Alle inzendingen over verlamd

als verlamd zit ik machteloos gevangen in het web van mijn loerende gevoelens…

- meeuwen cirkelen in jouw ogen terwijl je zand op mijn lippen strooit - ik loop blootsvoets door jouw strand - zoek schelpen met jouw naam erop en eet als een verlamde vogel uit jouw hand.…

nu sta je hier als een schim naast mijn ooghoek en je lijkt te wachten ontkurkt kurkdroog is mijn mond en mijn armen zijn mijn benen zijn verdraaid zo verlamd en als verdoofd in mijn hoofd geef ik toe aan je hals die ik smachtend aan mijn lippen zet…

Gevoel Niet veilig Te zijn Constante Dreiging Voelen Zet me Gevangen Verlamd me In iedere Beslissing…

Gevoel Niet veilig Te zijn Constante Dreiging Voelen Zet me Gevangen Verlamd me In iedere Beslissing…

gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren ze zal de winter verjagen de onderhuidse stilte doorbreken die haar vleugels eens verlamde…

In elk geval Was het gevolg: Bewegingen verlamd En de ogen dood. Zijn wereld is Gedragen worden. Transport Binnen nauwe grenzen: Muren van één kamer Eén huis. Nat groen gras En water van een spuitend fontein In zijn wereld brengen. Of nu vandaag bijvoorbeeld De draaiorgelmuziek Van ’s Zaterdagsmiddags In de winkelstraat.…

uit het hemelruim verstarring verlamd door angst eeuwige stilte onheil is het zwarte gat misschien trekt de zee terug…

hij trotseerde bergen en zeeën hij stond voor iedereen overal en altijd klaar, totdat hij door een vluchter werd aangereden nu blijft hij, verlamd, in zijn rolwagen voor eeuwig en altijd de sigaar!…

Aanzwellende stortvloed overstromend land schreeuw het uit dreunend galop dan machtige paarden verlamd van angst Aurora Kretenzers hoe lang nog Zwaard blijf je razen…

verdwaald in je tunnel van liefde gevangen in je web van hartstocht probeer ik geruisloos te ademen jouw blinkende ogen betoveren mijn hart zo innig,zo vurig ik voel me verlamd…

Ik ben op Totaal verloren Het heeft mijn ogen Uitgedroogd De woorden kunnen Mij doorboren Nu is de vlam In mij gedoofd Ik ben verlamd Ik ben verdoofd Want niemand heeft mij Ooit geloofd Mijn hart gebroken Mijn ziel vertrapt Door het leven Ingepakt…

hij kwam niet uit zijn woorden het nam te veel tijd in beslag hij greep uit de lucht naar zijn adem zonder ontsporing kon hij niet praten een mond vol verlamde woorden deed hem vloeiend schrijven over alles waarvan hij niet spreken kon…

(Kwam op het idee n.a.v. de 58-jarige verlamde Tony Nicklinson die geen euhanasie kreeg maar uiteindelijk op een natuurlijke wijze stierf.)…

Ik verlang naar verlamde armen een verminkt gezicht diepe wonden met korsten gedicht verbrijselde botten in blauw en rood gekleed een lichaam vol pijn voor mijn hart vol van leed…

nog tijd te gaan als vogelvlucht op broze vleugel waren er ogenblikken was er zachte adem eerder dan verlamde woorden alvorens stilte voor avondzwijgen een stenen morgen schuchtere zon zoals zo vaak…

Ik sta verlamd. Verlamd van schrik. Alleen 't verwijt, maar woordloos, blijft mij vrij; De trots, hem eenmaal door een enkle blik Te zeggen: 'Dit ben ik, en dat zijt gij.' ------------------------------------------------------------------ uit: Atlantische balladen van Hendrik de Vries (1896-1989)…

Verlamd is mijn lichaam, bij het nemen van de eerste teug. Mijn angst maakt een sprong, bij het weerzien van mijn vreugde. Deinend op het genot, van extase drijft mijn hart. Op de woeste zee van gedachten, dans ik alleen een duet.…

waar moet ik nu heen verlamd in bed liggend...?…

Je ligt daar verlamd door angst. Je ogen verward, iets fluistert het is gebeurd. Loop weg. Een blik wordt gewisseld, het is gedaan. Hij blaast zijn laatste adem uit en snikkend loop ik weg. Besef nu pas dat het klaar is.…

Als er niets gebeurt buiten Sleur en vanzelfsprekendheid We onbewust overleven dan Raakt de tijd verlamd want Hij heeft geen functie meer We zijn 3D, gelijk een ding Als niets bewust verandert Zijn we op sterven na dood En vloeien terug in de aarde…

vingers betasten roerloze letters in schijngedicht vormen wolkjes stof dwarrelend in donkerzwart gezicht razend bonkt het met snelle slagen doch kil verlamd als tocht langs strijkt en stil slaakt hij een diepe zucht…

Ik wil liefhebben, Ik weet niet wie, ik weet niet hoe Ik wil getroost worden, Ik mag niet huilen, ik mag niet zwak zijn Ik wil schreeuwen, ik wil slaan Ik ben als een wild dier, die woedend in zijn kooi zit en wacht om uit te breken Ik wordt getreiterd, ik word verlamd Men is bang voor mij, Ik word opgesloten in een gesticht…

Een oorverdovende leegte Overmeestert mij Het gemis Schreeuwt het uit, Zonder geluid Ik ben in de greep van Een verlamd gevoel, Verweesd verdriet Ik voel me als een verlaten huis Overwoekerd door Onkruid In de verte staat een oude fontein Daarrond cirkels van opgedroogd water…

de wind jaagt de wolken over de kling het frèle verenkleed verdwaasd en verlamd op roerloze aarde nooit meer geborgen in zwarte vogelwolken we kijken naar hem onze handen groot en leeg troostend spreken we hem toe…

Weer neergeschoten door het verleden Lig ik verlamd met een berg Herinneringen op mijn borst Te zwaar om mij te keren naar het heden Een gapend gat in de rug Eens zal je leren Wat je achter je laat Komt toch weer terug Kou langs de graat Verstilt het hart…

Wie door angst verlamd raakt? Die ziet de antwoorden niet.…

Zo stil in het hoofd, zo stil, zodat ik altijd wat hoor, die verstomde geluiden kwetsen mijn gevoelig oor, de witte vlekken van mijn geestesoog, rust is wat ik zoek, overmand, verlamd, doe ik dingen die om een antwoord vragen, ik antwoord niet, de wijsheid laat zich in de stilte dragen.…

Mijn voeten zijn zwaar, mijn benen verlamd. Ik ben moe, helemaal opgebrand Mijn vingers zijn koud, mijn armen slap. Ik wil iets doen, maar kap Mijn hoofd is vol, mijn ogen zijn nat. Ik denk aan vroeger, aan wat ik nooit had Mijn hart is warm door pijn en verdriet. Ik ben gebroken, maar ken de oorzaak niet…

ze heeft geen voeten nodig zegt ze de tijd weefde zijn web met laag zingende vleugels zweeft ze door de Melkweg boven het moerasland verduistert ze de zon met vogelzwermen gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren om de winter te verjagen vandaag doorbreekt ze de stilte die haar vleugels verlamden…