Alle inzendingen over verscheidenheid

nu volgt water het kanaal door potsier en raaskal langs dreven, leunend op ‘t schut tegen verval straks ordent het land gewoonzaam in stukken van stilstand…

met leedwezen deel ik u mede ik zeg u gewoon dat vredig van ons is heengegaan dat jij bent overleden met grote dankbaarheid ach, gewoon normaal zullen wij je gedenken je was een kort verhaal je was een liefdevol mens een egotripper voluit altijd stond je klaar het interesseerde je geen fluit een leegte laat je achter nou ja, vooral…

Wanneer je vrouw, je hoort dat toch van velen Door hoe ze was je leven heeft bedorven Dan moet je, als ze eind’lijk is gestorven Ook nog met haar familie alles delen Verlos de weduwnaar toch uit zijn lijden Door hem postuum te kunnen laten scheiden…

Een aarzlend reiken Naar de overzij, Een angst, een wijken, Een: neen niet míj, Nog één gedachte, Een snelle droom, Over het zachte Van bloem en boom, Een laatst verlangen Naar akkerland, Hoe de appels hangen, Het najaar brandt; Dan…

Onder weg zwierende zomervogels tegen teder geel gesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer bindt de wind ons warm witte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vocht groene mossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd in geulen van ons verhittend…

Overbekend dit huis: de andertijds maar onherstelbaar ingesleten klanken, de tafel voor de vrome spijs en dranken voorbij de stoelen, recht aaneengerijd en ik – de eredienst allang ontwijd - muitend in heimwee naar de oude banken, niet wetend of ik bidden moet of danken voor wat zich indekt in gedegenheid. Verweer dat bij de open kist verstomt…

Overbekend dit huis: de andertijds maar onherstelbaar ingesleten klanken, de tafel voor de vrome spijs en dranken voorbij de stoelen, recht aaneengerijd. en ik – de eredienst allang ontwijd - muitend in heimwee naar de oude banken, niet wetend of ik bidden moet of danken voor wat zich indekt in gedegenheid. Verweer dat bij de open kist verstomt…

Het landschap mag leven Verscheidenheid gegeven In context van meer dan louter groen Bloemrijk fatsoen Bloemenzeeën Volop reeën Orchideeën In zeeën Het gevoel verblijdt Met veel bloemen tussen gras verspreid Volop zoemende bijen Het maakt vlinders blijer…

het kenmerk van een naakt verlangen dat taalkundig mij verziet in liefde weliswaar met afgebroken zinnen plaatst ons samenzijn tussen houten pilaren buigzaam zoals de nacht riekt naar stilstaande uren die sober doch kwetsbaar de repen maanlicht versmallen speurt mijn domein naar eenvoud een eenvoud zonder sporen die wijzen naar nieuwigheden…

Is er eenheid in verscheidenheid; en verbondenheid binnen iedere natie.…

Verstrooid zo hij is wenst hij na zijn verscheiden te worden verstrooid…

Je heengaan is een feit, je gemis desastreus je verscheiden is een zekerheid en echt geen eigen keus, je had zoveel te geven, zoveel nog te doen, zoveel nog te leren, een echte regel kampioen.…

te verscheiden voor wat voelt als vertrouwd In een hokje ben ik niet te stoppen diep is de zee waarin ik zwem een mozaïek van duizend tinten dat is alles wat ik ben…

Een knal deed hem flitsend verscheiden.…

In de oude werkgrot verspreide rommel gebroken balken roestige hamers versleten schoenen behakte stenen die eens gezamenlijk klopten en stampten als meerstemmig koor in het gezellig duister nu: wegterend blijven bestaan.…

edoch, als poëzie mijn taal beweent en sneeuwvlokken zich leggen aan de stem bij mijn voet wie wiegt dan mijn droom aan de harlekijn die ik hierin had ontmoet? vereerd na al die vreselijke zaken die zich tegoed doen aan mijn pret, kus ik mijn Cleopatra en wens dat ik na vele jaren nog steeds haar minnaar in mij mag vinden des temeer het…

wat ik met jou deel maakt van verscheidenheid een leefbaar geheel soms splijt het hart, is ver even in de einder * ik reik de hand als mijn schaduw toch weer is geland…

Tot nu toe was de keus alleen uit twee: Wil je een graf of urn na je verscheiden? Mijn moeder zei altijd: ‘k wil geen van beide! Nu is ook ‘resomeren’ een idee. Na al die moeite die het leven kost, Wordt aan het einde alles opgelost.…

Eens had je blanke en ook zwarte scholen Geen droom van eenheid in verscheidenheid Maar rassenwaan, geen inclusiviteit De mens bleef door discriminatie dolen Intriest, je huidskleur had toen de regie Ook nu weer, in de school der poëzie…

Het is de aard van de jaargetijden waarvan het verscheiden mij doen verblijden. Ik heb aan dit land mijn hart verpand.…

Daarom juist is er die verscheidenheid op NEDERLANDS.NL!…

Pasen Opstaand uit de dood De magie van het geloof is groot Jezus wordt alom aanbeden Heeft voor ons geleden Door zijn verscheiden zouden wij minder lijden Maar een ding verbaast je De haas is nog steeds het haasje.…

Divers is toch verscheidenheid? Begrijpt u zelf, jury, wat u weerhoudt te kiezen voor 't gemeenschappelijk meervoud?…

in het laatste uur voordat ze stierf schreef ze alles van zich af maar ook toen kon ze niet uiten waarom ze niet om leven gaf in het eerste uur na haar verscheiden las hij alles wat zij schreef en postuum nam hij haar kwalijk dat zij het antwoord schuldig bleef…

Ik sluit mijn neus, ik open mijn oren Ik haast naar huis, ik open de deuren Verscheidene keren praat ik met mezelf Mijn compagnon, mijn rivaal Ik sluit mijn ogen en draai muziek Om maar net te doen alsof er leven is…

Bomen zijn de parels in de natuur met hun verscheidenheid in blad en vorm zo puur zij geven ons zuurstof om te leven en zijn de bakens langs onze wegen statig zij aan zij gaan ze als ogen volgend aan onze blik voorbij…

Ik heb geen zin voortijdig te verscheiden, Een maaltijd eet ik daarom nooit uit blik, Ik zorg dat ik geen bisfenol inslik En kassabonnen tracht ik te vermijden. Dat is de reden dat ik nooit betaal: Opdat ik kerngezond de honderd haal.…

Verscheidenheid van fauna en flora want die zitten op de wip wij kunnen nu nog enkel kiezen tussen een plof- of batterijkip.…

Hij gaf zijn hart, al deed het hem ook zeer Het stigma van zijn bloed, het deed hem lijden We lazen al wat hints op zijn verscheiden Frank Fabian van Keeren is niet meer Ik wil mij tot het donorteam thans richten: Mag ik de hersenhelft waarmee hij dichtte?…

Als onze dierbaren verscheiden na een lang gedragen lijden is ’t nimmer te vermijden dat zij die achterblijven zitten blijven met de vragen hoe ’t leed te moeten dragen. De pijn is onverdraaglijk het gemis onoverkomelijk de dood op zich ondoorgrondelijk……