Alle inzendingen over verrijzen

overal waren de kapelletjes warm en walmden vele kaarsjes dansend licht dat vrede sticht waar het buiten guurt weten mensen hun huis en haard met de feestelijke tafels gevuld met allerhande lekkernijen bier al koud en wijn op temperatuur met de hand op het hart vol goede voornemens belopen zij weer het goede pad…

Wanneer de stilte U begint te prijzen de ziel gaat reizen wacht Uw belofte dat het lichaam zal verrijzen op Uw tijd.…

kroon beladen met kruis onder hoon en spot bijna kapot het waren zijn ogen die uit zijn gebogen gestalte op heldere wijze de verte in keken met de blik van weten hij kende de wisselmomenten in emotionele rituelen die het goede in de mens volkomen negeren zijn kruistocht heeft hen weinig geleerd pas in de grandeur van verrijzen…

voor hen die sterven laten er paradijzen zijn waar geliefden spelenderwijs opnieuw verrijzen en gezamenlijk zachtjes zweven als witte zwanen met late avond droommuziek…

ik heb de woorden uit hun graf gehaald ze van de dood ontdaan nog zijn zij niet herrezen maar aan u gegeven voor een tweede leven ontvang ze met open armen geef ze alle warmte laat ze blijven zodat zij in uw geest kunnen verrijzen…

zijn wij de uitverkorenen die op zaterdag voor pasen onze naamdag mogen vieren want het aantal heiligen is voortijdig op een naamloze dag zonder liturgische diensten geen boom of takken maar een kaars als droom die pas om twaalf uur nachts ontstoken wordt dan is alles op zijn paasbest gepoetst orgel en koren zijn ge updatend met…

De zwachtels van de dood omsluiten vaak het leven: de tranen om de moederschoot onvruchtbaar steeds gebleven; de armoe van de woorden die het diepste niet ontsluiten, de vriendschap die niet bloeien kan want tederheid blijft buiten. het onbegrip, het misverstand, het veel te klein vergeven, de winter die niet wijken wil, de broosheid…

Wat daalt gij rustig in der golven schoot o Glansrijk licht, beneveld noch verdonkerd, 0 Gouden zon; gij, beeld van al wat flonkert, Van wat op Aarde heerlijk is en groot! Al hebt gij hoog aan 's Hemels trans gestaan, Toch daalt gij kalm en zonder klagen neder; En schóner nog verrijst gij eenmaal weder Voor 't oog der Aard, die U zag…

We zien alweer de bladeren dwarrelen en weten dat de herfst er dus weer is, maar treurnis om de zomer die er was en die in geur van sterven overal verschijnt, neen, die vecht wel om de overhand en gaat met kleuren ons bedriegen maar wint het niet van ’t vaag vermoeden dat dit niet het einde is, maar even rust en stilte vraagt. En ieder jaar…

Kijk uit mijn keukenraam Zie door bomen Arbeidzaam onbuigzaam heipalen staan en straks verrijzen grote huizen voor elite groep vol afgrijzen maar gehoorzaam accepteren wij de groep elite troep!…

De kerststal die Tussaud heeft doen verrijzen Laat de Beckhams als de hoofdrolspelers zien Hoe zou dat hier gaan - Marco? Leontien? Pim, Henkjan en Jerney als de wijzen? Jan Peter als herder, wat bleu achteraan En als eng'len prins Bernard en zijn Juliaan…

Voor Benedictus is het mooi geweest Hoogste tijd voor een jongere geest Een nieuwe icoon zal weldra verrijzen Die het goede geloof gaat aanprijzen Bedankt voor de bloemen die u hier ziet Met hetzelfde oude Vaticaanse lied Er is nog altijd hoop voor de verdorden Roomser dan de paus zal hij niet worden…

Wederom waait de woeste wind zwelt aan tot een zuidwester op zee verrijzen schuimkoppen schepen dansen mee op muziek van wind en water de zon verschuilt zich achter de zwarte wolken weigert het spektakel aan te zien haar taak ligt later.…

stervende zonnestralen verlichten vergaan leven verrijzend uit ‘t schuim van de deinende oceaan onder de gele vogel ‘n helderwitte lijkwade koelruimte en graf wachten in doodse stilte verdriet zal nooit wegebben in dit levenslang verdrinken cote sauvage bij quiberon…

heb met palmtakken hemel en aarde bewogen het loflied op vrede gehoord maar mijn hart ziet slechts de bloesem die danst in haar ogen de zon op het blond dat krult in de wind een lach waarin ik weer warmte vind ik geloof in verrijzen maar voor zover ik haar ken wordt zij de hemel die voor mij is bestemd…

De groeven van de lange winter schuilen onder mijn nieuwe huid, En het hart, zacht dichtgeknepen, springt met frisse veulens naar de groene grasoverkant… Die zweem van vrijheid prikkelt mij en doet het dartel lam in mij verrijzen. Even blikt - met wasemogen- dit oude leven achterom… En kijk, het grijze schaap wordt lijk.…

Overal zie ik monumentjes verrijzen in synagogen, moskeeën en kerken. Ter ere van aartsvader Abraham. Namens hem zie ik ons bidden om vrede, voor alles wat leeft, voor alles wat adem heeft.…

laat de zon verrijzen werp haar in de lucht als de zon gaat liggen en zijn arm opsteekt schijnt hij uit zijn oksel als hij zijn arm laat zakken wordt alles donker als hij die weer opsteekt lijkt het alsof de dag begint alles heeft een verhaal als je maar kunt luisteren…

Aan mijn voorzichtige voeten dwarrelen ze voorbij sterrenstelsels in schemervelden ze vallen stralend uiteen om opnieuw te verrijzen in het universum van naderhand Twinkelen past alleen in duisternis en in witte pronkgewaden door onzichtbare straalstromen spatten ze als kiemen uiteen Het afleggen van het oude leven om te herrijzen in…

wil niet verrijzen laat mij nog even blijven rol de steen niet voor het graf witte doeken zijn gebracht maar kan geen afdruk maken van het leven dat ik ooit zal laten ben met de optocht mee geweest zonder kruis en doornenkroon het laatste oordeel was geen feest de zorg is puur voor als het donkert en de mensen gaan vertrekken weer…

oeverloos wil ik genieten in golven van gevonden rust grenzeloos, peilloos verdiepen ver verwijderd van de kust oneindig wil ik met je reizen baden in zeeën zonder kim samen met de zon verrijzen zeggen dat ik je mateloos min ruimte wil ik rond mij voelen zweven zonder tijd of dag weten wat jij zult bedoelen als je schreeuwt dat vrijheid…

Ik zie mijn Elfstedentocht palen zijn geslagen om waterverzet te vertragen ijs te laten leven en met zicht op de finish de Bonkefeart waar het koperen kleuren zonnedalen de eenzame molen hemels doet bestaan wij koek en zopiekraampjes zalig geurend hartverwarmend doen verrijzen tochtrijders pijn en vermoeidheid vergeten in het helpend…

Wat is geloven anders dan doen alsof dit grote, machtige bestaan ten dode ten slotte toch nog zal verrijzen. Wat is geloven anders dan doen alsof en weten dat dit doen het echte is en dat dan al de rest daarnaar slechts kan verwijzen?…

Licht van Pasen, licht verrijzend uit de nacht van haat en vrees, dat doorheen de koude ochtend ruimte schept voor hoop en moed. Licht van Pasen, licht ontvlammend uit de avond van de dood, licht dat niet te temmen ademt tot aan 't zachte morgenrood.…

Op de korrels van een nat strand verrijzen koningen, die regeren over wind en woud en koppen snellen, waar echte helden dames in nood van slechteriken bevrijden.…

gebeurt het dat het vee naar het water komt en het vee komt drinken in de ochtend het lijkt erop dat de springbok komt de springbokken lijken op het water van de zee ze bestrijken heel dit land onze taal zou net als wijzelf net zo weinig te betekenen hebben als vogelgekwetter aan het einde zullen de gedachten ons verlaten en verrijzen…

ik ben slag noch stoot, onvolmaakt vervuld - sinds die dag, in hoop te verrijzen, met een nieuw licht, vel of snoet. op muzische wolken was ik gaan drijven eeuwig écrire c'est mourir tot groet -…

in deze nacht waarin geesten verrijzen heb ik me neergezet op de rand van je bebloemde zerk de kilte snijdt vooral van binnen terwijl ik lijdzaam wacht op het wonder van de dodennacht en in het spokenuur de witte schimmen de kreten van een late uil een droeve dodendans van verlaten zielen ik wist het wel, hier zal ik je niet vinden ik…

in deze nacht waarin geesten verrijzen heb ik me neergezet op de rand van je bebloemde zerk de kilte snijdt vooral van binnen terwijl ik lijdzaam wacht op het wonder van de dodennacht en in het spokenuur de witte schimmen de kreten van een late uil een droeve dodendans van verlaten zielen ik wist het wel, hier zal ik je niet vinden ik…

laat oorverdovend malen mijn gedachten kakofonisch door elkaar ik zie geluiden vallen met een gierend hels kabaal ze versplinteren mijn beelden ik beleef het laatste avondmaal ik geef me over aan mijn lijden ze kruisigen mij allemaal kom maar in mijn wonden wonen open ze met geile dromen want ooit zal ik verrijzen…