Alle inzendingen over verstijfd

Het eerste herfstblad Ineengedoken, verstijfd Ligt het voor de deur…

Maar ik houd het stil Zolang je maar bij me blijft Bewogen en bedrogen Steeds weer verstijfd Door je blauwe ogen…

Verstijfd Jouw gift gloeide Brandend vloeide Het gif wat vloeide door de beet in mijn hals (mijn hals) de hartstocht groeide als de sfeer van festivals Jij kon verleiden als de fee van de nacht (de nacht) het was jouw passie die jij deelde op eigenwijze Jouw wijze die mij verstijfde jouw aanpak, in en rondom mijn eigen lijf.…

ogen staan koud het gelaat verstijfd dondert het nieuws de wereld binnen dat er slechts één overlevende is het is 'n wonder…

België verstijfde : derde en vijfde ! Nu snel wat vlugzout voor De Wever !…

In een woestijn van gedachten Kwam een wervelwind opzetten Terwijl hij mijn hart zou veroveren Vergat ik wie ik was En stond ik verstijfd Ten midden van vliegende zandkorrels…

gevangen in een kubus met muren van ijs bevroren bevroren verstijfd liggend alles horend verstild verstilde woede en verdriet geen woorden meer verstopt verstopt in die ijskubus wanhopig vechtend…

er viel een stilte als door duizend man bijeen gezwegen de schemerlamp trok bedeesd haar licht terug verstijfd weten helder en vaag dat iedere beweging een antwoord zou zijn op een niet gestelde vraag…

in de lente vervel ik verstijfd en verkild kruip ik voorzichtig uit het winterhol sissend schuifel ik onder de warme zon oude huid ligt overbodig in schilfers, achter mij ik rol mij lenig op ben mijn slangendroom…

Als hij of zij of wie dan ook het bijltje neer moet gooien en daarna koud en klam verstijfd door de dood wordt ingelijfd hoe lang duurt dan een warm gezicht of een glimlach bij een dicht dat niet was te voltooien? Een maand, een week, een dag misschien, niet eens, je houdt het voor gezien.…

even raak ik je aan, slechts met mijn ogen jouw hand omsluiten zou immers niet gaan je kan gewoonweg geen liefde gedogen ik hoor je schreeuwen met gedroogde tranen je lijkt als verstijfd wil je de dood manen dat je snel wordt ingelijfd…

ik schrijf de nacht vol met geruis; het lawaai van stilte als ik de bevroren menigte naar een volle leegte sluis roep nog met verstijfde lippen, de ogen zien naar binnen rest mij de schaduw die het geketend waken zal beminnen…

Waar de zon niet meer komt staan jonge jongens gekromd en verstijfd te wachten een regenjas komt dichterbij zoekt toenadering wil je mij een wellustige explosie de zon is gaan liggen de maan naderbij kom maar hier ontspan je…

nog ben ik in naaktheid van het afwezige verstijfd in stilte in het gestamel van betovering een voorschot op het leven nog blind in duisternis vervreemd nog zal ik opstijgen onaangetast in ontsnapping beetje bij beetje uit het lichaam nog nooit was ik hier maar in teken van leven werd mijn naam kenbaar gemaakt…

Zo bang is zij dat ze verstikt verkeerd zal gokken in een ogenblik totaal verstijfd voor pijn behoed raak me niet aan het gaat net goed het zijn slechts wolken om haar heen zo transparant niets staat alleen de opening is overal een stap en dan een vrije val.…

Verstijfd van angst zie ik, als dat niet gaar is een Engelsman, verdomd als het niet waar is!…

ik raap het herfstlicht op dat als een verre droom rondom het raam ligt 't is een vriend, denk ik dan getooid met ongekamde schaduwen 't is een vogel die het eenzame zwijgen cirkelt op verstijfde muren ik nodig hem uit en leg mijn stem op tafel naast zijn handen…

Gedroogde bloemen maken me blij Geplukt in een of andere wei Tijdens een mooie wandeling in ons Limburgse land Stonden ze daar ergens langs de kant Gedroogd in een dik boek Vind ik ze plots, zonder dat ik zoek De geur en kleur die blijft Ook al is het bloemetje verstijfd…

Ik kan vertellen dat ik dan weer kan lopen, dan weer verstijfd moet zitten zo moe, zoals deze regels: niets doet er dan meer zo toe.…

De mond is verstijfd Praten is onmogelijk geworden Emoties blijven in je Je lichaam raakt verstopt Ontploft Niks kan het tegenhouden Dan opeen zie ik zwart Mijn ogen lood zwaar Niet te openen Mijn lichaam is ondoordringbaar Ik zit gevangen Voor eeuwig Gevangen in mijn lichaam…

Even stilgezet in de vroege uurtjes en verstijfd in dit ogenblik. Het leven door glas omsloten, wasemt kleurloos. Bevangen door de vorst, rinkelen sprieten bij een zuchtje wind, en kleurt de winter bleek van schrik.…

Waterval vol diamanten verstijfd van kou een wit pad kronkel tussen de bomen naalden van ijs drie kleine boezoes lopen over het pad van sneeuw op het einde draaien ze om ze zitten op de slee van klein naar groot we woezen naar beneden we schreeuwen, lachen, krijsen van blijdschap ow ow we gaan scheef me broer springt eraf me zus…

kil stil koud donker verstijfd vertwijfeld verbitterd alleen geen IV. brandend beklim ik verover buig breek heers doof dood V.…

Nu ligt ze bleek, verstijfd en koud, In doodse rust. Ween niet om haar, ween heden niet, Nu ze onbewust Van pijn en ziekte sluimert, ziet, Ze slaapt, ze rust. En nu voor 't laatst, op aarde haar Vaarwel gekust, Voor ons de strijd des levens, maar Voor haar de rust.…

Goddeloos verstijfd.. Zo moet het, niets wordt vermeden..…

was er liefde twee lijven die leefden een tafel van één keer één een pas de deux het zachte luisteren naar zoekende handen In de avond stierf de liefde twee lijven verstijfd aan een tafel van delen wat rest in de schrijn van schijn een pas op de plaats het harde verweer in open handen…

Je staat je doet alles wat je moet, even beklemmend als de eerste dag Maar mijn liefde bevangt een vreemde gloed, kon ik maar voelen in een missende hartslag Vriendelijkheid in een open hand, verstijfd elke vinger die het oog verbergt Regen huilt de verborgen tranen afstand, elke dag een hunkering als de hemel huilend tergt…

Verstijfd onder mijn deken luister ik ze dichterbij, tot hun hete adem op mijn gezicht, mijn longen vult. En papa naar boven stormt, op het nippertje en een haar na, heeft hij mij al zo vaak gered.…

de ondergang van ‘t licht verlengt de schaduwen van de sombere sparren projectie in zwart en grijs bevroren en verstijfd blad de avond in kille kleuren de nacht lijkt zonder einde in grauwdoodse nevelflarden berusting in ‘t onvermijdelijke er is elke dag een wonder als ’t opkomend licht ontwaakt de schaduwen korter worden…

Blazen schrijversteksten hun laatste adem uit, verraad de kleur van inkt, waarin het neon de twijfel spuit, breekt alleen het ego in het zicht van elke morgen, vloeit het licht door polsgewricht, verstijfd in een literair gericht van achter ieder poëtisch aangezicht, in het zicht van dichterlijke associaties of het snel gekozen plagiaat…