Alle inzendingen over vertrek

Betrekken van vroegere kamers Vertrekken van een jong verleden Zeer lang rekken om te merken: Steeds meer op dreef met haltes Trekken op de snelweg naar oud…

Als ik vertrek, dan niet met grote woorden of veel kabaal, maar stilletjes, liefst helemaal geen taal. Een glimlach volstaat, ik knijp even de ogen toe, 't is goed zo, ik ben moe, ik ga.…

even verdop, aan een rivier misschien, of midden in de bossen zou het nog wel rustig zijn, dacht je, en je bent vertrokken. waarschijnlijk met de eerste trein die eruitzag als een dier zonder behoefte aan skelet. wel leek het sprekende op haar maar spreken kon het niet, en ook geen kleren dragen, laat staan een koffer laten staan op een vergeten…

dan vertrek ik maar en zie niet meer om je wacht niet daar of roept: blijf nog even, kom! ik ga weer verder op de tast over een weg die jij voorvoelde maar ik nog niet ken ook al draag ik een schemerlast en verlies jij die ik ben…

ze kijkt naar de deur nu nog op een kier en vraagt zich af of ze zal breken als hij dichtslaat de warmte van buiten kijkt uitnodigend naar binnen haalt haar over om eindelijk de laatste stappen te nemen ze loopt naar de deur ontsnapt door de kier en voelt zich geheeld na het dichtslaan…

De platte grijze stenen in het pad in het midden. Het grasveld links, waar ik menig uurtje in de zon heb liggen dromen. De moestuin rechts, tegen de coniferenheg. Daar heb ik eigenlijk altijd een haat/liefde verhouding mee gehad. De grote vierkante vijver, waar in de zomer de Boerenpronkers uitbundig feestend de kanten bezetten, enkel…

Pas wanneer je me zegt, niets meer om me te geven, ga ik, pas als je het gezicht van me afdraait, vertrek ik, pas als je me verklaard, dat er niks meer is, pas dan, verdwijn ik in het niets, alleen dan!…

op deze loodwitte dag wist ik niets te schrijven op tafel lag alleen een witboek boek van stilstand gebroken wit vlekkeloze overgave aan het grote verdwijnen ontkomen aan schrijven in het boek van niemand en alleman vandaag trek ik slechts met kalk een lijn op de muur rond jouw lichaam je gaat op reis witte raven kom…

met kalk trek ik een lijn op de muur rond je lijf een camera is niet nodig zonder schaduw verdwijn je in het donker met een lege koffer in de hand met het rechterbeen stap je een andere tijd in voor mijn oog ben je al uitgewist als je terugkeert zal ik je herkennen aan de kalkresten op je handen…

Ik zag hem vertrekken op een avond, Zoals je een gemiste trein ziet vertrekken, Ik probeerde uit te leggen wat een pijn ik voelde. Maar kreeg geen woord gezegd, toch voelde ik het verdriet om zijn vertrek, En nu eenzaam ween ik traan om hem die ik verloor, Mijn beste vriend.…

lees met vreugde, hier, mijn laatste gedicht ik ga vertrekken op zoek naar het evenwicht soms moet men vertrekken schrijf nog daar waar ik kan dromen en opnieuw mijn woorden kan stekken…

Verdwijn in de leegte Waar niemand jou zal vinden Verberg je niet in De krochten van mijn geest Maar vertrek, Vertrek uit mijn gedachten Overmand door kristallen tranen Die mijn vrijbrief kunnen betalen…

Het is voorbij, het speelveld ligt weer open, En niemand weet wat er gebeuren gaat, Dit kabinet heeft Nederland geschaad, We mogen nu weer op iets beters hopen. Tabé dan, ga maar gauw Mark, ouwe reus, We gaan je héél erg missen (maar niet heus!).…

Ik boog voor ze en geef ze te eten er wandelt hoop door hun ogen hopeloos door anderen aangeklaagd wat is onzorgvuldigheid ik vertrek van uit onze ervaring leven heeft me al vaker verbijsterd ik ga er niet in mee vertrek uit ervaring hoeveel wereldstelsels kunnen er zijn wat is het belang van vermoeden ik vertrek van uit onze ervaring…

luchten vol vogels zij vertrekken nu weer naar een andere lente…

Lange vlagrafels, zoals haar haren bij haar vertrek in de wind.…

Kon 't vertrek de pret bederven, bedorven was 't vertrek geheid. Gebalk had ooit hiertoe geleid. Nu is de kamer in ontbinding. Mensen, léér door ondervinding! In het nieuwe parlement komt hoop'lijk aan 't gebalkenend.…

met vaste vleugels dit vertrek zwaarder dan lucht stijgend bewogen…

groter gaapt het gat tussen trein en perron roepen wij bij vertrek nog woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten station en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte tussen trein en perron voor de tranen…

Zon verlicht water na vertrekkende vogels koerst geboren cel.…

Reiger in de sloot strekt zijn twee vleugels breed uit klaar voor het vertrek…

Ik spring nog één keer in de Middellandse Zee en dan vertrek ik naar het Oosten.…

telkens groter gaapt het gat tussen trein en perron wij roepen bij vertrek woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten perron en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte echter tussen trein en perron voor de tranen…

'Mijn vriend' Noemde ik hem Bij die gelegenheid En terwijl hij wegkeek Heeft hij mij zonder Een spier te vertrekken In die waan gelaten…

Zonen vertrekken. Moeders slaan hun ogen toe. Keren zij ooit weer?…

Vertrekkende vlucht Een groep ganzen in v-vorm Vee staat nog op stal…

Als ik vertrek neem ik mee: een beetje van dit en een beetje van dat Ook als ik vertrek, dan vergeet ik wel eens wat Wat ik echter nooit vergeet is, hoe ik ook vertrek met welk gemoed dan ook Ik neem altijd ‘t weer mee, waarheen ik ook loop.…

op die strand in sand soek ek die see ek hoor haar ek voel haar maar kan haar nie betas nie sy is weg vertrek in die aand sonder woorde ek nie verstaan nie soveel te sê sy hoor nimmermeer sy is weg vertrek in die aand sonder woorde…

Langzamerhand Zie ik jullie Een voor een Vertrekken, Het ouderlijk Huis dat zo Eigen voor jullie Geworden is, Voor jullie leeftijd Misschien wel Te eigen - tijd Om te vertrekken En op eigen benen Te staan - jullie weten Als geen ander Dat ons huis Ook altijd jullie Thuis zal zijn, Onvoorwaardelijk Vangnet waar je…

Voetjie vir voetjie word mens immigrant... Toevallig uit, toevallig tuis, gestrand op hierdie teennatuurlike terras sonder om ooit onloenbaar aan te land. -------------------------------------------- Uit: Versamelde gedigte, 1990.…