Alle inzendingen over verraden

spiegels van het hart ze wenen of ze lachen tranen al of niet!…

Je wilde me niet kwetsen, oh nee, natuurlijk niet, en waarom doe je me dan, toch zoveel verdriet? Meis, verdomme, ik dacht je echt te kunnen vertrouwen, maar ik had het kunnen weten, je kon je mond niet houden. Je beste vriendin, alla, dat snap ik dan nog best, maar al die anderen, meis, ben ik nog nie genoeg gepest? Je zegt dat ik…

Als Christus met zijn jongeren te gader Gezeten was in d'alderlaatste nacht, Hier is de uur, sprak hij, zo lang gewacht Dat door de dood ik trede tot de Vader. Geen hertenleed, o vrienden, komt mij nader Als dat de man die mij te volgen placht Om 't aardse goed het eeuwige veracht, En wordt aan mij een schandelijk verrader. Iskarioth uw…

Lang niet gedicht Te veel gewicht Op mijn ziel En toen, toen ik viel Was het voorbij de illusie Een goed leven te leiden Niet te vermijden De waarheid Als een trouwe vriend Ik heb het verdiend Ik word veracht Ik verwacht Dat het ooit weer anders zal zijn Pijn Mijn Ziel Verneukt Door de zaligheid der jaren Ik kan nu niks verklaren…

spookachtig landschap splijtzwammen woek'ren, lachend waarom ging zo weldra de eenheid teloor verscheurd door tegenstanders ooit medestanders een lied van pijn dringt zich op stokt in mijn keel een traan in mijn oog toont een flauwe ster van vergeefse hoop maar machteloosheid heeft mij in haar machtige greep en het landschap trekt vol…

De hele dag nat en koud Zo voelt dat nou dat onverwachte verraad van jou…

Hoe is het mogelijk het licht van vulkanen, zonsopgangen en gloeiwormpjes te zien en dan verraad te plegen door het duister te betreden?…

denken uitgehold door overmatig presteren of zomaar ontelbare keren door het leven beschoten kanonnen maken de oren doof de geest ingesloten binnen in de Maagdenburger halve bollen onkundig nog zichzelf te bevrijden ziet ook niet meer dat licht bestaat heeft geen weet van ademen door de buik laat staan het bewust zijn van eigen verraad…

de professor zoekt een veilig heenkomen onder het bed. maar hij moet slapen gaan, hij mag niet meer roepen, beveelt een boze stem, er is niets aan de hand, het licht van de overloop blijft aan. alsof dat beschermt tegen het duivelgezicht Olrik verraderlijk verankerd in het vertrouwde; zelfs dekens en lakens spannen strak samen en branden zijn…

het was geen rozentuin vogels wel zij schetterden in kleur en vlogen op tegen haar waarheid in 't helle licht van die woorden sloot ze de deur aan de andere kant krulde de kat…

Waar het aan ligt dat begrijp ikzelf niet echt wil steeds in mensen geloven misschien zou het zinnig zijn om eens te beseffen dat niet iedereen even eerlijk en oprecht en betrouwbaar is waarschijnlijk staat er in grote koeienletters sukkel op mijn voorhoofd soms word ik dan zij het bij toeval met mijn neus op de feiten gedrukt voel…

op een podium kun je soms heel even meevliegen zonder vleugels en wonen in 't kasteel van de verbeelding maar als jij de muze bent die de maker dient en de maker bepaalt ben je onderdeel van zijn decor en decorum dan loop je het gevaar vlak voor de gordijnen sluiten vleugellam te landen op de planken van zijn uitgespeelde spel met…

Het monster dat zich in mij heeft genesteld mijn liefde voor jou langzaam ontmantelt kan en wil ik niet in de ogen kijken Ik was even in de ijskast gezet Spijt is zinloos echt warm wordt het niet meer Ik zal het monster niet bevechten…

Meer dan woorden spreken daden die de ware geest verraden.…

Gespitste oren verraden in het grasland een waakzaam konijn…

De dichter pleegde aan zijn tong verraad: hij had zijn hoorders naar de mond gepraat.…

Ogen Je mag me voorlogen O, ja het is liegen Maar dan verraad je me niet, je verliet…

Het leven of het verraad? De boom /overwint, des levens amen.…

grijs verleden kleurt mijn dagen tijd schuurt mijn herinnering ben verdwaald in lege dromen troosteloze mijmering plat betreden zijn de paden van het hemels paradijs voel mij tot het bot verraden maar mijn hart vindt geen bewijs…

Zijn ogen dralen in versleten waarheid waar onschuld zwijgt geveinsd in zijwaartse blikken Waakzame cellen dragen haar naar zekerheid het helder weten van verbloemd verraad…

Een eeuwige stroom dreigt over te gaan in de kater van de eeuwige haast dammen dwingen in de plannen kabbelend water tot verleden als onbelangrijk weggezet het heden laat zich daartoe winnen wij zijn aan zet maar wassen onze handen in de stroom die Judas spiegelt…

het pad van vriendschap en vertrouwen slingert zich blind langs klip en kloof over rots, ruw en onbehouwen, in woestenij en diep geloof door dorpen van een goegemeente langs wegen, aders met een ziel verhard met eerlijke gesteenten van volle waarheid, vast, stabiel helaas, soms wordt het bermbrandlopen of daagt een onverhoedse kuil die…

De beet van een spin tussen slaap en ontwaken Twee lege kopjes op jouw nachtkastje Misselijk, ziekmakend, om te kotsen totdat ik leeg en rillend achterblijf, eenzaam Dromend van mijn rode haar dat ik pluk voor pluk kwijtraak totdat er overblijft, stille paniek Een eenzame duif die overmoedig dichtbij landt, de boodschapper Jij die langskomt…

De nacht ontkleedt mij in een stille wake tot diep in de broosheid van mijn poriën die eens werden gevoed door het naakte pantheïsme die de vleugel was die mij droeg doch de gesel die mij tartte zag ik niet als de gesp die mij verbond met het verlangen om eeuwig trouw te zijn aan die vagebond die mij verried en de deuren wou forceren…

Elke krater door één reuzenstap gemaakt maakt stinkende wonden en verandert geluk in haat, verterend het voelen het verlangend bedoelen vernietigend elk teder woord er is niets dat dan nog baat... Oorlog is slechts zelfverraad!…

Hij nodigde me uit voor een gesprek, maar voor dat het zo ver was zette hij me eerst eens flink voor gek, de verrader. Ik was niet boos, moest lachen daarentegen, want ik wist, hij had door zijn beroep, toentertijd veel last van hersenroos gekregen Net als die deerne die me eens uitnodigde voor een gedicht, ik bleef er zeven weken slapen…

Ik had zo graag ze dit verraad bespaard, maar soms is men zijn eigen tegenstander en gooit men weg wat beter was bewaard.…

er glansde vreugde op de Dam ze sprak uit ogen, open naar de hemel en men eerde blij de vrijheid een geweerloop blonk zijn koude staal stonk zwaar en schoot een vloek over de mensen uit in elke ruit rondom spiegelde het kwaad…

Een kus van verraad; historisch bij monden. Een vals vertrouwen dat niet berust op goede gronden. Ten onrechte blijkt de goede overtuiging een wang te hebben toegekeerd en pas later met een beschadigd vertrouwen op zijn schreden te zijn weergekeerd.…

Oude vrienden blijven hun idealen altijd trouw: de vriendenkring wordt niet van het pad geraakt, aan hun vriendschap pleegt niemand ooit verraad.…