Alle inzendingen over vlamden

Een herinnering voert mij terug naar de plaats waar de nacht vlamde.…

ik stak je aan het rode brandde als een lucifer je vlamde in het gaan ik heb je nooit meer uitgedaan…

je benen vlamden op heb de mooiste stronk getrokken uit het veen je vormen uit het natte hout gesneden je benen vlamden op langs jaarringen van generatieslang geleden het hoofd met lange haren mocht ik tot het laatst bewaren met de kleinste guts heb ik je trekken rondgelijnd ogen in verwondering gebogen het veen heeft jou…

Felle kleuren vlamden in mij. Een kinderlijke blijdschap. Een luxe glans, vandaar dat ik het niet aanraakte. Maar toen de wind jou blies had ik toch spijt.…

Ik kon er met verwondering naar kijken: loof vlamde eerst nog op tot gouden gloed, werd bruin en viel, ontdaan van bladgroen bloed. Wat is en was en komt laat tijd ons blijken. Nu maakt de grond zich op voor stille wake om later alles nieuw te kunnen maken -…

wij spiegelden geen glas bekeken enkel hoe alles uit andere tijden was je vlamde toen ik uit jouw schaduw trad verblindde mij met schoonheid die je vroeger had nog spelen licht en donker hun afwisselend spel ooit zijn wij geboren maar zijn wij nu onszelf nog wel…

ik heb het licht gezien vlamde op in uren van verlangen we smeulden schreven met rook emoties die vervlogen ontmoeten blaast met kracht nieuw licht in wat nog altijd donker was verlangen laait hartstochtelijke liefde die wij in samengaan voluit genieten…

hij zal wel even aan de kant moeten astmalijdende wielergod Chris Froome vlamde jongsleden veel te snel in de Spaanse ronde de Vuelta zo behaalde hij de rode trui wel maar na dopingcontrole bleek een dubbele waarde als toegelaten salbutamol in zijn frêle vel!…

ik zag hoe je silhouet werd opgelicht uit ingebedde schaduwen scherpe lijnen contrasteerden het door mij gelezen profiel waarvoor ik hartstochtelijk viel er vlamde schoonheid door delicate paint brush zonder de geijkte sjablonen kleuren vibreerden een diepe warme sensualiteit in drempelloze bereikbaarheid we speelden met zon kusten…

je keek me aan ik zag dat jij besefte wat mijn woorden betekenden in de wens van waarheid die vlamde in angst die wanhoop zuchtte zonder zuurstof stikte in verdwenen verten en opgeloste horizonnen die gedaan hadden met leugens en goede wil die niets meer om handen zal krijgen in een tijd waarin wij nooit meer achterom durven te…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek zong een godvergeten lied op de melodie van stilte diep tussen de sterren ze wervelde in vuur met armen als vleugels vlamde op bij het applaus doofde met tranen in afscheid bloemen kleurden het vallend gordijn een laatste pas in schone schijn haar…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek zong een godvergeten lied op de melodie van stilte diep tussen de sterren ze wervelde in vuur met armen als vleugels vlamde op bij het applaus doofde met tranen in afscheid bloemen kleurden het vallend gordijn een laatste pas in schone schijn haar…

Nog voorbij sint-valentijn schuurden schopjes tegen dood aan in haar zij tot de vloed kwam en het beukte tot de branding tot het eenmaal vrij van vliezen vlamde tot het tweemaal adem blies en wij zijn trouw beamen konden.…

ik was nog warm van ons bed toen jij met stenen tafelen de liefde brak verbrandde in het vuur van eerlijkheid de braamstruik vlamde fluisterde je spijt ik leidde je de hemel in tot jij verdween en weer verscheen met Gods geboden je rechtte waarheid die geen bocht meer nam verschoonde je geheugen van de leugen houden van hier…

ik zag de pigmenten wist de momenten dat zij het licht weer zouden zien na vele donkere dagen ontwaakten als eersten de primaire kleuren vlamden tegen donker en grijs wilden bloeien na hun lange afwezigheid heb mijn penselen gepakt op het sneeuwwitte doek kiemde lente snel blad warmte en zon openden later fleurige knoppen toen…

muren kaatsten het zinloos gesprek echo’s dolden in holle frasen ramen donkerden in de zee van misverstanden die zich ontrolde op stranden vol onbegrip de discussie met een spervuur van woorden emoties vlamden in gesticulerende handen een krijsende meeuw klaarde de lucht nam stilte mee in het koninklijk landen wij lachten…

ik zag de furie in je ogen uiterlijk nog onbewogen maar voor de aanval klaar je vlamde in een wederwoord excuses had je al genoeg gehoord en eiste bloed je nonchalant gebaar maakte hem klaar voor de genadeslag hij dacht nog met een lach de executie uit te stellen je duimschroefde zijn laatste tellen hij is toch voor de bijl gegaan…

je ogen vlamden schroeiden mijn huid verschrikt dook ik achteruit wist van je temperament maar deze explosie was voor mij ongekend er waren geen woorden waartussen emoties laveerden slechts de eruptie om te trotseren woede koelde door ijzige blikken en bevroor toen ik probeerde te schikken wij zijn het absolute nulpunt binnen…

Het avondzonnetje vlamde in ons raam En gloeide ons geveltje rood. Tien snoezige zwaluwen zaten te zaam Te snebbelen hoog op de goot. Maar wát ze kwebbelden, al door elkaar, Daar werd wel niemand uit wijs: Best mogelijk maakten ze 't reisplan klaar, Ze gingen die avond op reis.…

schreef tegenregels was links de aarde draaide rechts jou van me weg ik vertraagde zo je gang heel even we mengden passie verzengden in elkaar jij de hitte ik de as verkoelend sloeg je neer in zelfbewuste druppels ik vond mezelf niet meer je keek doorzichtig aarzelde ik vlamde nog een laatste keer mijn regenboog verbaasde je…

ik dacht jou te smeulen blies wat haar uit je gezicht dat dromen weerkaatste die speelden in de vlammen van de open haard je gloeide roder langs de randen van de grijze as vlamde op in het speels oranje geel van jeugdig frivool ontwaken waarin wij samen de onrust maakten die langzaam ging bruisen in het rode bloed waar…

jij vlamde op in de muziek verlichtte met sferische kleuren de meest ijle vertes waar stilte zijn hoogste tonen had dreunde mee in de donkerste bas dromen als het vuur nog smeulde en opgerakeld moest worden naar een laaiende finale in jouw donkere smidse balgt de lucht zijn decibellen wakkert vuur in blauw en rood de volheid…

het schouwspel boeide er was gezang uit duizenden kelen tonen resoneerden lang emoties braken bij velen kleurrijk licht volgde de hymne golfde over de massa ving in subtiele bogen het geloven in boven zij waren een in het pakken van handen ogen die vlamden vol liefde en geestdrift in dit magistrale beleven deze melodie van het…

zag het zonlicht valer worden wind schraalde in een al veel te droog seizoen aarde verloor haar bloeiend groen kleuren verdoften hun glans in een tekort aan pigmenten zelfs ziel kreeg geen kans om even te gloeien de smidse van schepping loeide niet vlamde amper in zuurstoftekort voor het blauwe segment dat echte hitte…

jij kende de hitte van de vlam die het glas kleurde alsof die zo van binnenuit kwam juist natuurlijke overgangen moesten als geheel in een puntgave herinnering blijven hangen mooi afgerond in het zilveren grijs van het uiterst neutrale lood dat gedegen tegenspel bood aan het weer in jouw hart vlamden de sferen van gebeden…

keek haar aan het gedogen in haar ogen kon je niet velen haar woorden streelden langs je huid, voelden als een vals geluid je kreeg waardering als je klaar stond zonder vragen dat kon je niet verdragen haar mond vol beterweten praatte door, voor jouw ideeën was geen oor je moest de wijste zijn vermeed zo haar agressie maar je woede vlamde…

beelden die versluimeren de herfst op een wandeling we aten chocola in letters je was zo zacht en smolt omdat je in mijn armen lag ik proefde je op smaak was feest in zachte tonen je opende met handen en je geest ons kerst was samenzijn in het vuurwerk van nieuwjaar kusten we teder als een paar ik ben bij jou geweest het haardvuur vlamde…

met het air van de coolste ster veroverde jij totaal onverwacht de catwalk pracht er was geen venijn of jaloezie want in vrienden maken schiep jij het grootste behagen in deze wereld zonder lach juist het fragiel wit gezicht dat trilde door onderkoelde emoties werd door het publiek totaal gemist in deze drukke entourage je vlamde…

Kijk nou naar Bontje Die gaf ons elke zondag van katoen Dat vlamde, soms was hij in goeden doen Heel fanatiek, soms met een te kort lontje Ik ben m'n ei nu kwijt, het is gelegd Ik hoop dat iemand hier nog iets op zegt!…

Hoog vlamde het twistvuur, verwoed streed het volk; De zoon zocht de vader met strijdbijl en dolk. Het vee werd geroofd en de huizing verbrand: Slechts 't onkruid stond welig op 't eenzame land. Verstrooid langs de heirbaan, in kommer en nood Zocht zwervend en beedlend de dorper zijn brood.…