Alle inzendingen over vliedende

de warmte van het nest er mogen zijn vliedend op steltpoten onbeholpen staketselend ver vooruit op de rest dat is mijn punt ik hoop dat u er iets mee kunt…

Gelijk aan Adam werden zij uit klei gevormd de tafel die voor hen toen draaide is ruim gezien, gelijk aan onze plaats op aarde, bij al wat draait is daar de wet van middelpunt en vliedende kracht voor keramisten krachtveld voor creatie.…

jouw optimisme moet wel grenzeloos zijn tenminste zo lijkt het in je onmiddelijke omgeving is luidruchtigheid troef hangt de lach in de lucht met groteske gebaren ben jij het middelpunt in de vliedende kracht die leven heet...…

in jouw schaduw staan is meer dan schijn alleen jij bent van jezelf het middelpunt waaromheen de aarde draaien moet jouw vliedende kracht brengt mij tot het uiterste waar ik val en opsta telkens weer…

ik zwaai het afscheid omver met maaiende blijfbewegingen breek tegenwinds vliedende golven overbrug afstand in een ommezien ongestreken zeil ik landinwaarts vaarwelkom je weer in mijn armen de zilte waterlanders laat ik over aan een schuimbekkende kust…

zij laat warmte druppelen uit lange artistieke vingers waarmee ze ultieme kunst doet floreren niet zomaar proberen en god zegen de greep maar met schoonheid al aardig op dreef zie hoe ijzige aandacht smelt en agressie verwatert waar stroompjes elkaar meanderend raken nog is er geen vliedende vloed maar het doet goed in…

Avondkoelte glijdt over hellingen van 't Geuldal tussen hoog gras en laag lover waait langzaam je huid binnen geurt als een rol verse geharde room waarin halfzure weke kaas versnipperd is een frisse kaarsvlam flauw schijnt strooit ruime lucht uit verre bergen door deze knusse heuvelplooi loom bezadigd ogenblik na een pijnlijk moeizaam…

Ik kijk naar de wekker Is het reeds zo laat ? Waar is het uur gebleven dat in mijn hoofd nog staat ? Het holt ons reeds vooruit, kon niet wachten, richting zomer en zomerse gedachten wanneer de zon, pas laat, haar ogen sluit De zomer, met altijd te weinig uren waarin wij, in zwoele zomernachten, diep elkaar in d'ogen turen En…

ik stof maar rond met een plumeau verplaats het van hier naar daar slechts zelden op dezelfde plek soms zit ik in het oog van de storm vloeit rust in waakzaamheid ben ik het vliedend middelpunt van het heelal vervloei ik tot niets en al voel ik ben u niet waard een hand die jasmijnthee schenkt hoopt de afstand te verkleinen…

Het is haar het, van nietigheid heelal, der stelsels sluier vliedend van het nu: het is het, een niets en van niets het al. De tijd is teken slechts, een residu, want eeuwigheid is nu, niet continu. Waarheid omarmt het als een warm gebeuren. Schoonheid zweet en danst in zang en geuren.…

ik sprak mijzelf toe een innerlijk gefluister mijn woorden werden al gevoeld eer zij werden gesproken zij bleven in het duister mijn woorden waren nog niet koud of ze waren reeds gestorven in ontluisterende schoonheid vliedend naar het engelenwoud woorden, woorden het scheppend sterven kruipend over de regenboog na mij door anderen…

Naarmate ik grijzer word, blijft wat mij drijft in scheppende bewoordingen begaan uit liefde en nood, hoe gekker hoe fraaier, wat geen afstand tot de inhoud bood tot het oordeel valt in de carrousel van spiegels waarin je ongevraagd ouder wordt, in vliedende teksten tot aan het marginale tijdstip van de dood, wederkerend spel zo…

je draaide een liefdes pirouette op de streaming van mijn lach varieerde snelheid met middelpunt- vliedende en zoekende kracht jouw en mijn timing kwamen recht uit het hart ik zag handen komen die mij zo hadden meegenomen naar een plek waar het applaus alleen nog maar zal groeien de waardering nog meer en mooiere bloemen…

je draaide een liefdes pirouette op de streaming van mijn lach varieerde snelheid met middelpunt- vliedende en zoekende kracht jouw en mijn timing kwamen recht uit het hart ik zag handen komen die mij zo hadden meegenomen naar een plek waar het applaus alleen nog maar zal groeien de waardering nog meer en mooiere bloemen…

Mijn ogen volgen de zwermen vogels vliedend voor de nacht Ook ik zoek iets warms en zacht om me tegen vroeger te beschermen De schemer die zich meester maakt over lage landen en gekerfde geest roept angst op en versterkt de vrees voor wat me tot nu toe heeft gemaakt Dus schuil ik schuchter tot de morgen en zoek naar jou die ik nog niet…

Dat vliedend leven water beroepshalve openingen slijt in grot met doorzicht naar de waarde van zijn droom en dan dat inzicht hoe men zijn wanen reeds sinds lang heeft uitgewoond zonder zijn daken ooit tot dekken laten komen en breed het hemelspan inwast. Omdat alles zo onvast is van voeten en van aarde.…

ik adem jouw zucht die waait als een wind door bomen in het bos ze gaan hun weg als een vliedend gerucht en landen stilaan op het zachte groene mos in mijn frêle gedachten ik hou ze even vast maar laat ook weer los zo gaat het vaak met bevrijdende krachten wat rest in jou blijkt de zielestempel die bouwt na iedere zucht, minitieus…

ogen glijden langs langs vliedende wolken. geef me de kracht de eenzaamheid te verdragen verankerd en onbewust gekozen, in steeds verloren dromen. zal ooit het tij ten goede keren?…

koel rollen de golven om hun kuiven vallen voor een heldere zon ooit hebben zij met vliedende vloed in een noordwesterstorm verwoestend toegeslagen toen joegen afvalhout en losgeraakte stukken puin langs het steeds verder afkalvend duin wie nauw luistert hoort berouw in het zacht gefluister over dit extreem geweld hun schoonheid…

Het is zaak in de bezwangerde lucht het koren aan de molen te onttrekken vóór de vliedende vogel opnieuw vlucht. Het kan een omstandige kwestie worden indien er zonder uitzicht op goed fatsoen geen verlichting komt voor deze lastige horde.…

Mocht het verstotene in thuiskomst helen, dan laat ik mijn krankheid vliedend gaan.…

zacht zogezegd van nature in den aard macht had hij zelden nodig en de stilte die ik schiep was ook vaak door mijn blik in de ogen uitgelegd zoals ik daar stond omvatte dat gelijk het gehele alom de cirkel leek kennelijk rond, trompetten figureerden doofstom; de winter was dood en het grijze opnieuw in 't helder verwachten vliedend…

Dan Cupido wil met gonst mijn lust bedelven: Want vliedende voor haar, die om mij zucht, En volgende naarstig, die voor mij vlucht, Zo strompel ik rechtevoort over mij zelven.…

het is vreemd op de stilte te liggen wachten ergens in een verstijfde kamer waar twee adems elkaar vinden in het holste uur van de nacht weten gedempte gangen zich vervuld van geloof en hoop als vliedende gedaanten bleek zich spoeden naar de plek waar leven en dood in koor hun ontmoeting uitbliepen de geest speelt spelletjes met en doodt…

het groene mos zag je altijd spiegelen in bewegend rood en zwart nooit was er rust en stilte op de lange zomerdag het oogstseizoen heb jij niet meegemaakt in zware regen zijn de oevers los geraakt zag hoe je wortels werden ondergraven terwijl jij trachtte jouw bloemen nog te dragen het kolkend water heeft je meegesleurd woest vliedend…

de hemel losgeweekt de voeten dragen schaduw zwaar als het gras in zijn lengte gaat berusten ook de ochtend die steeds meer verlaat verkort mede het licht op gangbare lusten neen, het zijn niet de jaren die mij nog steeds worden gegund maar wederkerende gebaren van vervagende seizoenen die het ongevraagd maar wel van nature op mijn vliedende…

Even wil de vliedende schemering die vruchtjes en morgendruppels nog raken met haar afgedane wondertaken, brengt overal kleine bolle spiegeling.…

Zeg me waar we zullen zingen in falsetten zullen zwaaien spiegelhuizen laten lachen om een Juttekop met haar orgelmannen met een rietje centenbakken laten graaien kinderogen aangestoven witte spoken laten kraaien Zeg me waar we zullen dansen vliedend middelpunten draaien in dit reuzenrad vol liefde zuurstokroze met gitaar waar we samen…

Blyft by my, gy, altyd, diepe in my En in myn vliedende gedachten.…

in bed lig zendt het kamerduister dikwijls krioelende harde haartjes naar me toe die mijn huid wrijven steken de zacht voortschuivende slaap terugdrijven naar de deur maar mijn weerspannige geest danst op losse spookvoeten roept onderbewustzijn wakker rondom het kussen kookt een stormzee bij nacht vol roze bliksemgloed welke mij vliedende…