Alle inzendingen over vertakken

vroeg of laat wijzigt het wolkenlandschap waarmee de boom zijn lucht ontneemt, doorzichtig van aard waarvan al sprake was bij naderend vertrek gezien de verte van de akker als boegbeeld van een horizon nadat een voornemen in vroegte en het late uur zodra wij verstommen in taal verzinken, het herhalen verzaken ieder zijns weegs en…

Vertakkende boom ik heb je zien bladeren ontluikende stof.…

opgaand in een boom vertak ik bast tegen bast en verkleur tot groen…

zich vertakkend vertolken ze voor mij wanhoop biddag van de bomen maar morgen komt het groen…

kraaien vertakken zich in doorschijnende wilgen het land nu kaler en stiller nog barensmoe bij het krimpen der dagen zo tijdloos onaangeroerd…

verwaaide bomen bladeren m’ n hoofd tijd nemend composterend tot voedingsbodem voor nieuwe gedachtekiemen al bomend schiet ik wortel en vertak…

verwaaide bomen bladeren m’ n hoofd tijd nemend composterend tot voedingsbodem voor nieuwe gedachtekiemen al bomend schiet ik wortel en vertak…

De luipaard aan de hersenstam luistert naar de radiowind, wetend, niet wetend. Hij heft de poot, trekt de tong langs zijn plekken, geeuwt. Ver weg is een aanrijding. Een windvlaag trekt door de bomen. De luipaard geeuwt, rekt zich. De apen lachen angstig. Het ondier vertakt zich. ---------------------------------------- uit: Hersenmutor…

uit oude open wonden schieten scheuten jonge takken nieuwe knoppen verse blaren bloemen een wandelende bloem boom tak vertakking bloesem knop kelk vrucht…

De tijd van draadloos internet breekt aan Alweer zo'n tijdsbeeld dat zich op komt dringen Niet bij te houden, die ontwikkelingen Waarvan ook steeds vertakkingen ontstaan Nu draadloos internet dus...Wat een tijd Nou ja, die draad was ik al jaren kwijt…

We waren slaperig geworden, ondanks de kou en zichtbaar maar wat je ziet is niets vergeleken met de verstikkende rook van het vuur dat uit de schuren naar buiten slaat met de uitlopers van het hart, slingerend door het dal wegen versperrend, zich vertakkend in alle woorden die wij met elkaar wisselen.…

Ik vertel haar van ingeslepen jaren vertakkende twijgen geëtst in neerwaarts vel uitgedijd tot struiken in een nek van craquelé liever zwijg ik over kreukelende leden boven vuurstenen ogen bescherm ik het glas tegen geblakerde scherven…

ik ben voor eeuwig denk je zo nu en dan misschien ik zie de knoestige omhelzingen van je imponerende armen hef het hoofd naar het alom van jouw kroon je vertakkende voeten verankerd in zwarte genereuze aarde ik adem ohhhhh zucht eens diep…

Nu is er geen gedicht, alleen een gang die eindeloos lijkt te vertakken. Zodoende zijn er geen woorden, geen ogen, en is er de tijd die het imaginaire plaats en podium uitgumt. Ook de tijd verlaat me.…

EENZAAMHEID Eenzaamheid woekert in haar als de wortels van een eik onder het asfalt die vertakken naar overal haar eenzaamheid is als de schubben van een vis hard en ongrijpbaar ze wil vluchten en zich van het gevoel ontdoen maar als leeuwenklauwen heeft het zich in haar vastgeklampt ze bijt en wil verbijten tranen…

hoe het bruine blad met zicht kan vertakken als makke nerven mijn ziel raken dat ook ik met kunde en kennis achter de kleuren bij deze aanblik geuren acht als uit één foto wellicht een hartkreet wil slaken van de pracht van het herfst getij herfst is even de omgekeerde mei (c) 2005…

(De mens is een wees van zijn eigen erfgoed) Ik schilder letters alsof ik sterren aan de hemel plak Ik werp kometen alsof ik de wereld vertak in kunstmatige wetten Ik verplaats het hemelgewelf alsof ik planeten uit mijn schoot werp En droom werelden alsof ik de kosmos nog naar iets nieuws herschep…

daken kleuren roodbruin in het land, bomen kijken er verliefd door vensters op zoek naar nog wat warmte binnen, ze vertakken zich als nesten of ze in de herfstzon kleintjes verwachten.…

er blijken randen te zitten aan wegstervend zicht een netwerk van uitersten dat versmelt tot uitwendige kleur deze boom blijft sprakeloos met zwarte aderen en grijs geschut de handen ten hemel en het lijf kloppend als een aorta een ontkalkte vertakking tot diep in instabiele lucht het zwart van de nacht brengt onafwendbaar evenwicht…

De wind, het licht en de zon, waren hun vriend geworden hun lieve takkenvriend en als ze, de takken, de grond zouden raken dan zouden ze spontaan wortel schieten en zich verheffen tot bomen!…

Bladerloze bomen vertakken treurig in de lucht. Gisteren praalden daar fris groen vol met vrucht. Vandaag overstromen de tranen in mijn hart in dit desolate landschap blijven wolken donkerzwart. Ik mis je!…

De handen behoedzaam bijeen gehouden aan de ander vergezellen de boom aan zijn herinneringen, in deze tuin waar inspiratie te vinden is ziet men geen ontbrekende beelden doch enkel de strepen als vertakking van een schilderachtig leven.…

ik heb de bloemen gezien bloeiend met paradijselijke pracht volmaakt in vorm en kleur wiegend op eigen muziek in stralend reiken naar licht op ranke stelen een schitterend gezicht maar ik wist dat hun wortels een gif bevatten met het vuur van de hel in scherp vertakken doorsneden zij grond de duivel als onschuld vermomd…

De wereld is obligaat aan het andere de ontheffing geschiedt in een een koppotigheid en aan de maatstaf meet het de onsterfelijkheid af het omgekeerde pralen met ooievaarsbenen grijpend in de hazelaar de knieholtes lengend richting het vertakken het vraagt wat belichting van boven af genomen vanuit de onderloop wordt een foto…

lang heeft het blad zich groen voorgedaan vasthoudend aan de primitieve ijkpunten van de ooit gewaardeerde woordenstam en nu oorspronkelijke kleuren nog even mogen warmen voordat ze zich losmaken van hun vertakking komt opgekropte gramschap ineens tot volle uitbarsting verrot is het blad dat langs de stam naar beneden scheldt uitgedragen…

Mijn boom herdenkt de stilte van de zee het verhaal waarin jij bent heen gegaan en mijn wanen denken mee mijn droom herleeft de stilte van de armoede in werkelijkheid mijn boom is beleefd en leeft in stille aardigheid zonder opsmuk met een verlegen gebaar staat hij daar in weemoed met alle takken klaar om het leven te vertakken…

stammen stonden ordelijk en los, het loof was zwaar en hing tot op gelijke hoogte, de kruinen grepen op gesloten wijze in elkaar en het was er vochtig en verademend; een ruimte waar ik mijn ziel bevrijden kon uit het on-eigene en wat haar inspon en verstikte en waar ik ook zelf mijn ik te eigenen leggen kon, in aarde zijn en zich vertakkend…

wortels uit schaduw - volle monden, met jaarringen verbonden, genieten we van deze rijpe vrucht, waarvan de levenssappen overgaan in een bedwelmende zucht, verkoelen we de mossen met de kracht van blote voeten, gedanst door elfenkinderen in de speelweide van de nacht, met geënte eigenschappen, blijf ik een groene loot aan de vertakking…

Geef mij tien jaar Om te groeien in eigenwaarde Om vruchten te dragen Mij te vertakken En meer van mij te geven Geef mij enkel dat respekt Tien jaar om te volgroeien Te worden wat ik wil zijn Een stevige boom van rust.…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…