Alle inzendingen over verhouding

Alles is twee keer zo groot. Het verdriet twee keer de stilte. De trots twee keer het verdriet. De zijgevel twee keer de dikte van de huid. Handen zijn het dubbele van de taal. Het hemd is het dubbele van de tafel. Het motorblok is twee keer het hemd. De herrie is twee keer de geste. ----------------------------------- uit: Parmentier jrg…

er zou sprake kunnen zijn van wat te horen valt de oren voorlangs binnendringt en daar langzaam zingt van ochtendpreek tot avondlied geen mens die zulks verbiedt er zou sprake kunnen zijn van wat verzwegen wordt de oren ongeteisterd rusten laat en ergens elders zielen wint van prille ochtend tot noeste avond geen mens die zulks gebiedt…

Hij is al weer lang van haar af. Moet ooit dus haar hebben beklommen. Soms zal het gestormd hebben, daar, maar soms was het weergaloos helder. Soms lag het daar heerlijk, dat moet wel. Soms ook wel niet. Nu is hij dan dus van haar af. Gedaald eerst, gerold, toen gevallen. Het dal in. Niet eens geprobeerd zich vast te grijpen aan takken…

Ze waant zich een kardinaal van gotische strekking het kattenluik is haar te min deuren kunnen niet gigantisch genoeg zijn en ik kom slechts met het pakketje van het schuivende terrasraam driehonderd kilo droog gewogen het vraagt slechts het lichte gezwel van de biceps van haar eunuch of speelt daar het wringen van…

Broers beschermen elkaar met messen en stenen. Ze zijn jong en groot, op zoek naar een vijand en vinden hem, dagen hem uit. Ze maken hun jongere broers vroeg wijs, met hun kleine gezichten waarop veel geschreven staat. Hun moeder heeft de mooiste stem van alle moeders. Op een bewolkte vakantiedag voldoen de broers aan hun broederplicht,…

juist als ik bedenk hoe onnoemelijk mooi je rug verandert in twee wonderen, komt mijn moeder binnenvallen om nog avondijke overschrijvingen te doen. we zoeken beide de vrede des harten op nogal verschillende manieren. ze komt om haar dagelijkse portie zoon. ze zegt dat ik mijn voeten moet verwijderen van de zetel van haar keuze, en laat er…

Mijn zoon belt mij op: ‘Hé, oud, leef je nog?’ Ik moet hem teleurstellen.…

Twee zusjes zitten voor het raam. Eén leest. De ander luistert. Haar handje schuifelt door het haar. Er is nog even samenhang maar dan ontgaat haar het verhaal. De duim blijft steken tussen mond en kin. De oudste leidt met zachte dwang haar zusje weer het sprookje in. ------------------------------------ uit: 'Een vrouw bezoeken', 1985.…

Niet het verstand Herinnering is de band Ik verzakte naar diepere lagen Jij woelde naar luchtige hoogtes Samen op reis Wat een afstand…

Jij bent een worteltje: vurig oranje, onwetend groen en puntig af en toe, goed voor de ogen, zeer smaakvol en soms wortelend. Jij bent mijn worteltje: met jou in m’n schoen krijg ik de wereld, met jou als zaad schiet ik wortel.…

Elke avond dat wij welterusten zeggen Is elke keer een beetje meer afscheid. Dit begreep ik dezelfde dag dat vele jaren geleden wij waagden 1 te zijn voor de 1ste keer. Stilaan Lijkt het slaapwel de laatste keer.…

In elke steen van dit huis kon een herinnering ingebakken zijn. Onze belevenissen waren echter niet zo gefundeerd en constructief.…

Mijn jouw-indrukken gegrift op stenen tafelen in m'n geheugen staat verzegeld ons gebeiteld verbond vanaf het ogenblik dat we mekaar vonden was het een blik op oneindig was het geen blik meer maar goud dank zij jou, m'n Steen der Wijzen waarvoor ik gouden kalveren terzijde liet.…

Zijn verhouding met doordrammende journalisten is al jarenlang verstoord. Louis is onnavolgbaar in zijn lessen, Daarboven is hij creatief met taal, Oorspronkelijk en ongekend verbaal, Zijn spelers moeten ‘provocerend pressen’. Ik ken ze, die hem bij zijn werk frustreren: Reporters, die hem pressend provoceren.…

Behoedzaam schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen mogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou,jij ziet mij in traagheid coronisch vanop afstand maar toch dichtbij blijft onze verhouding platonisch.…

Ik verhoud mij meer tot dit lijk dan tot de persoon die jij was. Ik profileer mij meer als dader dan als de minnaar die ik was. Het vlees is woord geworden, moord een feit dat reeds de fase van ontkenning overleefde. Er is geen ontkomen meer aan: het zaad dat ik naar binnen spoot, bracht geen nieuw leven, maar de dood.…

Kinderachtig lijkt de tekening een poppetje hangt of zwemt een rots vliegt vogels lijken kapotte kranten de zee is landschap en altijd weer die stralende zon verhoudingen raken kant noch wal maar achter alles wat je ziet staat een gelukkig kind, die verder denkt en eerder is waar jij zou willen zijn…

de ijdele beoefenaren van de moderne wetenschap geloven dat zij iets verklaren het lijkt haast bijna wel een grap gedijend in een valse schijn zijn zij helaas vergeten hoe klein we in verhouding zijn en dat we echt niets weten hardnekkig wanen zij zich groot en houden vast aan deze fantasie volhardend tot en met de dood gaan zij ten onder…

Natuurlijk niet, want de tijd van toen staat in geen verhouding tot die van nu. En als je kijkt naar hoe volwassenen van NU kunnen reageren, vragen wij ons dan nog af waar ze het vandaan hebben? Is dat nou; de hand in eigen boezem steken?…

Honger opnieuw Parels van Afrika droog door de grillen nukken van natuur Immer opnieuw die Afrikaanse landen zonder consequent maar zeker doortastend bestuur Een overdaad aan verstoorde verhoudingen met een zinloos bloedvergieten geen zinvólle aanwas Groei die ontbeert door droogte wordt gemist als tijd toen nog Gods water over…

wat is een stad vraag ik me hier af een aantal pleinen verbonden door oude wegen en droge paden mensen, rivieren, kaden gebouwen, fonteinen wat maakt een stad zoals deze en zijn neven tot wat het raakt om te wonen en opnieuw te blijven leven vraag deze stad om een antwoord dat telt en hij geeft als onontkoombaar feit zijn verhouding…

dank zij het zachte licht van ochtendgloren laat ik in 't eerste zwakke schijnsel het ongewisse toe, het onheil teruggebracht tot tastbare contouren verhoudingen die in het donker zo beklemmend zijn de loden dagen die gemis weer boven halen het lege duister in mijn bed pijnlijk verlangen en paniek voor dat wat eindig is dat alles wordt…

Met lippenstift had jij geschreven in paars violet dat jij moest gaan Onze verhouding hield jou klein Begon te huilen met mijn armen op het tafelblad, mijn hoofd erop Juist op dat moment vroeg ik me af wat voor hout er was gebruikt welke boom er was omgezaagd, en als de boom er niet geweest was Van diep binnenin begon gelach botten versplinterend…

Ruimte en tijd verhouden zich als opruimen tot snelheid. (Ik ben niet snel, wèl opgeruimd.) Dat ene versje dat je vindt, wanneer je het niet zoekt, dat is geen vinden van, maar het verliezen van de tijd. Dat andere over de poëziepolder wordt geheimschrift van weleer. Gelukkig roep je nu of ik op tijd kom eten.…

. ------------------------------------- uit: 'Verhoudingen', 1995.…

Verhoudingen tussen tonen geven klanken quasi-ruimtelijk doel en richting: een schijnbare beweging Maar nooit zonder speler die dankzij zijn 'verbeelding' de toonhoogtefiguren met zijn lichaam tot klank wekt in begrijpelijke gebaren Hoe die klinken is van invloed op de wijze waarop wij op onze beurt dat 'proces in tonen…

* Leeg noordelijk land met handvol blanken op de Aziatische schedel Siberië * Belangen worden met geweld geschud als de macht verhouding verandert Oorlog!…

Je voelt weer even de oude verhoudingen en hoe die naar het heden leiden. Tal van schimmen zijn achtergebleven -- te magere signalen geweest om nu nog in je rond te zingen. Secuur fileer je herinneringen tot keerkringen: waar en welke geesten jou in wezen hebben vormgegeven.…

Omdat ieder mens Zo zijn eigen Waarheid heeft, Hoeft hij niet Zo nodig te weten Wat dé waarheid is Hij heeft daar Geen enkel belang Bij, het enige dat Voor hem telt is De overwinning…

de pijnscheut door mijn hart bij het denken aan even terug de woorden bleven stromen het krast niet meer zo diep het verhalen van het wedervaren de sterkte is wat minder vandaag zoals met dat lijf van mij dat verraderlijk geheel van vel en been de koestering voor functioneel is even reëel als de kracht van hij die zich als drenkeling verhouden…