Alle inzendingen over vloed en eb

Schoonheid van jouw woorden doet mij nu slechts smelten de graden blijven constant hoewel uitschieters naar boven weer nieuw zijn.. tijd doodt immers treurliederen tijd kan gedachten doden op een zeer sluwe manier word ik plotseling gedachteloos vol respect vier 'k leven schijn bedriegt, wordt wel gezegd daarom geef ik mij bloot…

De verleiding is groot om te denken dat we met die klimaatopwarming maar moeten leren leven. Dat we er toch niet aan kunnen doen of dat de prijs om ze tegen te gaan te hoog is. Hoe alarmerender de berichten, hoe meer de mens geneigd is om ze te negeren. Laat ons er daarom vanuit gaan dat we die uitdaging wel aankunnen en dat het wel…

Ook ik heb een smoel ook ik had een missie Openhouden van het AGO-Zwembad-Diemen U gaf mijn smoel en missie drukrecht met een open brief Het Ago-Zwembad-Diemen bleef open U bent Amsterdams en internationaal maar ook regionaal en lokaal U bent: World´s Best Designed Newspaper Ik voel me zo trots, excellence met Het Parool onze…

Haar sifon zoekt de horizon waar zijn vloed ontbranden moet. Tot zijn hoogte trachtend zich vergewissend van zijn kracht haar geulen klaar voor dieper water toont ze hem haar strand dat wacht. Een nonnengift, roze gekapt ligt teer neer in 't zand. Onder de branding brekende kruikjes wenden zeeziek de steven.…

Een oude vrouw zat voor een berg Zij weende om het verlies Een reus samengeperst tot dwerg Het schoonste laken leek nog vies Tranen van as vermengd met bloed In banen van was gedrenkt in een grijze vloed Langs haar papieren gezicht In trage stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel…

Vraag me niets als je me naar de nacht ziet staren mijn armen om mezelf geslagen wiegend in een zee van pijn wiens golven niet te breken zijn maar telkens nieuwe vloed aandragen Vraag me niets als ik worstel met woeste baren stuurloos zoek naar kalme stromen blind navigerend op het vertrouwen dat ik de haven zal aanschouwen wanneer de zon…

Maar wie hun hart wint, ziet wat zij nooit noemen, De gouden vloed van liefdes honing aan.…

Haar roomblanke, gave vel bevalt me Het dons op de bovenlip vertedert Alhoewel ik al te jongensachtig Weiger te verweken Ze veegt een ontsnapte traan van mijn mondhoek Als een klopgeest jaagt ze door het bloed In schijngestalten opgesplitst Haar tomeloze vloed verandert Tekent nieuwe lijnen En haar gelaat glundert weer De hand vat moed…

Een oude vrouw zat voor een berg Zij weende om het verlies Een reus samengeperst tot dwerg Het schoonste laken leek nog vies Tranen van as vermengd met bloed In banen van was gedrenkt in een grijze vloed Langs haar papieren gezicht In trage stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel…

Haar sifon zoekt de horizon waar zijn vloed ontbranden moet. Tot zijn hoogte trachtend, zich vergewissend van zijn kracht, haar geulen klaar voor dieper water toont ze hem haar strand dat wacht. Een nonnengift, roze gekapt ligt teer neer in 't zand. Onder de branding brekende kruikjes wenden zeeziek de steven.…

we spraken golven over weer en wind murmelden zee koesterden oude botten in geschreeuw van de meeuw zon lichtte op in wit protesteren van opkomende vloed water versmolt met nevel in de ondergaande gloed wij kenden het eind door het ronden van de pier proefden zilte in de eeuwigheid van tijd en oneindige ruimte hier terug naar de…

Gij lacht naar mij, zo triest en stil, Een goudenregen in April, Een vloed van vlam in koude dagen. Ik strek mijn armen naar u uit, Ellendig, want ik kan ’t geluid Van uw droef snikken niet verdragen.…

Vraag me niets, Als je me naar de nacht ziet staren Mijn armen om mezelf geslagen Wiegend in een zee van pijn Wiens golven niet te breken zijn Maar telkens nieuwe vloed aandragen.…

het midden van jouw lust tongde ik onder het beddek tot zacht de morgen lichtte stil als het rijzen van de maan als ’t wassen van de vloed besloop ik jouw ja en ‘k hief met elke ademtocht jouw nachthemd - ‘t tere blauwe een stukje verder op het midden van jouw lust voor ogen trok ‘k elke kleding weg en schouwde ’t warme roze paradijs…

'k Heb dan met mijn stramme voet, Eindlijk uit d’onstuime vloed, Hollands vaste wal betreden!…

vermoeden van een herfst wanneer de wind verloren waait in wolken papieren vliegers rusten in het zand waar pas nog kindervoeten dansten bonte fladderfiguren in een wind de hemel tegemoet die ‘t wanen liet wat meeuwen in hun vlucht verkondigden het fluiten horen over duinenruggen zeezout inademen en verte zien op schemering wachten en op vloed…

Alsof een vloed het land heeft opgestuwd waar koren en ieder zo vertrouwd gewas, speels wuivend naar wie rust komt halen, genoeglijk op de golven deinen. Ik wil de grond niet waterpas maar wel met hellingen en dalen waarin mijn stemmingen weerschijnen.…

ach en wee, bejaarden over 'de vloed', en de jonge garde die hooghartig doet, alsof ze over het water heerst... Maar, zij die het meemaakten weten beter, niet de mens, maar waterland was hier het eerst... Auteur: Wijnand Keesmaat, Dordrecht…

ontbreekt geluid hoor ik het muiten van de golven tussen morgenstond en avondval ver voorbij mijn taal die een andere toonsoort fluit onderwerpt zich aan een tijdloos verval lijken woorden anders, in een vals licht bestoven, waarin ik niet wil geloven stuiven mij de oren dicht,graaf een diepe kuil, door het zand en tij bedolven is de ontembare vloed…

Ik was Abba al voorbij maar Abba haalde mij in het was een jonge dag de dag voordat jij kwam het was zo'n dag dat iedereen je aankijkt en gestalte neemt en: bewogen de gordijnen in de deur er was geen wind knikkend zakte iets opzij een vloed een flakkering van licht in het licht een zingend kleuren van de kleuren naar zichzelf het was de dag…

Rijzend en dalend op haar vloed, als kleine vogels op haar schoot gezeten, konden wij lange tijd haarzelf vergeten, rustend en rondziend en behoed. Haar stem was donker en wat hees als schoven schelpjes langs elkander, haar hand was warm en stroef als zand.…

duw, wat op het pad versperd ligt: duw weg die grote, zware steen strooi rozen - waar de groef mee dicht kom mensen doe de hand omhoog en vang de wolk die in de lucht hangt verdamp de bui dan blijft het droog strooi zaden waar je zon mee vangt kom mensen sla de hand te saam en demp het meer dat in de zee ebt bedwing de vloed…

zachte gezichten zonder des maskers treurnis Het is geen heilig moeten om de wilg te verplanten als wortels krom trekken Het is het verwaaien van het zaad tussen onkruid wat nieuwe loten stekt Het is de moed der wanhoop die een Titanenstrijd doet verbleken in het onpeilbaar oog van de inwendige orkaan gemeten sterker dan menselijk vloed…

Op zondag ja en amen de zonden om haar lijf Het wad ligt nu verlaten De zee is uitgewoed Op het zand liggen vele gaten reeds omspoeld door vloed…

Dankzij ingetogen, verspreide broed, zonder opzien, leeft de werkende Geest: een steeds wellende, zegenrijke vloed.…

Verschoven is de aarde, bedolven onder je vloed. Woedend was je baan maar oude sporen zijn vergaan. Schoonwassen is je passie en ik lach van oor tot oor. Regen je bent een vriend, gratis maar niet goedkoop. Ik heb je nodig op mijn nog te droge land. Waar vruchten zullen groeien en het mooiste nog moet bloeien.…

het glas is nader de mist die hij ziet zijn oog in staar voelt wat hij verliet of bedenkt het gebaar een grijze vloed te stoppen die mondhoeken sluit en het hart op de tong laat drogen achter een beslagen ruit de aarde voor hem ligt al ver achter zijn tijd groeven graven nog dieper de vlakte lijkt zich al uitgespreid terwijl zijn wereld…

door duinen omschorst; Wat u belaag' op de vloed of op 't land, Zwichte als de golven voor 't schuttende zand. ------------------------- uit: De Gids (1839)…

Over lage velden rolt dreigend de nacht uit een zee van duisternis spoelt als een onstuitbare vloed over het weerloze woud het daggeluid sterft in de stilte achter het masker van het inslapende licht fluisteren geesten lange avondgebeden die schijnbaar loos hun weg langs dode takken de vaart van de wolken achterna zweven de verstoten boom…

Uit elke vrouw wordt een man gebaard met week vlees en bloed in de mond gespeend met melk en zorgen bezwaard schuift hij zijn klamme buik naar de afgrond En wanneer het ebben komt na de vloed liggen ze op een hoop benen en bekkens gewis komt de koude wind tussen ’t wasgoed het venijn met vuur de adem in de kwintessens Waarna veel napraat…