Alle inzendingen over vitrage

Het aller ergste van die warme zomernachten vind ik de muggen die geniepig zitten wachten. Vanaf ’t plafond of linnenkast beloeren ze mijn blote bast waar naar ze met de grootste wellust dorstig smachten. Als ik het licht heb uitgedaan dan gaan ze jagen. Ze zoemen sarrend rond het bed om me te plagen. Soms landt er eentje op mijn rug…

daglicht door gordijnen, door vitrage door spleten, kieren Wie wil er niet het daglicht vieren? Wie wil er niet licht in een gedicht?…

In winterdagen ademt zachte lucht rondom het koude lichaam een vitrage van warmte als verlichte stofwisseling.…

achter de vitrage stond zij, bloeide rood aan, aan de andere kant waar haar silhouet haast kunstmatig bewoog in het felle neonlicht de straten smaller afliepen ramen indicaties waren van gezichten…

vitrage bolt door open venster mollig danst ze met de wind in een fluisterende raamscène zachte lijnen als een balletpak sierlijk wervelt haar doorzichtige rok om haar heupen in een sierlijke boog…

ik zie het traag ontwaken wanneer ochtend schuchter door vitrage licht wimpers minnekoost als trillende libellenvleugels in de zon het duister stil naar nacht gesust de dag opnieuw geboren uit de dauw die glanzend op de lippen rust…

alleen achter een bureau het scherm is de enige kleur in deze grijsheid van regen en vitrage thee geurt en verwarmt maar niet als jij straks ga ik door de kleurloosheid naar jou toe wacht je op als was je in het wit gekleed vaste vreugde in een weifelende lente…

tinzen fan de oaren sille aansens by de pake wêze fan de kollega by de pake en wat dy yn ’e oarloch die de wyn sliept syn iepen mûle sliept fentilatordûns waait him op ’e droege tonge *** de wind gaat koud door het open raam langs de collega die denkt aan wat zijn opa zou doen de wind slaapt vitrage…

als ik de houten luiken omzichtig open zie ik nog door vitrage de dag dient mij voorzichtig te dopen opdat wat gaat komen aan mij verschijnt in vertragende lagen stel dat ik u direct zou ontwaren de ogen op mij gericht daar een etmaal op varen is als het doven van licht…

ik denk dat ik naast je zou staan in een kamer aan een raam je niet aanraken je bent te dichtbij in welke sluitertijd pas jij mijn huid voelt jouw warmte je sluit de vitrage doet de gordijnen dicht ik maak mijn ogen open zie jou dankzij het licht…

theedoek op tafel, melk in het glas aardappelen afgegoten en de bonen van het gas vla in het schaaltje, de vork naast het mes vitrage half gesloten, net kwart over zes dan boven het bord, onder het schemer van de lamp schuif ik alles van mij af, vol afschuw van de damp…

Er hapert iets in de vriendschap niet zoals een naaimachine hapert tijdens het naaispel van vitrage of een strijkbout in de nacht die de dromenzee zijn golven aait het is gewoon iets doodgewoons en dagelijks zoals een paraplu die wacht op regen maar in haast niet open gaat eigenlijk niet gewend aan tijd of beslommeringen…

een kamer, gevuld met achterkant van deuren een bed met ingebouwde nacht stapelbaar en net zo bestaand gordijnen, van goede kwaliteit vitrage, sanseveria’s, lekkend dak een voortuin met grensconflict verder landinwaarts dient zich de factor mens aan door muren gescheiden in gemeenschap van goederen…

je weet het niet er is alleen een roodstenen pand in 'n stille straat De huizen hebben er ogen van glas vitrage als een voile bij bruiden...…

de wind blaast de vitrage tot langgerekte witte spoken abrupt gewekt uit hun bandplooiheid dansen zij van grip verstoken richting bovenliggende etage hun holle ogen zwart en wijd in de schoorsteen kermt de tijd als echo uit hun keel onloken een ijzingwekkende hommage aan de nietsontziende vergank'lijkheid.…

Het Winterland leek schilderij zelfs het gras deed geen concessie brak frêle af van de impressie de sporen van het ijs in mij Het lentekind kwam aangefloten vrolijk smolt ze bij `t ontdooien m`n gelaat in zachte plooien tot mijn zaadje was ontsproten Sprietje groeide uit tot halm waar ik eind`lijk in kon klimmen om mijn kleur te laten…

geef het maar een naam desnoods een gezicht noem het alles behalve gegrond en droog je ‘was’ in jouw heden zodat ‘is geweest’ van kleur verschiet strijk valse vouwen in het plooibare goed drapeer je ramen met schone schijn noem het jouw waarheid maar laat het vooral mijn verleden zijn…

hij was een straffe roker Aan het opsteken van een sigaar kon hij zich wijden In rook op gingen 'haar gordijnen' Vitrage in 'haar sop' en nieuw behang geplakt om de 2 jaar Wij vulden-als kind- de sigaretten en sigarenkoker Voor de rokende visite niet in 't minst bang Het is nu...…

Jouw liefde voor haar als een fleurige waas lente steek je niet onder banken of stoelen het boeket van liefde voelt zich een dwaas die haar meeldraden in onrust laat voelen maar jij ziet schoonheid in haar geurig zwijgen door verlegenheid is ze niet in bloei te krijgen achter schemering van jouw stille vitrage om wat zij werkelijk is, een…

Gebeurtenissen stromen door mijn hoofd, kranen spuiten spontaan herinneringen over mijn voeten Kikkers springen uit het bad Wat zo gewoon leek staat nu te demonstreren en houdt me wakker Gooit de ruiten in Ik schuil achter de vitrage Schaduwen slaan de trom Ze wonen op straat en verklaren me schuldig Ik ben niet meer veilig voor de…

zijn zij vermisten binnen kaders van het raamwerk of schimmige figuren die vitrage draperen achter gebarsten glas in uitgewoonde kamers waar zij woorden graveren met lange nagels en klagend krijten in holle klanken die betonmuren impregneren deuren slaan als vanzelf in ‘t slot en sluiten wezens met ogen van licht buiten het zicht op uurglazen…

Dunne vitrage voor een open raam die lage zonnestralen ze zoog ze zwijgend op ik zag de laatste vogels gaan en windstil sliep de tijd op donzen kussens haar sjaal geweven lila zijde losjes op een vensterbank drie oranje tulpen jubelden geluidloos uit een witte Jugendstil om de poef waarop ze zat dwarrelstof in het licht als confetti…

voor Lucebert (alles van waarde is weerloos) ik maak mezelf wijs dat ik de weg weet in een tijd die niet meer is dat ik de grijs sluier oplicht als klamme vitrage zo zie ik het plaatje van mijn jeugd weer in zwart/wit op mijn netvlies wanneer ik probeer dit plaatje in te kleuren blijf ik steevast hangen aan het sepia wat…

Op het tanende doek van de leeg gewaaide decemberlucht, de grijze zon constant onder, sterren luieren achter hun vitrage, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer ik deze dag zal velen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan ontcijferen, dan ben ik een makkelijk te verwijderen beeld…

gezien kleuren van bladeren genoten heb ik deze dag ik heb wind gehoord in kleurig blad en zag ze van de takken dwarrelen tussen dor hout als vlinders zwieren bedekken grond en mossig pad genoten heb ik deze dag als lichtend schouwspel daalde de zon tussen de zich ontkledende bomen en ik dacht aan haar in schone tijd achter doorschijnende vitrage…

De dagen kruipen traag de seizoenen door, Vitrage achter en cactussen voor. Op diepe afstand lantaarnlicht en kale bomen, Auto’s, wandelaars, schoolgaande kinderen die gaan en komen. Voor het einde vreesde zij het meest En ging zij; het is mooi geweest.…

Het is tijdens het laatste donker dat elke seconde telt en oudjaarskou gesloten vitrage laat dansen op een enkele vuurpijl na, die nacht en gezicht verlicht terwijl knieën stuk en blauw knielen in oneindig jou en slag twaalf de cirkel weergeeft in zeven witte rozen, blijft de lucht zwart in de grote glazen vaas kan zij sterke groene…

ik word gek van het geschuifel en gekuch een voortdurende stroom mensen glijdt over de vloer zonder richting en beoogd doel van buiten is er weinig over binnen op te merken de lange vitrage houdt mensen weg van de ruiten versluieren het zicht ik probeer ogen te vangen maar ze blijven niet lang hangen te kort voor een herkenning…

onder de burka hoe zacht ze ook mogen zijn de grote borsten op siliconen het grote borsten geweld woedt in de lijven het gevulde hart loopt over van gouden bergen met zon en zoet bloed lekker warm in bed pijn en geen pijn tegelijk hoe wonderbaarlijk modieuze meiden bijna de hele winter ontblote nieren…

Vitrage voor de vensters, dicht de deur en geen pad waarlangs je achterom kunt gaan. Halfweg knarst in de hoogte een scharnier. De zolderruit zwenkt uit tot vergezicht en toont daarbij het huis binnenstebuiten.…