het leven wankel, onzeker en alles misschien Struikelend over verdroogde dromen aan haar flanken de ruïnes van huis en haard de omhelzing waar ze nooit los van zal komen de wijdse leegte waar ze nu in staart Ze heeft haar hart al opgeschoond verdwijnen…

Roep ik ontzet De nood is nu toch minimaal acuut De laatste strohalm zie ik snel verdwijnen Al zwetend word ik wakker… naast m’n bed…

alles voelde anders in raken het deed onverwacht nieuwe energieën ontwaken het was geen stoffig verschijnen na decennialang verdwijnen maar een herboren in nieuwe gloren spanning voelen in een warm contact waar delen heel intens zijn unieke info overbracht de wereld bekijken met een nieuw ontzag omdat alles blijkbaar een eigen…

als scholiere liefelijk springerig een hinde nu een vrouw getroffen door het mateloze licht "ik wil de wind de golfslag samen met het witte licht vanavond over zee ik bel dolfijnen en wij spelen en verdwijnen" zij vergt dat ik haar stroeve nek masseer mijn hand maakt los en ik karteer verborgen samenhangen haar zwijgen sla ik op of is…

bloemsuikerspinnen, zo smaak ik u in roemrijker bundels bind je regendichten niet oranjerood verstart in u een cyclus van verschijnen verdwijnen, als tuur ik door het kijkglas van de stoof naar u naar buiten dan stuift een straaljacht door uw ruim het laat u schuimen als het strand dat pas werd gladgespoeld. de lucht die is van u van mij…

Een zee van merkloze jeans Bollend en ritmisch deinend Waaronder verdronken lichamen Ademloos de diepte in verdwijnend Uitzichtloos verdooft gedwongen Tolgeld bijeen geraapt over zee Het wrak zou de overtocht wel halen De dood voer met hen mee De aangehaakte lichamen wiegen nu statenloos Aan de snelle boot langszij Een lint van verdronken…

Ter zitting zegt-ie: 'Mister Bush, verdwijn! Gelegenheid tot inkeer krijgt u wel, als u de zitting voortzet in de cel. U hoeft nog niet te hangen als Hussein.'…

componeren Soms met accent Dan in rust De intonatie van leven leren De groei naar dirigent Zeker en bewust Een leven lang begeleiding Van vrienden, hun trouw Het achtergrondkoor Een lach bij overwinning Bij de minuer van de rouw Een luisterend oor Een leven lang refreinen Bezield door de beat Een chanson d’ amour Een leven aan’t verdwijnen…

winterhol naar buiten gekropen worden al gauw bezet door de eerste zonnekloppers japanse kerselaars staan fier als bebloemde lantaarns tussen de geparkeerde files en strooien hun roze tapijt een stoere woerd is uit de zoo ontsnapt en waggelt met vijf kuikens parmantig het centraal station binnen tot groot jolijt van de pendelaars stilaan verdwijnen…

in zilver lopen nu twee banen vanaf haar slapen langs het bruin ze zullen weldra gaan verdwijnen in volkomen grijs tot aan de kruin bleef ze lang geconserveerd nu gaat het slijten extra snel spanningen, met kracht geweerd tekenen haar uiteindelijk wel ze kan nog kiezen voor schijnbare jeugd de haren verven in een warmere tint maar dat…

de overwinning die hij voor ogen heeft telkens is zijn zet de voorloper die de hemel splijt en de aarde onbeschermd het lot laat zijn dat het vallend gruis in kraters laat flankeren totdat het spel zichzelf nederig en vol overgave monddood verklaart maar de speler geeft niet op en gelooft dat slechts het sterven zijn smet zal laten verdwijnen…

hoe groeien legendes hoe verdwijnen bergen waar groeit het oerbos waar leven levende struiken en wandelende paddo`s in ziel en aarde wind waait in laag land van hoge waarden luister naar rock rollende zaden tot in het zuiden of noord in geisers waar mens zit te baden daar ziet men zon naar noord oost en west op weg maar altijd de zon…

wordt de kruisweg aangevangen in het donkeren van het derde uur geeft hij de geest weer terug aan vader zijn dood bevestigd door de speerpuntsteek vrouwen zorgen voor zijn graf wachten bang en eenzaam op de dag maar de steen is weggerold zoals voorzegd in zijn verrijzenis zal hij aan hen verschijnen angst en pijnen zullen door wonderen verdwijnen…

oermilieu we evolueerden in zure regen in mijn lijf en leden ontstaat in korte tijd reumatische pijn en roos die wijst op droge huid ik denk aan de moderne mens oermens en verstoorde balans herstel van de vochtbalans door door creëren van ‘n zuur milieu massage met kruidenazijn van hoofdhaar en gezicht doet roos en pijn geleidelijk verdwijnen…

van ademzucht tussen heksen en dwergen speelt de muziek van zigeuners nog altijd geheimzinnig in de wildernisruimte van mijn zinsbedrog liggen de heimweeklanken, de ruige vlakten van weleer in wilde groente, en schuimbekkende inktvissen die woorden langs de lente lijmen voor de bont gekleurde konijnen die huppelend achter de horizon verdwijnen…

als je ’t wilt horen zou ik je zeggen vannacht dat tijd nooit vergaat, helderheid nooit wegvloeit uit het hart van het licht; dat wij verder leven in de herinnering als woorden op andere lippen en zeggen dat het vergeten niet groeit noch de stilte op eenzame straten; dat het dagelijkse vuur alles verbrandt, paden niet verdwijnen er altijd…

ruist zo door de bomen woorden komen en gaan, zelfs de foto is al uitgezocht waar ik het meest op leek vang jij geen regen meer voor het in groenland zomert alles is zo ontzettend echt vandaag, stilte neemt steeds meer van waarde mee hoe schrijf je vriend, als naam in zand nadat vloed over het strand getrokken is ik plantte slechts mos, verdwijn…

De wolken besluiten je mee te nemen naar het land zonder helse pijnen Een zonnestraal verlicht de aarde waarin je aardse leven voorgoed zal verdwijnen... Het moment van afscheid bevriest mijn ziel als de dood je meeneemt ver hier vandaan Langzaam zakt je lichaam in de zwarte mist die je meeneemt uit dit vergankelijk bestaan...…