Alle inzendingen over verwilderd

Met luchteblauw en pannenrood, Was de wereld schoon beschilderd; Maar door onze zonden zijn hier en daar Die kleuren verweerd en verwilderd.…

verwilderde tuin schildert zonder verf en kwast een feest van kleuren een schitterend meesterwerk van wonderbaarlijke Hand…

Vergeet je problemen gooi je sombere gedachten weg als oud afval als onkruid uit een verwilderde tuin…

Aan een geurig bloeiende wei door het grote bos bij Chaam omringd ligt een afgelegen jeugdherberg stralend vol opwekkend licht roze zuigt frisse adem van het morgenloof om de gasten na het ontwaken tot daad en wandeling te noden drinkt rossig glanzend laat avondrood op langs het grindpad naar de deur staan slanke berken in een lange rij hebben…

de bal ligt weer stuk naast de zandbak in de verwilderde tuin waar schoppen toch niet lukt met losse zolen…

verwilderd kijkt ze me aan waziger als nooit te voren vragend, zoekend ze knippert haar ogen ik zie een traan voel warmte op mijn wang…

Verdwaasd verdwaald Verwilderd vertrokken Onontbeerlijk ontmaskerd Onovertroffen onthaald Behaagd bestolen betast besloten Genoeg gezien gedacht genoten…

Verwilderde haren bereiken mijn hart. Onbereikbare mens, lachen we samen? dansen we? in levende cellen de troostende dans.…

ergens moet het zijn een soort verwilderde tuin van oude stilte de boom voor het huis zacht wazelt hij zijn verhaal niemand begrijpt het het heeft geregend de tuin dampt goede geuren aarde die verlangt -------------------------------- uit: 'Ik ga maar en ben', 1981.…

Het was het leukste Paasweekend in jaren We hebben honderd eieren beschilderd En daarna in de tuin die was verwilderd Gezocht naar goed verstopte exemplaren Helaas bleek ook dit snelsonnet een eitje En duurde de vereiste vondst een tijdje…

In verwilderd achterland plukte hij ooit voor haar de allermooiste kleuren vandaag plant hij zwart zaad met een duistere blik gedreven door intense haat ruikt hij alleen nog de geur van vers bloed het boeket is hij allang vergeten…

in mijn tijd was daar een narcis verwilderd verward door de weerbeeltenis geschrokken brakend van eigen stank de woorden, die zwakhartigen deden mee lijden in mijn sfeer deze vergalling handig en tandig zal ik mij verzetten adem klaren zicht lichten er is zo veel moois…

Men heeft de kelen reeds gesmeerd met inkt van verwilderde pennen. In schreeuw beleefd het weeskind weer de kilte belerend in kwesties. Men spant de mondhoeken strak - en sart, de rillende wervelkolommen. En Herman Gorter's boekenkast slacht de stilte met ezelsoren.…

toen je in het oude hellingbos verdween in een boomgaard een verwilderde wijngaard? in de zachte omarming van een moeras misschien wie beitelt jouw naam in een glanzende steen?…

Voorbestemming na de nacht Inspiratie verwilderd gedichtje geschilderd Passie samen kracht Bevrucht in gedachten Winden vangen graan En wieken en torenas en kraan En Zoals ik het voel Schrijven doe ik zittend Wat kan ik liggend doen? Als het waar is Poëzie is springen Ik vind je leuk…

ik draag mijn eiland op m’n rug mijn oogmerk in het haar, onafgestempeld mijn gisteren is vanaf morgen onderweg daartussen oogt het als een zomeravond overdag loomheid in een bloemetjesjurk vergeten te bellen een half genuttigd maal, onbeslapen bord terugzien op een verwilderd pad in tegengestelde richting…

In mijn eigen bos Wil ik verdwalen Over kronkelende Paadjes mijn leven Gaan, in volstrekte Wildernis datgene zoeken Wat voor mij het Leven is - de wildernis Van de geest kan ik Beter begrijpen als Ik daag'lijks langs dit Verwilderde bestaan De wegen zoeken kan Die ook mijn kinderen Vinden als zij de Uitgang zoeken in…

Om in dromen te dwalen moet je innerlijk rijp zijn zoals het authentieke knaagdier in verte van jouw landschap waar molshopen op bergen lijken een schilderij zou je kunnen zijn met verwilderde vergezichten voor een pastelkleurig konijn onder mijn hoed van eeuwigheid terwijl de regen het woord zoekt vliegen er dromen naar herfstkraaien…

volgt rivieren donkere schaduwen van zijn land hij leeft zonder toekomstdromen eerzucht verlaten in zijn hand moeder, binnen gebleven kan niet meer lopen zonder pijn het zat haar tegen in het leven geluk zal nooit meer bij haar zijn mijn ouders zijn nu vreemden in geen jaren, dat ik ze ergens zag we zijn allemaal ontheemden zo triest verwilderd…

Verwilderd strompel ik over de richels, verblind door een schuimend licht, ik spreid mijn armen en hang in stilte en absoluut evenwicht.…

als een moeder zwijgt en haar kind dichtvouwt, dat van nergens lijkt te komen in een niets dan lege kamer van onverschilligheid vraagt het kind zich dan niet af of zijn naam bestaat in gedichten, vernietigd door gebrek aan gelijkenis en zal de stilte dan het einde vinden in verwilderde dromen wetend dat de werkelijkheid die…

Onder een grijze massa zinspeelt een roerloosheid van welbehagen vluchtend naar de velden huilend van angst verwilderd van verwachting snakkend naar verlichting verreweg hangt een droom dansend op de asem van de zon lost op in het niets hij huilt de regen kwam in veelheid van overvloed en voedt het glooiend land verkoelt zijn aangezicht…

Zalig zacht zoemend de eerste bijen in de tuin pluizig ploeterend pielen in bloemen soms wat schuin Vrank, vrij, verwilderd de kinderen na de winter blozend bubbelend bruisend in speeltuinen zonder hinder Rozige rode ruikers van lente een boeket vlugge vlinders vliegen in het nieuwste vlinder ballet…

Vervallen en leeg, het verwilderde gras, de gaten in het dak, ...het kapotte glas... Met ogen dicht zie ik mijn ouders, meen ze zelfs te horen, dit emotioneel beladen huis, ...waar ik zo lang geleden,..ben geboren...…

zuchtend hangen vege lijven voor hun uitkijk op de rest bewasemend met verkrampte geur gestoten uit te volle monden kracht gaat op in klachtenwolken bloed kookt over sofakussens en uit niets wordt licht gezonden ondertussen huilt het buiten verwilderd door ’t barse grijs na jaren lopen frisse passen vast ook op dezelfde wijs…

Dikwijls wanneer ik mezelf in eenzaamheid verlicht door over het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de zielsverwante verlatenheid die tijdens mijn herinnerde jeugd zo voelbaar was in heimweedromen ik keer dan terug in verwilderde rozentuinen en probeer mijn gevoelens in uitvoerige brieven te omschrijven maar ik besef tenslotte…

De regen valt in de nacht in het dal, tussen donkere bergen; uw haar en uw handen zijn zacht, maar waar, waar moet ik mij bergen in die laatste verwilderde nacht als de hitte de overmacht zal verkrijgen op al het zijnde en de dood in de vlammen ons wacht.…

naarmate de tijd verdaagt verdooft zij ook de oorzaak die vaak dubbel is gelaagd als het denken dan uitgeput vertraagt begint de eenvoud aan zijn werk; het snoeien in een verwilderd rozenperk maar eer het hart zich weer opent moet men zich ook ontdoen van opgestapeld ijs ervaren wij meestal het noodzakelijk ontdooien als…

door mijn ervaren schrijf ik hen vandaag nog steeds bloeiend neer een beetje verwilderd weliswaar door herfstige verandering die overal zelfs in mijn gedachten heerst maar toch vertrouw ik mijn hart die me vertelt dat ze ooit weer zullen vlammen als ze door een nieuwe zon worden gewekt God schept niet zomaar er is een wel gegronde reden…

het jaar telt zijn laatste dagen met de rug tegen de muur handen leeg ogen verwilderd starend naar een schroeiend vuur van honderdduizend haarden wantrouwen, angst, menselijk leed zoekend naar de zin en waarden en wat de tijd toch met hem deed het jaar telt zijn laatste uren met een hart dat haast verstikt ogen dicht, mond stijf gesloten…