Alle inzendingen over vergeet mij niet

door God verlaten, iedere nacht omdat zij weg was uit mijn leven en ik stelde me voor hoe zij haarzelf aan anderen voorstelde met de ondergang van de wereld inmiddels zeer aannemelijk in het vooruitzicht maar het vergeten voltooide zich niet er moest opnieuw worden vergeten ik vertrok heimelijk in de nacht naar een dorp in dromenland…

Vergeet dit huichelachtige nest, het is bevuild! Vergeet het! Dit is maar een lichaam dat even zijn plek verruilt. Muren zullen zwijgen. Dat front daar is het slijk der aarde. Vergeet het, hijs je zeil, vang de wind, doe je jas recht, was je handen, spreek het uit, snoei de roos, op deze wissel kam je je haren...…

stukje oude krant van tweeledig 1 juli vergeten want waarom willen wij niet tezamen als Nederlander schande schamen met paplepel en schoolboekentaboe jammer zonde zwarte vel waar toe smet geslikt in het geniep der slavernij uiteindelijk toch nog wij zwarten vrij uw zonde zijn vergeven niet vergeten honderd vier en vijftig jaar geleden…

Je raapt ze op en draait ze rond hun as Ik heb je gezien In het perspectief Van wie ze waren zij die meereisden Voor een stukje Soms te lang, Maar bijna nooit te kort Ook jij niet want ik weet hoe het zal gaan Als repetitio Staccato, het slordig Verdwalen in het ritme Van gewoonte Weet je, Ik ben je al vergeten…

Zaliger kan ons leven niet worden, dan mijmeren en weer vergeten. Dan ophouden met weten zonder vergeetachtig te zijn. Zitten op een bankje in de zon. Eenvoudigweg aanwezig zijn. Niet meer dan dat, niet minder. Worden, zoals ons leven ooit begon.…

Voor professor Hentrich Het verleden is het laatste wat we weten, overwinning tijd op het grote vergeten, dat onzichtbaar in onze rug beweegt, terwijl we in het heden klimmen dooft het vergeten licht in ons hoofd steelt op kousenvoeten in het donker kostbare beelden, fluisterwoorden, de tranen van je meest dierbare – vergeten eet de…

Laten we niet vergeten, zeker ook deze groepen niet vergeten.…

speel je stormpje windekind jaag je vormen in de wolken met regenbogen die geen ander vindt dwarrel letters in vergeten hoeken vertel de wereld het verhaal hoe het gaat met allemaal kon je woorden lezen in destructie zag taal in een volledige obstructie want de natuur ging aan de haal mijn windekind ik wacht de nacht waarin…

Je naam wordt nooit vergeten hij blijft geschreven in mijn hart en wordt met alles nog verweven wat in de toekomst wordt verwacht In de liefde die je mij hebt gegeven en die mijn gemoed steeds verblijdt blijven al jouw herinneringen leven en ’ k koester ze als kostbaar bewijs eens gaan wij elkaar weder vinden in de glans van d’ Eeuwige…

Op het doorleefde tafeltje pronkt in een blauw kunstzinnig vaasje een wonderschoon boeket van longkruid en vergeet-mij-nietjes, judaspenning en het blauwe druifje. De trui nog vol tuinpluis kijkt hij me stralend aan ik zie in de mij zo vertrouwde blauwe ogen veel meer nog dan zijn liefde voor dit schone.…

De overgang al lang vergeten. Toch zie ik in gedachten, die kleine rode bloem. Wat hij daar voor mij heeft gedaan. Daar op dat Zeeuwse duin, ergens in de buurt van Hellevoetsluis.…

Herken me als ik morgen gisteren vergeet en een vreemdeling in de spiegel ben. Beloof het me vandaag nu ik het nog weet, nu ik het nog steeds versta.…

Gisteren besefte ik dat eenzaamheid veel dieper gaat dan een koude huivering in bed of missen van de daagse dingen praten over werk kater Janus van de buren boodschappen de standaard vraag wat zullen we vanavond eten zo voelt slechts alleen zijn wist ik bij het bemerken dat hij nu ook de namen van onze kinderen is vergeten…

nog vaak voel ik de pijn die nu vergeten heet schrik als ik de naam of het gezicht niet passend weet de juiste woorden niet kan vinden in de zinnen die ik zeggen wil ze doen alsof zij mij begrijpen maar ik zie wel hun meewarig kijken de onrust is gebleven en weeft onzekerheden in mijn leven in de kamer waar ik woon komt de…

De zolder krijt vergeten uit en weeft er draden tijd tot stof over kartonnen dozen waarin jeugd geborgen ouder wordt zoals de tinnen trommelslager in zijn houding lang verstramd of de pop wiens tule bruidskleed in vergelen is vergaan ze leefden eens zo zij verbeelden maar het spelen ging voorbij vergleed zoals de jaren waarin…

Dat wij vergeten moeten - telkenmaal.…

ik zie hoe zij met een lach en harig mohair dromen breit met een vage kleurrijke mystiek die in de lange wol tal van ontknopingen ziet tijdens het spinnen mompelde zij al vele teksten uit het repertoire van vergeten heksen haar schatten zijn licht te dragen roepen vele vragen op uit het genre van doorluchtig plezier juist…

ik heb hem mijn hand gegeven als antwoord op zijn blik waarmee hij vroeg om nog een beetje warmte in het leven verward probeert hij alle dingen nog te linken aan herinnering een gedachte of een naam die hem te binnen schiet vaak lukt het niet dan gaat hij weer op zoek naar de vergeten beelden en lacht naar het passeren van wat…

Mocht hij maar vergeten, die dagen hand in hand van zee tot zout en zouter nog in kiezeldragend strand. Dan bleef hij niet bezeten hier, met foto's in zijn hand.…

En zullen vergeten de nare herinneringen maar koesteren het nieuwe wat we gaan zien.…

Vergeet niet de zomer al ben je niet zo'n dromer Vergeet niet het leven probeer te vergeven Omarm het geluk ook al brengt het je van je stuk Zie hoe de kinderen spelen zich nooit schijnen te vervelen Hun fantasie slaat op hol ze zijn er zichtbaar van vol Het ongenaakbare in hun spel soms zijn ze lief, dan weer fel De ondeugd straalt in…

Kruipt ze steeds dieper in gedachten Vergeet nu zelfs haar dagelijks eten Het zal haar laatste nacht verzachten…

ik was het al bijna vergeten dat gevoel dat wij hebben bezeten liefde, verliefdheid het leek niet te meten jij was er altijd daar waar ik je wilde dat gevoel... gek, he? ik was vanavond stappen ik was je even vergeten nu zie ik mezelf in stof happen en even slikken en het nog steeds niet snappen dat gevoel... gek, he?…

sta ik voor je met meer hoop dan ik ooit dacht te hebben Je kust me Draaiende kolken onder mijn huid wissen de sporen van het verloren wachten hoe kon ik vergeten dat niet ik maar de zilte zee de wens was van jouw gedachten.…

En dan is er wat niet meer komt, het denken aan, herinnering: zijn eerste woordje, eerste stap haar eerste kus, en ik die snap dat het vergeten wordt, verstomt En dan is er wat niet meer is: Mijn geloof in jou, het jouw’ in mij Ons weten dat het moeilijk wordt, de schrik dat het zo vroeg verdort en na ’t vergeten, het gemis En komt dan…

- De dooddoeners, ze lijken te vergeten dat zij het zeikklimaat hebben gehad.…

, misschien was iedereen het wel vergeten, ik heb niemand horen zeggen, we hebben morgen een feest hij is jarig, nu lig ik er niet meer wakker van.…

vergeet mij niet stuur je lichaam terug naar die plaats in de ruimte waar ik wachten mag als sterrenstof zul je fonkelen aan het zilveren firmament je zal mijn blik verblinden wanneer jij je stralen zendt je wezen nooit vergeten in mijn innerlijk weten verplaatst in vele genen wachtend door de eeuwen het leven duurt maar even in verbondenheid…

maar alles heeft direct binding of verbinding gemaakt met al wat van belang is pas als de sleet komt en vergeten ons extra doet omkijken gaat herinnering aan emotie gekoppeld worden is beter oproepbaar en paraat in tijden dat het moet en echt nodig is…

allerlei noodkreten opving De kluis was gelukkig sterk genoeg en gelaagd dus mijn gevoel voor jou is daardoor nooit versleten en als iemand me nu om de cijfercode vraagt sorry, maar die ben ik nu echt vergeten...…