Alle inzendingen over vliegen

maar… er is raadselachtig gekras veert op en voegt zich driftig tussen de rest wieken klapperen winterse akkoorden waar blijf ik met mijn bloemrijke woorden… wat moeten we toch met al die vogels die de betovering verbreken van een loflied in het voorjaar… ik wilde dichten maar ze zijn hier… ze zijn daar… och, kon ik vliegen…

Vlagen wind waaien door mijn hoofd Van links naar rechts en op en neer Het duurt erg lang voor het dooft Maar alsjeblieft, ik wil niet meer De donder op de achtergrond De wolken alleen nog maar zwart Druppels en regen vliegen in het rond Maar ik vind dat al lang niet meer apart Het is even stil, maar dan een knal Ik draai, ik woel en lig…

het onweer zwijgt als het kind vanaf die ongeëvenaarde hoogte valt waar is de beschermende rug van de vogel die het hoogste vliegen kan het geluid ritme van het onheil een botsende klankwereld verplaatst zich van links naar rechts achter en boven het weerloze kinderhoofd geen weg terug naar het huis die smalle vulkaanrand voor de kleine…

In dit leven hoop ik meer van jou te kunnen genieten, zonder dat de tijd voorbij zal vliegen. Ik heb nog altijd mijn kop in het zand. Maar toch stromen er tranen van mijn wang, die ik wegveeg met mijn hand. En op geen enkel ogenblik merk jij daar iets van. Je hebt geen tijd voor mij omdat je altijd werkt.…

twee koeien lagen koei te wezen en aan de stilte te genezen ze zagen dat het leven goed was waar nergens hier een moet of spoed was ze dachten niets, dat was volkomen overbodig een koei heeft geen gedachten nodig 't gesprek ging enkel maar per staart zo'n staart is expressief veel waard het gras, de vliegen en de regen volkomen zeggen…

engelenhaar Zo mooi, zij ontroert mij diep Zoals zij loopt, speelt, haar lokken veegt uit haar ogen waarmee zij verwonderd ziet Haar stem praat in geheimen die zij alleen begrijpt en weet Zij beleeft wonderlijke avonturen in een wereld van haar hoe die ook heet Ze spreekt en zingt in vogeltaal, rent met de vogels als zij vliegen…

De woorden vliegen uit en hangen even Als in het vlindernet van een broos kind Dat ze snel vrijlaat. Het wil zelf ook leven. --------------------------------------------------- uit: 'Alle gedichten tot gisteren', 1994.…

Een man van hout en planten, van bloemen vogels, spinnetjes en vliegen van stenen, nerven en patronen van schelpen, touwen van lekker wonen, van zonlicht en van blauw van een ik-hou-van-jou van denken en van verzinnen bespiegelen en steeds opnieuw beginnen van een-soms-zat!…

Kan de vogel nog vliegen? Maak hem los.…

Ze moeten vliegen in de kou. De takken aangetast door de wintertijd. Voorlopig geen voorjaarsperikelen in zicht. Winter heeft ook zijn charmes met het dagelijkse donkerte. Lichtjes kunnen je verblijden in deze korte dagen. De sterren in het heelal zijn prachtig. Ze schijnen voor iedereen. Winter…

Mijn gedachten vliegen en vluchten in grenzeloos gerede geruchten naar de verste verten als vogels heen en weer en strijken in verre gehuchten naamloos nederig ter neer ze smullen van de verste vruchten van eindeloze ziedende zuchten zo worden woorden in gezangen vol verlangen naar de bronzen herfst hunkerend neergelegd vergezel…

Op aangewezen keuzedagen stap ik uit de orde van mijn werk in de rij voor nuttige verpozing Het graan komt op de zon broedt de korrels uit en kleurt de winter uit onze huid Alles is inbegrepen, extra's kunnen ter plekke geboekt en op gepaste wijze genoten worden in een van de vleugels Zo vliegen we een week lang rondjes in onze dromen…

Wolken vliegen met een noodgang langs verliezen water met een grote kans dat het juist hier valt? Al weken valt er meer hier- dan daar een plens het vocht was van de zomer ieders wens, toen we zuinig moesten doen?…

De laatste dagen vliegen voorbij, vol spanning en stress, met de examens. En dan de laatste les. Ik heb spijt van dingen die ik heb gedaan, of juist niet. Dit afscheid, doet me toch verdriet.…

Als het smeulend dagvuur daarin verstrikt als een vlieg ingesponnen en in een wurggreep uitgezogen wordt, dan treedt de zwaarte aan dit licht, komt het duister langzaam dichterbij, verschijnt loden mist aan de einder, dan trekt de doodsgeur aan land, knelt de luchtwegen van kustbewoners af, en laat hen in hun eigen huizen keren, dan…

collectie plaatjes zat zielsverwanten, noemde je ons en we zuchtten verlangend naar het raam en hoe grappig het wel niet was dat jouw linker mijn rechter was zo heb ik uren naar jou staan wuiven ik in de mijne en jij in jouw flat ik vroeg me af of de kramp die ik voelde zich ook voordeed aan jouw hand en toen ik zag dat jij het vliegen…

Ze kijkt me aan met haar reebruin intens, verloren, angstig, triest geeft me `t gevoel te willen sterven Ik hoef je niet te laten gaan maar je kunt vliegen dus ik leg je neer; vrij de vleugels te zwerven even niet begrijpend, d`r kopje schuin tot haar donk`re ziel `t blauw verkiest vlak voor ze `t gras laat werv`len door zacht haar…

zielsverwanten, noemde je ons en we zuchtten verlangend naar het raam en hoe grappig het wel niet was dat jouw links mijn rechts was zo heb ik uren naar jou staan wuiven ik in de mijne en jij in jouw flat ik vroeg me af of de kramp die ik voelde zich ook voordeed aan jouw hand en toen ik zag dat jij het vliegen beter onder de knie…

mijn gedachten trippelen langs vertrouwde paadjes, op duizend korrels grind mijn ogen zingen voorbij verre horizonten, over liefde die bemint mijn dromen vliegen zonder vleugels, langs een hemelsblauwe wens mijn handen dragen jouw omhelzing, in teder voelen van een mens mijn vingers ontwaken in een zachte dans, op het ritme…

Ze staan er nog de woorden gesproken tussen jou en de muren horen de mussen vragen de meeuwen vliegen de luipaarden liggen op het dek een stoel en ver aan de einder het laatste licht dat nog woorden zag en niet vergat.…

Tussen kruinen van de bomen gloort een heel klein straaltje licht door zacht wiegend weg te dromen zie ik nerfhelder jouw gezicht hef mijn handen naar de zon maak een dansje op het mos ik wou dat ik vliegen kon door het mooie herfstbos spring en huppel door de dagen soms wel vijf passen tegelijk ook al zijn er vele vragen ik voel me nu…

In de geplooide zoom van het meer waar takken van de treurwilg teer het eigen spiegelbeeld doorkringen en ’t met hun jonge groen omringen dwarrelt een stervende vlinder neer Hij vloog in het hemelruim omhoog ontdaan van beschermende teugels naar de warme stralen van de zon hoger dan hij werk’lijk vliegen kon en verbrandde er z’n frêle vleugels…

De verte vangt de leegte van je starre stille blik ontkent het vurig leven dat eens het jouwe was Hoe diep moet je graven om te zien waarom Hoe ver moet je lopen om te vinden wat je zoekt Hoe hoog moet je vliegen om het licht weer te zien Je werkelijkheid van waan van grijze stof geweven waar leven verdween in kille klamme grotten…

ik heb weleens gedacht als ik jou zo bezig zie aan het liedje engelen bestaan niet jij bent juist zonder aureool en vleugels het levende bewijs van het tegendeel want jij bestaat ook al vlieg je niet en doe je nauwelijks wonderen ontken je dat jij lief leuk en juist bijzonder aardig bent hoef ik jou niet te ontmaskeren…

rampzaligheid gezien in het verleden waar vastklampen nog mogelijkheden biedt geen dromen enkel het gejaagde zelfs de passie dooft bij dit moment tot gruis in weet jij in hoeveelheden het kind ziet verloren rond en zoekt houvast zoekt de grond van vader zeg waar is hij nu zijn ogen zijn weg het is de prijs van niet alleen durven hoe hoog vlieg…

Mensen zijn zoals vogels zijn, die onbevangen willen vliegen. Een spontane dichter ben ik, die iedereen met gedichten, vrijmoedig bevrijden wil. Angsten, die we in de ogen durven kijken. Mensen, die weer onbevangen vogels zijn.…

hun vlees en bloed heeft mij al lang de wacht aangezegd, alles ligt nu in hun macht de sleutels zijn verstopt in smalle grotten ik heb verhalen over hen gehoord ze plunderen, maken van alles buit ontzetten steden, rukken harten uit in schemerlicht, voor ik de ogen sluit gaan mijn gedachten naar de woorden uit moge ze weerklank vinden, vlieg…

Maar waar verlangens vliegen in de wolken daar blijft enkel lichaam achter in het sop van zand en zee, een lijk in notendop, een lege schelp met losgewapperd haar.…

De kriebels kruipen sluipend door mijn benen er vliegen fladdervlinders door mijn buik verliefdheid gaat tot in mijn lange tenen met open ogen loop ik in de fuik. Of blond of zwart dat kan mij echt niet schelen de vuige valstrik van de liefde lokt 't is kwantiteit voor mij; ik ga voor velen met lange broek of toch maar kort gerokt.…

slotgracht dichtgevroren omsluit dit pronkjuweel het licht tovert de buitentorens tot een steekspel om zij zonder schroom ontbloot charmeert in avondrood de middentoren fonkelt opgetogen de ophaalbrug kraakt zacht ik hoor een licht gekreun het ijs sluipt dieper in de gracht geen mens wordt nog verwacht twee witte duifjes strijken neer zij vliegen…