Alle inzendingen over verval

niets gooit zich weg en bewaren is geen optie plastic en blik op maandag verzameld werk in een spoor van achterlaten; lege dozen een notitieblok zonder aantekeningen een gedicht aan de rand van taal twee helften van hetzelfde potlood bossen zonder uitgang een huis dat zich ruimt voor een dood die wacht…

het houdt van verval, het trage ontbinden, de graduele neergang van orde tot aarde, water en slijm, het kleven van woorden aan handen ontdaan van hun grip, vuur dat vreet aan molm, gebinte van kerken, donker gewemel diep in een crypte, barsten, glasbreuk, stofwalmen, krakende vloeren, steenslag, roest, gelig vet in de kromme hoek van het blad…

novemberluchten zuchten over grijsheid en verval, toch is leven overal.…

draaiend op de stoep glijdend in eigen verval zij laat haar hond uit…

Kabbelende beek, haar verval door zon gestreeld: ultiem klatergoud.…

de tuin in verval het seizoen drukt zijn stempel alles gaat voorbij…

Het verval tekent zich onweerstaanbaar af. Herfst slaat zomer knock out.…

Lente Zomer Verval Ik val In een oneindig bodemloze put En ik blijf maar vallen Dat valt heus niet mee Het vallen Het verval De bladeren blijven maar vallen Deze herfst Tot humus Tot winter Daarna Punt Uit Eindigheid In een oneindige stilte Het eeuwigdurende niets Totdat de rups In en uit de cocon…

binnen hoofdbrekens verval in gedachtengang gemiste kansen hun zorgen verstrengelen wringende handen…

je kunt je tanden poetsen tot bloedens toe toch borstel je het verval niet zomaar even weg…

Mist overwoekerde het zicht. Niets geeft nog klaar licht. Het vergaat in smog en tast met de zure neerslag de laatste monumentale tederheid van de wereld aan. De mens kan er niet meer leven. Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid…

kies je waarheid uit de rimpels de werkelijkheden uit het verleden waarvan er teveel zijn vertragend gecamoufleerd door restauratie loert altijd het verval verfraaid maar onontkoombaar als de laatste adem…

hoe vat ik november in juiste accoorden waar ruik je de geur van chronisch verval hoe kan men het zompige vocht ooit verwoorden hoe giet ik de maand in een mal...…

In de stille mijmering, aan de oever van het tranendal, vind ik mijn herinnering aan de dagen vóór het verval. De geestelijke gewaarwording, op een uitzichtloze vlakte, met de dagelijkse beslommering, waarmee ik in het niet zakte.…

Mijn schoen gezet, wat denk je: niks Gezongen tot ‘k schor was, wat denk je: niks Lief geweest tot het niet leuk meer was, wat denk je: niks Dus verval ik maar weer in mijn oude humeurige ik!…

nu volgt water het kanaal door potsier en raaskal langs dreven, leunend op ‘t schut tegen verval straks ordent het land gewoonzaam in stukken van stilstand…

Zijn wij liefdevol als we het verval rekken door elkaar te voeden weinig aan elkaar te vreten en elkaar vrij te laten mislukken en groeien van binnenuit, vanzelf?…

Het verval trekt me .....zoals het uitzicht me trok ..........langs vele landschappen ...............en wat ik beleefde ....................en onderweg leerde .........................ontsloot vele wegen naar nieuwe plannen .....nieuwe plaatsen en ..........nieuwe mensen ...............nieuwe kansen met ....................nieuwe inzichten…

Dementie Verval verschaft zich toegang tot mijn brein zacht maar onverstoorbaar wordt een deken van vergetelheid gelegd, zoals sneeuw het landschap tot in alle holtes toedekt zo schimmig ontoegankelijk is mijn "zijn".…

Ik droomde van wapens die van gruwelen vreemd uit bloemen opgetrokken in mijn landschap dromden nu lig ik hier met vezels van verval in een diffuse stroom van sluimering en ontwaken gebutst doch zichtbaar aan jouw levensboom…

'alles is verleden tijd sprak de dichter' in de schaduw van oktober ben ik het die amechtig tracht mee te liften op de rug van een seizoen van verval met de snelheid van vallende eikels gaat het snel bergafwaarts…

er ging veel behang over oude lagen zodat het vertrek merkbaar krapper leek groei van jaren camoufleerde de kleurloosheid van het verval alles werd anders de tijd mocht geen naam hebben maar kreeg het wel…

het verval geeft de nasmaak van gisteren beklemmend weer…

Met files op de alp en in Nepal raakt bergbeklimmen allengs in verval. Wie plassen moet, moet in de rij gaan staan. Geef mij dan maar het Utrechtse station waar ik op dinsdag vrijuit wandelen kon.…

ik raap de nog groene druiven door hagel gevallen op het mos ontrukt aan stramme ranken nog eer zij bloeiden lieten zij de schepper los ik waak bij een stervende mus te pletter gevlogen tegen beton een ongewenste dodelijke kus door een opgebouwde dode muur die van natuurlijk mededogen niet weten kon zo…

Dan maar knopen in mijn zakdoek Balpenkrabbels op mijn hand Memoblaadjes in mijn dagboek Advertentieteksten in de krant Tatoeages op mijn billen Wasemhartjes op het raam Extra veel geheugenpillen Non-stop inprenten van je naam Spiekbriefjes op vele plaatsen Viltstiftteksten op de plee Je zult het bijna zielig vinden Overal neem ik je mee…

erbij wilde niet meedoen omdat ik geen afscheid van mijn schatten kon nemen genoot van hun kleuren in het transparante omhulsel het divers zijn in vormen allemaal keurig op rij ik verzamelde en spaarde ging mij niet om het spel de beschadigde huid van de winner gaf mij kippenvel jij was de eerste die mij intrigeerde gebutst in verval…

met stijgende warmte wast het water tot aan verstomde volkse monden ploft het gepofte klootjesgeld als uitgeblazen bellen zeep buiten de greep van aandeelhelden vereerde god van groot gewin aanbeden om zijn schijnbeloften van geluk dat wordt gekocht vraagt steeds meer mensenoffers er wordt met bloed gegokt vanaf een verheven machtsbalkon…

wij hebben de bloemen geplukt die hun kelken verwelkten anderen in knop vertraagden door zaad en vruchten te maken we gingen voor zomer in schoonheid voor al eeuwige lente zonder verval maar kleuren vervaagden toen de knoppen verdwenen en het bladgroen bevroor onze weide bleef zwart na ontdooien want zonder zaad kan geen bloem…

Stop ledigheid en stop moreel verval. Stop blowers, heel dat honderdduizendtal, gedwongen in een heropvoedingsklasje. De straat af! Hup naar huis! Naar buis en moer! Met Barbie, Patty Brard en College Tour.…