Alle inzendingen over verwonderen

op mijn wandelroute kijkt mij wantrouwend aan al gauw wordt mij duidelijk waarom ik dit zo voel ik loop een stukje verder blik even achterom en zie hij neemt een hapje van de daar liggende drol met afgrijzen aanschouw ik het en verbaas mij steeds opnieuw wat vogels zoal eten en nog smakelijk vinden bovendien…

Dat we nooit zeker weten kunnen. Dat we volop mogen twijfelen. Dat we rustig mogen aarzelen. Dat we mogen weten dat. Dat we afhankelijk zijn van alles. Dat we kwetsbare mensen zijn. Dat fouten maken mag. Dat falen groeien is. Dat we vrienschap mogen sluiten. Dat vriendschap ook liefde is. Vertrouwen in elkaar. Dat is alles wat ik weten…

Wanneer we ons aardse paradijs verlaten. Wanneer we overlijden. Wanneer bedoeling weer toevallig wordt. Wanneer energie weer loslaat van de stof. Hebben we de liefde wel liefgehad, bemind, voor al wat leeft en niet toevallig was? Hebben we wel bedankt gezegd, herdacht, hetgeen de liefde ons heeft geschonken? Hebben we het voorrecht wel beseft…

Verwonderlijk ben je jij die me lief hebt me alles geven kan wat ik nodig heb wat ik wil verwonderlijk ben je jij die de vraag stelt met liefde wachtend op een antwoord van mij verwonderlijk ben je jij die van de daken schreeuwt hoe je me lief hebt van me houden zal tot in de eeuwigheid verwonderlijk ben je jij die je bent…

In gedachten verzonken gaat de dag aan mij voorbij, 'k zie één voor één de beelden en ik verwonder mij hierbij. Die bloem, wat eerst een knopje was siert nu een stukje van de tuin. het is of het me aankijkt zo mooi met z'n kopje schuin. Die hele kleine groene sprietjes morgen weer bedekt met dauw.…

waar dan ook ver weg van huis zoekend naar een veilig thuis sinds de hoop hem heeft onthuld en verlangen werd vervuld zal ik nooit meer eenzaam zijn ‘k ben van hem en hij is mijn die mijn ziel zo diep ontroert en mijn hart nog steeds vervoert zacht en vol van tederheid liefdevol en toegewijd sinds ik liefde onderging weet ik van verwondering…

hocus-pocus van liefde bezwering in grote ogen van een kleine wereld verwondering en ik ben er weer zonder antwoorden op alle vragen zorgeloos verdwaald, het kind.…

Verwonderd sta ik aan de kant, de rand, die aarde en water scheidt. Een spiegeling van wolken,wind en water, later nog een regenboog. Ik kijk, ik zoek de kracht die tranen droogt, verdriet verzacht. Waar ben je? Zie mij staan. Kom te voorschijn, geef het antwoord, want de zin van het leven, lijkt aan mij voorbij te gaan…

de overbodigheid van vragen het onbestendige verlangen opgeslagen in het archief van al wat is geweest en dan tóch bij vlagen de grote verwondering van de dichter verwondering om dat wat ik dacht dat niet was er toch blijkt te zijn het geluk die zucht van blijdschap om een tinteling in het bloed die mij doet beseffen dat ik leef…

onder donkere wolken ga ik slagregens liggen achter mij zonlicht straalt mij tegemoet van noord tot zuid spant zich een majestueuze hemelboog…

gemodelleerde stenen een roodborstje op de stoelkroon de Vlaamse gaai uit de dennenboom madeliefjes en boterbloemen laten de insecten zoemen een merel is geland op het ongemaaide grasland een dikke duif zit te schranzen het pikken laat zijn hals glanzen in het gouden licht tussen de bomen lijkt de natuur weg te dromen de verwondering…

vers gevallen sneeuw op oude grond herinnering herleeft hoopvol tuur ik in de verte... misschien zit er wel iets van verdraagzaamheid verscholen achter de gindse horizon Lejo van Kuijeren…

morgen ga ik er weer voor, mens helpen vegen, kloppen, zuigen ik zou er bij willen blijven maar ik moet achterlaten dat is mijn lot ik doe mijn ding en toch gaat er iets kapot…

Zeg me, fluisterde ze wat is het verhaal van je tranen zeg me, wat is het geheim van jouw warme lach vertel me, waarom je mij terug kwam zoeken haar ogen, even donker als de zijne, blikten hem aan in verwondering…

de geur van artsen en van angst hangt nog lang na zelfs bij het diep dóórzuchten de echo van de narigheid klinkt nog lang na behoeft ook meer dan tijd de toon en lichaamstaal die doen vermoeden dat het vluchten niet meer gaat dat alles zoekt zijn weg en vindt uiteindelijk toch de grond om stevig op te staan…

Met verwondering kijken we naar de lucht Wanneer de zon in de morgen opkomt En heldere wolken zijn samen gedromd Als de donkere nacht voor de zon is gevlucht. Met verwondering kijken we naar al wat leeft Naar de natuur die God ons heeft gegeven Naar bloemen, planten en het dierenleven Het is God die deze mooie schepping ons geeft.…

De bezigheden in het daagse leven, die als vanzelf voortgaan, zijn elke dag weer een gunst van onze Hemelvader.…

verwondering , ik ving aan in je ogen stralend door de iris van schemer waarin je ogen open gingen en dan te bedenken hoe wij nu leven de taal in jou sprak met mij het strooit woorden in mijn poëzie als druppels water van liefde als teken van leven…

ik zie de confrontatie al voor mij een holenmens en een wegwerpaansteker de uitvinder van het wiel en een Porsche Carrera verwondering in optima forma een oude dichter en de nieuwste flessenopener verwondering alom niet te filmen, zo stom…

Zoals de zon hier naar links afbuigt stammen langer doet lijken Is het gebedel er niet minder door geworden de schoonheid wel Vol ongeloof ontluiken zij die ik allang voor dood had gehouden…

Al weet je niet waarom, je bent er altijd naar op zoek, en het zoekt jou het kent je twijfels al te goed het deelt je angst en toont zich pas wanneer je roerloos durft te blijven kijken het is al lang en breed verdwenen vóór je dacht te kunnen zeggen wat het is het is zo stil, zo klein, zo echt en het gebeurt verwonderlijk dichtbij…

ik zag de eerste pasjes dacht hem wereldkampioen maar wist van toen trots en de verwondering van staan en gaan op eigen benen in groeien en ontdekken van steeds meer nieuwe plekken de verbazing is gebleven tot hunkering geworden naar het volgend doel in dit nu al te korte leven…

Een volheid die de lust lessen zal onder duizend pluizen op het marmer van de nacht en de rust in evenwicht met licht betaald, de echte werkelijkheid schuilt in de schoonheid en uit dichters pen waaruit verwondering stroomt .…

Als je beseft dat verwondering begint, waar vanzelfsprekendheid ophoudt te bestaan.…

gevangen Inktvisringen op de hielen vreemde mensengezangen Kaarsen licht ontstoken een wonder geschiedt De hemel ondergedoken een vlammend levenslied In dienst van gedachten chaos blijft onverklaard Onwetend lang wachten een wereldwonder gebaard Volle vulpennen op de loop aangescherpt door velen Ondersteund met ijdele hoop dat verwondering…

(tanka) De kunst der kunsten: in dagelijks gebeuren en ondernemen elke dag opnieuw vermaak of verrassing vinden.…

Steeds weer die verbazing het niet begrijpen vraagtekens onbegrip Waar ben je gebleven? je bent niet dood maar toch ik herken je niet meer jij leeft maar bent weg Ongrijpbaar ben je verworden tot iets voor mij niets en dat raakt…

Als ik mijn hart in het grote hart, mijn stem in de stilte leg zoals de druppel opgenomen door de zee, één wordt zodat 'k kan mee bevloeien, helpen groeien, dorst lessen, zwijgen en kan zeggen, er te zijn voor jou, mezelf, genieten kan mijn geluk doorgeven, want nog steeds... is er zoveel kleur, de bottels en de bessen, de ondergrondse…

Het is niet vreemd. Het is natuurlijk. Zeer begrijpelijk. Iets buitengewoons. Kan het niet verklaren. Een bijzondere kracht, onvergelijkelijk schoon. Verbazingwekkend puur, ontsproten uit mijn geest, dansend op de Leieranden sijpelend door mijn handen. Schoonheid vroeger. Schoonheid nu. Schoonheid later.…

Koel en berekend Afstandelijk Gruwelijk Niets betekend Dat was mijn eigenbeeld Nu niet meer Het slechte maakt geen terugkeer Door jou boven mijn kwade ik uitgetild Loutering bestaat Een weg die tot een doel leidt Jouw fenomenale talent begeleidt de tocht naar oneindige maat van schitterende verwondering die innerlijk vernieuwt die artistiek…