Alle inzendingen over vertekening

regen tikt de dagen weg, kleurt buurman's gras nog groener terwijl het mijne - van beton - weer zwarter rozen glanst veel mooier, dat dan wel maar op de ramen die beslaan schrijf ik letters die zich huilen waardoor mijn kijk op watdanook niet al te helder is en ik bedenk, 't kansloos zicht op enig blauw in hun zinnen loos bestaan en dat…

waar zeelijn schurend het land wil vertekenen kruist de dood hun pad…

‘Shell helpt’ was ooit de leus van dit bedrijf, het klonk behulpzaam, genereus en snedig, maar bleek vertekenend en onvolledig, zodat ik hierbij een addendum schrijf: ‘Shell helpt zijn aandeelhouders aan florijnen en onze aarde naar de Filistijnen.’…

Vaak blijf ik kijken hoe ze zich langzaam vertekenen. Het worden flarden. Dan sterven ze geluidloos, en is het weer als in het begin. Leeg.…

Vertekening van de werkelijkheid Verbeelding van de waarheid Verdediging van de trots Veroordeling van de onschuld Verspreiding van het slechte Vernietiging van het eigen Wij, die zijn ondergedompeld in het onjuiste Verdrinkend in de de diepte van het vloeiende Water als normaliteit Doorgebroken door de dijken, om de mensen te bereiken Onwetend…

Het gemeentekantoor, schepping van Gunnar Daan, verwelkomt mij gesloten. De draaideur staat vijandig vast, hand naar deurbel gestoord door schuivend geluid. Sesam opent zich, slokt me op. In de grote muil sta ik steels, onwennig, naar werkenden te kijken, druk lijkend, mechanisch handelend, met vingers trommelend op tafel, telefoon voor…

er is weinig dat werkelijk meewaait als bladeren in je ogen dansen, met gras dat buigt door stormkracht verder likt de regen oude ramen, zichtloos veel vertekenend sta maar op en wacht tot liefde warme woorden brengt tranen plengen reeds zichzelf, de wederhelft van ongedwongen vreugde kun je immer voelen in de adem die je lacht…

het wiegt en weegt haast niets als meeuwen, langs hun kustlijn op thermiek, de zonnewende nog in oorsprong licht een mooi gezicht tekent zich af, langs Noordelijke lijnen breekt haar kleur in golven, volle-manig rond haar aangevroren graf haar haren en haar lach, vertekenen in rood de stille dood van oude winters…

Je bent een ander persoon in de wereld van je angst werkelijkheid duizelt stuiterend om je heen vertekend door de nacht…

de ruit beslaat niet meer elke keer als kou in windvlagen, scherp vertekenend langs muren schuurt een dweil ligt werkeloos in het geheugen en de tijd duurt voort… om een oog, om een tand daar hoort de rauwe weerzin van het lot alsnog de kreten, van een plot die meerdaags buiten oevers treedt vandaag gaat over morgen, morgen kijkt terug…

De ware betekenis van de onderbreking, bij jouw een mooie vertekening van je gezicht, besefte ik toen ik je zag staan, een vinding. Het moet zijn bedoeld als veiligheidslijn, als een soort veerkussen, voor als ik te snel bij je wil zijn.…

de werkelijkheid levert een schijngevecht met de verwachtingen die als een loden last drukken op feit en vergankelijkheid historisch perspectief is niet te rijmen met heden en toekomst is dode letter schrijnend geval van vertekening is lucht- vervuilend gepraat in Buenos Aires (!)…

Spraakmakend, vertekenend, Door de emulsie, Wat een troebel beeld schept. Wees niet ongerust, maar ook niet gerust, Want tijd is een gegeven, Beïnvloed door het heel even. Sprankelend stukje hoop, Dat weerspiegelt mijn behoefte, Aan een antwoord dat alleen de oude heer Tijd me kan geven.…

Regendruppels vertekenen het beeld, ronde bollen zijn de koppen van de lantaarnpalen als aura's rond heiligen en je gaat je langzame gang, met pijn in je hart ga je de eenzame weg.-…

Gejaagd schiet een lift mij de lucht in naar een kamer tussen hemel en aarde waar het me duizelt van mateloze vertekening mensen in de diepte ineens mieren zijn de machtige Maas een nietig stroompje oogt een immens cruiseschip aan de kade tot speelgoedbootje gereduceerd wordt.…

Geplakt aan het raam, laat mijn gezicht los, onze handen glijden weg, krampachtige afdrukken vertekenen het bedroefde vocht op het raam. Ik herinner mij... Zittend, sla ik de handen voor mijn rood betraand gezicht. Ik sluit de ogen, zie jóu daar staan op het - voor mij - achtergebleven station met een smekende blik vol wanhoop.…

Dit gaat over vertekeningen in onze optiek Die zich over lijken in afrekeningen uitrazen Zij geven patronen aan ons snedig repliek Wij zeggen slechts: "Blijf ons verbazen" En indien ik tot zondebok word In hun woestijn waar alles schraal is en verdord Zie ik als in een roes de hemel…

Het is niet dat de pijn ophoudt met vervormen, vertekenen wat zich achter de grenzen van mijn weten afspeelt (een kind zingt vals als de ouders geen harmonie kennen). Jij, mijn lief, voelt wat ik niet weet (vanuit, vanachter je eigen grenzen?)…