Alle inzendingen over verkneukelen

ik wou dat ik een sneeuwklokje was ik zou mijn kopje pas na kerstmis omhoog duwen wat zou ik me onder de grond verkneukelen…

(zelfs de duivel is er jaloers op zit zich ergens te verkneukelen in een doodsaaie decemberkeuken en kan er een punt aan zuigen) Zo kwam het dat Texelse Maria of moet ik zeggen dekselse - een goddelijk kind baarde Christus wierp op het strand.…

En terwijl ik haastig weer een bladzij draai van ‘t stratenplan, verkneukel ik mij nu reeds op ‘t weerzien met Parijs Ik weet dat ’t een illusie is de tijd te stoppen, om te keren naar ‘t verleden, te proeven hoe het was - grandeur en armoe op een steenworp van elkaar, de geur te ruiken van de paarden, vermengd met smeulend pek van toortsen…

het zich bekoorlijk welgevallen Liggen weldadig achterover en bedrijven slechts te liefde Om te proeven hoe ze smaken in het zorgvuldig bereide toetje Te zoetige proeverijen worden kirrend weggehoond Terwijl mijn duim nog twijfelt tikt de wijze hen streng weg Een geïrriteerde halt Die overgaat in een ritmisch tikken zodat de dansparen zich verkneukelend…

gulzig de zon werd genoten het hoofd op een bed van boeken in dromen de primus van de klas ongemerkt kinderschoenen ontgroeiend dat waren hem nog eens tijden al denkt niet iedere vlieg zo ontvleugeld en potig ontleed om vervolgens op bezoek bij de spin bibberend af te tellen naar het eind vergeten al die uren in de hoek van een boosaardig verkneukelende…