Alle inzendingen over vereenzamen

zij heeft wat vrienden aangeschaft, een doos vol met port een warme slaapmuts met vijftig tinten vrij donker grijs en een zalige uit de kluiten gewassen wilde bras zo eentje voor op het nachtkastje!…

Op weg naar verwoesting en vereenzaming Geen schepsel hield haar tegen uit angst voor het eenzame meisje dat veranderde in een monster…

Vereenzaming, Verademing; Gezapen in de bovenlaag Verslapen wij de grote vraag: Waarom?…

als tienjarige droomde ik van een wereld met een zwembad vol naakte haremdames waar het eten naar boven gebracht werd in automatische boodschappenmandjes daar werd alleen door automaten gewerkt alles geregeld door groen en rood licht weg met oranje en de twijfel en oorlog alles enen en nullen en helder inzicht ondertussen het zwembad drooggevallen…

Onzekerheid is een eigenheid welke velen eigen is maar waarvan de veelal ontstane vereenzaming door camouflage na jaren verwoord tot een eigenschap eigenaardigheid onhebbelijkheid welke verre staat tot de zo dan door mij gewenste en wenselijke aangename verlegenheid!…

Aan de muur van mijn verlangen hangt een foto van ons samen ik zie hem in het maanlicht hangen waar hij ooit zal vereenzamen In het licht van mijn gedachten schijnt de zon voor ons beiden maar jij kunt niet langer wachten op mooie en betere tijden In de toekomst van mijn heden ben jij je eigen weg gegaan en al het moois wat wij deden…

In de vereenzaming van vlakke akkers handhaaft de vogelschrik moedig zijn spottend narrenbestaan. Met wijd geopende armen duldt hij schalks de ijzige windsneden, klaar om de lente te omhelzen.…

Door volle straten zwijgend loop ik verder zoekend waar mijn charisma is onopgemerkt door passanten die zonder groeten gaan. En in het park onder schaduw van bomen aan het einde van die straat zit ik te dromen van ’t dorp waar ik ben opgegroeid. Herinneringen en weemoed naar een onbezorgde tijd die helaas niet weer zal komen toen iedereen…

Zwaar klinken de slagen ter middernachtelijk uur Over ’t verlaten plein, door lege donkere straten En in de stilte weergalmt de echo van muur tot muur En in regen ondergaat de stad ’t duister gelaten Lopend in het donker mis ik sterren en maan Kijk slechts somber naar ’t glimmende wegdek In zwarte etalages kijk ik slechts mijzelf aan Verder…

Aan wie ik ook maar dacht vandaag was dood, terwijl de landerijen en de steden gestaag langs het beslagen treinraam gleden en het om beurten miezerde en goot. Al menig lief is langer overleden dan dat ze mij verdriet of vreugde bood. Ik reis alleen en mis mijn reisgenoot, met wie ik elke windstreek heb doorsneden. Zo'n dag. Ik deed het niet…

ik zwijg dat is mijn part slik slechts even als jouw ogen schouwen en je lijf schokt in een bevende smart al heb ik weet van diepe dode grachten en luchten zo zwart als roet mijn ziel kent nimmer het verstild smachten dat jou vereenzamen doet maar ik zie ook jong lente groen in alles ontstaan als een aardse zoen die jou uiteindelijk…

de kleur van een boom met bloesems beladen onbegroet voorbij gaat zich vastklampt aan het knappen van takken, het kraken en dwalen van de stilte en halverwege de hoop verdrinkt in een vijver, net naast het lelieblad dat witter dan sneeuw wordt in een winters vers jij, antwoord je want jij trekt een cirkel om hem heen en dicht hem vereenzaming…

waarom praten we de pijn niet uit zo kunnen we nimmer de deur tussen heden en verleden sluiten blijft het altijd tochten, stormen zal de kou ons vereenzamen in onszelf het geluk om ons heen is niet een met jou, met mij de facade van de spiegel reflecteert de pijn in ons hart honderdduizend woorden niet een uitspreekbaar gedachten turbulent…

Als je niet meer kunt communiceren omdat één van beiden dementerend is dan ga je langzaam zelf vereenzamen want er is voor jou nu een gemis. Het alleen zijn met je partner begint geen woorden meer die je raken tergend langzaam afscheid nemen nooit meer samen plannen maken.…

Kosmische stormen trotserend zweven zij die grote ruimte in en vereenzamen. Er valt gelukkig ook te lachen. Lekker ineens verdwijnen in zo'n sympathiek zwart gat: eeuwig geborgen. Maar dan..... Een twee drie supernova hoepla, daar ben ik weer.…

Ik vul de dagen Sinds jij weg bent Met vals toneel Overal en vaak Gebruik de stiltes Als ze vallen Voor een grap En wat vermaak Doe de dingen Die ik doe Met ogenschijnlijk Speels gemak Acteer in drijfzand Speel het spel Camoufleer Dat ik diep zak Breng hommages Aan het geluk Terwijl ik zelf Vereenzaam thuis Doe geloven Dat ik…

Kosmische stormen trotserend zweven zij die grote ruimte in en vereenzamen. Er valt gelukkig ook te lachen. Lekker ineens verdwijnen in zo'n sympathiek zwart gat; eeuwig geborgen. Maar dan... Een twee drie supernova hoepla, daar ben ik weer. Dáág. ---------------------------------- uit: 'Aan het eind van het begin.…

Ik zamel mirre in, schorsen en kruiden Ik heb vijf eeuwen lang moeten verdragen Hoe leven zich versnelde na vertragen Hoe kerkklokken oorlog en vrede luiden Ik zag de wetenschap de dingen duiden Ik zag de lege en de volle magen Ik zag de bataljons hun levens wagen Vereenzaming van vele verre bruiden Mijn nest is af, ik ga het nu betreden…

dat mensen in Hong Kong de weg bezetten dat mensen mensen met bonussen belonen dat eerstgeborene tot Koning wordt gekroond dat onderwereld justitie om de tuin kan lijden dat mensen de wereld aan het vernagelen zijn dat mensen meer egoïstisch zijn dat mensen nog steeds valse noten spelen dat kunstenaars zich geen minuut vervelen dat mensen vereenzamen…

De mens behoort niet te vereenzamen. Jong en oud vragen om aandacht van een betrokken ander om iets te delen ook bij ongein en pijn. Een strijder voor zijn geluk blijft vragen iets van zichzelf te mogen delen met die ander die niet in eenzaamheid gevangen, maar simpelweg gelukkig wil zijn.…

grofgepalisseerde coniferen de lediggang in 't Leidse zwijnenlied en een frontale zorgdoorgroefde kwab uiteengemergeld atmosferisch brein de manisch-depressief verwrongen drab en zongerijpt tomatensap in wijn het stuiptrekken van zilvervliessyndromen en fijnbesnaarde kreeftengangmuziek geëxalteerde samenzang door vromen gemeenzaam en vereenzamend…

Een grasparkiet leert soms spreken; in tweelettergrepige woorden kan deze de vereenzaming in de samenleving soms verbreken.…

Straks, als we met familie de warmte delen onze liefde en aandacht, zijn er toch velen die al deze zaken moeten ontberen niet één keer maar ontelbare keren en die écht hebben te lijden en vereenzamen in deze donkere tijden. Laten wij met zijn allen trachten pijn om ons heen een beetje te verzachten.…

mijn jeugd die herinnering duurt een seconde, al mijn dromen gebouwd op los zand, heel mijn leven wat een zonde, een laatbloeier zonder verstand, als ik om mij heen kijk, tevreden met alles om mij heen, voel ik mij werkelijk heel rijk, nee ik voel mij nooit alleen, ik heb jou mijn lieveling, de rust diep van binnen, mijn jeugd was een vereenzaming…

Nu ik me in 't reinst van de nacht Met U vereenzamen mag, Uit zich mijn twijfel als klacht Gaf ik genoeg U deez' dag? Werd mijn geduld en mijn daad, Al wat ik derfde en dorst, Sier voor Uw leest en gelaat Lieflijk juweel op Uw borst?…

In de totale vereenzaming onder toezicht van God in een strijd met de tijd die alleen maar slijt. Het zwijgen is met een onbehagen omvangen. Het repeteren van voetstappen door lange klooster- gangen. De visies van verlangen die aan een monniken- leven voorbij zijn gegaan.…

ze dicht ontroerend gaaf over scheiden en lijden of het sterven in diepe meren waar men uit drinken kan nooit schreef ze over de witte raaf in haar tuin bezijden het musschenkwartier waar toch ook kwartels kwetteren in het lover over kwattarepen of een lekkere zure bom nog niet gesproken van radijsjestaart met slagroom of gevulde…

Wanneer nachten mij vereenzamen waarin een hemel een kleurloze textuur onder het maanlicht borduurt waar fracties onzeker beginnen te bloeien en voortleven als een waas in dichtheid en uitgestrektheid die nog even blijft hangen boven het hoofd.…

bruine pij zonder aangezicht waar ter hoogte van de heup de rozenkrans hangt zonder poseren ben ik als heremiet neergezet het is een deel van mijzelf al in den beginne toebedeeld vroeg was ik reeds ontaard van huis naar huis wellicht door mystici fluisterend aan mij verklaard werd gedwongen nog onbewust in de kindertijd te vereenzamen…

Blijf jezelf is makkelijker gezegd dan gedaan Is in feite bijna onmogelijk of je moet min of meer gedwongen kiezen voor de afzondering, de uitzondering het isolement, de vereenzaming alleen zijn, solo zijn, uniek zijn, maar alleen want wie wil niet leuk gevonden worden of geliked worden op facebook, instagram gevoelsmatig volgend mee te…