Alle inzendingen over verrotting

Het verlengen van de vraag Het verlangen wil zo graag De mens in ongeduld Wijst een vinger naar schuld Een antwoord ligt voor de hand Ik heb het gedaan Ik heb mij laten gaan Ik lig rottend neder in dit land Gemak dient de mens In alle onschuld voldoe ik aan de wens Vier uzelve op mij tot op het bot Ik was toch al helemaal verrot…

je laat iemand achter beschadigd, gebroken en verrot!…

uit het geheugen te slaan een druk op de herhaaltoets de herbeleving dient zich aan: verrot ben ik van binnen…

warrelend waaien populieren bladeren om mij heen nat geel met zwarte stippen landen ze achteloos in goten en op paden wachtend op verrotting niet meer is het betoverende bladgeruis te horen dat mijn geest zo zalfde een zomer lang nu, met de kale winterwind om de oren groeit mijn innerlijke onrust ben ik bang…

de verrotte schuur als eye-catcher in de tuin maakt de tongen los…

Zelfs donkere wolken passeer ik luchtig op die manier Verrotting en ontbinding veracht ik moeiteloos. In lorren geklede kinderen huilen zachter Wanneer zij de richting van mijn vinger volgen. Vergeten zij hun armoe, pijn of honger? Zo’n weldoorvoede vinger zie je niet altijd.…

als ik wakker word is alles wit geen grijs en blauw alleen maar wit zover ik kijk ik maak het goud omdat het dan de wereld wordt waarvan ik houd die ik vertrouw in goud en later rood ben naakt omdat ik zwart wil dragen een jurkje met bandjes mijn schouders zijn nog mooi de rest is vies daar walg ik van dat is verrot en aangeraakt…

als ik wakker word is alles wit geen grijs en blauw alleen maar wit zover ik kijk ik maak het goud omdat het dan de wereld wordt waarvan ik houd, die ik vertrouw in goud en later rood ik ben naakt omdat ik zwart wil dragen een jurkje met bandjes mijn schouders zijn nog mooi de rest is vies daar walg ik van dat is verrot en aangeraakt…

Kind je bent Nog zo klein Je ziel leeg Gedachten verrot En je leven kapot Is dit de bedoeling Van een kinderleven?…

De appel viel Was klaar voor wat hij zo graag wilde Maar door de worm Die in hem zat Werd hij verlaten Gedoemd te verrotten In een diep zwart gat.…

gedichten verkrotten verbindingen verrotten alles stort in en sterft en bederft en verstoft en verstuift en ploft uitgeblust uit elkaar poëzie niet meer strak gespannen…

Hoe vaak zocht je je sleutels verrot en heeft het je humeur weer verbrod? Zoek dan in je map naar de Finder-app. Maar waar ligt je Smart Phone nu, begot!?…

de tram halen wolken te vluchtig om hun tranen uit te storten 't vergeten entree-bewijs toch nog op tijd mee gegrist nu alleen nog die verrotte koppijn…

Gelakt haar nagels, gekamd haar haren, geblost haar wangen en gestift haar lippen. Mooi om te zien, zon in het water, verleidelijk wezen, zo volmaakt. En onder dat chroom afgunst en jalouzie, een sluipend bederf, een rottende hoop, wandelend graf, verachtelijk ding.…

rust Mijn leven geleefd in een roes Nu verlang ik naar eerlijkheid Het liefst de rust van het bos Uren gedanst op de harde beats Terug naar huis op de fiets Met een of andere meid achterop De wereld was te klein voor mij Met de auto m'n brood verdienen De boord gesteven en gestreken Producten aansmeren voor erkenning De zakenwereld is verrot…

de soap kleurt grijs de massa rood loop ik er van aan de kassa rinkelt stevig laat flappen wapperen in mijn hoofd is ruimte omdat mijn hersens krimpen bij zwartkijken naar witwassen de schedel vult zich met pulp tevreden knort het zwijn in mij en voelt zich intelligent bedorven kleurt de avond grijs de opwinding blijkt verrot…

Ik sla mijn ogen op En zie in het universum Van ongevoeligheid Zo veel uitingen Van verdraagzaamheid Verloren gaan…

De spaak waarmee ik afduw Boort in 't vermolmde vlees, En 't schip zinkt aan een schaduw Naar verrotting onderzees.…

Want verrot is het gedrag waarmee jij de stoornis van je ziel verried. Maar ik leef ondanks…

De blaadjes verwelken, Vallen af Dwarrelen naar de plek Onder de boom Waar ik zo vaak zat, De wind steekt op Blaast ze uiteen Naar een plek waar Ze verrotten Heel alleen…

ze baggert haar verrot verleden op papier elke dag wel eentje post urmend naar zichzelf zucht per etmaal blij ik herken haar uitermate exact gewoon in mij…

Dus wie geen lust heeft om dat ding te dragen Heeft geen respect en wordt verrot geslagen.…

Hun tegenstanders schoppen hen verrot, En ‘dus’ is Doktor Wohlfahrt daaraan schuldig. Vandaar dat het bestuur nu heeft besloten: Dan spelen ze maar met gebroken poten.…

In al je pracht lachte je om mijn schaduw en keek doorheen schreiende scherven - om mijn mond - die licht zuur de spiegel - op mijn grond - verrotten ik kraste in mezelf, vannacht, voelde slechts in schaduw de adem van mijn kracht…

Dus poets ik nooit, mijn kiezen zijn verrot. Ik kerm, nee niet van pijn, maar van genot wanneer hij me oraal weer heerlijk fist. Het maakt niet uit dat hij mijn giro ledigt, zolang hij me maar met zijn boor bevredigt.…

Wie graag een keer verrot geschopt wil worden Kan elk moment in Apeldoorn terecht. Daar sparren in een ongelijk gevecht, En weerbaar is hij tegen woeste horden. Ze weten hem daar ginder flink te raken, Het drinkt alleen niet met gebroken kaken.…

Het is gewoon te gek om los te lopen: Je maakt er een ambachtelijk kapot, Je beukt en trapt hem door en door verrot, Fysiek en ook mentaal zal je hem slopen. Je slaat hem dus tot gort en schopt hem lens, Is dat ‘the noble art of self-defence’?…

Ik ram voortaan geen poot meer en geen pot, Ik sla voordelig hetero’s verrot.…

De wanden zijn van papier je scheurt ze zo kapot de mensen zijn van karton kijk maar goed, ze zijn al bijna verrot beschimmeld door het vocht dat door de muren komt of gewoon door de tocht kijk, ze kruipen omhoog langs het behang nee, ze hebben niet meer zo lang.…

wat had ik veel vertrouwen in de mens maar links en rechts blijkt menigeen verrot en máákt men elke toekomstdroom kapot: ze steken zelfs de wereld in de hens maar ik blijf lachen om hun rot gebrul en lig door hen voortdurend in een krul…