Alle inzendingen over vloed

jouw voetafdruk in het nat zand Liet me weten dat je hier ergens was maar uren later waste het spoelend zeewater die waarnemeing volledig van het strand!…

wandelen met droge voeten eerder overspoeld door golfslag en gemoed zout en nat geuit het trekt zich terug zeeën van tijd modderzand, het wordt vloed ik wil vooruit mijn schoenen lopen vol…

De dag verdween in tranen: regen gutst Langs rots en ruigte, en klettert op de paden - Wat stuit de golf, die langs de bergen klutst, En breekt door 't woud, met rots en woud beladen? De stroom zwelt aan, en bruist en schuurt ontrust De boord, die valt, om straks het hoofd te baden In 't vochtig, vratig graf, dat Judas kust, En zwelgt de…

Zit ingebakken in het vocht dat chemisch aanzet tot... maar hij is rustelozer geeft zichzelf privileges één als jager stelt zich aan als zot en spreekt in kreten zij wacht op zijn bezinning of gaat aan hem voorbij terwijl hij blind voor haar signalen alsmaar kwijlt dat windt haar op vindt hij…

En langzaam ga ik met je mee De stroming van de warme zee Toch heb ik soms wel spijt Van de veel te lange tijd De golven in gedachten En langzaam zal ik wachten Op de nieuwe vloed…

Metronomisch kabbelde je interesse maar wat voort 't klotste, schuimde en betastte m'n lippen spoelde tevergeefs tegen m'n kade aan tot eb opkwam en ik begon te missen wat zo'n ritme verdoven kan Schor smeekte m'n verstand maar die golven bleven botsen en woorden ongehoord zo ging ik wat verpozen na dit akkefietje en schudde…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

dit karkas, verdronken in de maalstroom van mijn tranen m’n wil verzonken in die vloed je trok mij aan zoals de maan trekt aan het getij. zie mij hier staan tussen de scherven van geluk van jouw gebroken beloften en mijn verscheurde hart…

onvermoed eiland verdwijnt me uit de smoor tegemoet hof van symbolen naar ik vermoed er lopen loze beesten zienderogen in de geest verdwenen koers ik snelvoetig naar mijn kluis groet opgetogen mijn huis alwaar amper later het Zelf alleen is alles leeg één op één Eén is als voor de vloed…

De zee bedekte zowat het hele strand lopen kon alleen op de mulle rand langs het duin, de paal van de golfbreker zichtbaar nog, welig het sop als een dikke laag room, ruim, klodders en flodders die vlogen als vlinders. Blootsvoets waadde 'k me in zacht schuim, golfjes vierden talloze randjes en landschapjes die allen mochten zijn, daaronder…

De liefde die stroomt maar geen bedding kan vinden uit zich in tranen.…

Glijdend langs mijn hand verzand ik in gedachten getij keert mijn hart…

kneed mijn hart van eb tot vloed in overvloed jouw zandkastelen samen delen in gemeenschap goed? zandkastelen en kroonjuwelen Bij eb en vloed.…

de vloed ebt weg het zand onthult het wier op schelp en steen…

Of het nu eb is of vloed, dit voelt altijd goed.…

De natuur probeert met wetten Dingen naar de hand te zetten. De zee die dit had vernomen Wilde op het spreekuur te komen Om haar probleem uiteen te zetten. Misschien zal het niet zo boeien, Maar na elke eb moet ik hevig vloeien.…

En het leven is een golf geen boven, geen beneden eb en vloed is een kwestie van tijd en tijd is als de wind of een pasgeboren kind dat schrikt van het licht.…

de tijd die in herinneringen uitdijt afbuigt het karmozijn dat aanhoudt dwingt suist van eb naar vloed eb-vloed eb-vloed zestig, zeventig keer per minuut in ieder tij de vraag naar jou de echo die nou eenmaal echoën moet zelfs als een antwoord uitblijft…

Je zegde me verdriet aan en het is gekomen je rust onder zachte, rulle aarde je vroeg me eens of ik bang was voor de tranen en ik was bang nu is er hun rijkelijke vloed nu is er hun milde vloed en ik ben niet meer bang…

Je zegde me verdriet aan en het is gekomen je rust onder bruine, zachte, rulle aarde je vroeg me eens of ik bang was voor de tranen en ik was bang nu is er hun rijkelijke vloed nu is er hun zachte, milde vloed en ik ben niet meer bang…

De vloed neemt letters mee het zijn de letters van jouw naam ik schreef ze in het zand ik schrijf ze daar haast elke dag de vloed neemt nu jouw letters mee die ik schreef met onvaste hand.…

Eb wordt vloed en vloed wordt eb bij het horen van haar stem.…

Ik kijk nu naar de branding, naar golven, eb en vloed... en kijk maar goed want op en af, geeft vloed me telkens moed...…

Vloed over oever, Tot het gelegen stroever... Invloed, o droever!…

eb en vloed en eb het getij van het leven sterk wisselvallig …

voelde zand van het strand in een rusteloos glijden heb de golven laten betijen in opstandige vloed ik pakte je hand vond de schelpen die jij had ontmoet ze vertelden van leven hun vrucht reeds gegeven het huis op de vlucht neem nu je rust kom terug want morgen is er weer vloed te beleven…

Bulderend witgekopte golven overspoelen het strand kinderen van de vloed ZEE…

Bloedrode zeester geworpen op 't warme strand vloed reikt je haar hand.…

Rond blote voeten speelt het zand van eeuwen her door vloed gedreven…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…