Alle inzendingen over vlokjes

Vlokjes dromen dwarrelen zachtjes in de vallei van onze liefde Ze vormen teder en zacht een gevoelig tapijt…

Sneeuwvlokken Dwarrelen zacht Haast donzig In mijn gezicht De wereld Om mij heen Kleurt wit Blij kijk ik omhoog Steeds meer Vlokjes vallen Stilletjes naar benee Met ontzag loop ik verder.…

boven op Kijkduin verwaait zomerillusie door kille herfstwind jonge meeuwen wirwarren verjagen vlokjes zeeschuim…

net... witte vlokjes met lief hangende kopjes, lijken te schreeuwen ons voetjes voelen klompjes wel...laat het nu maar sneeuwen!…

zie hoe ze dwarrelen luchtig en vluchtig, die hemelse vlokjes in sneeuwwitte tooi landen zo vredig, die luchtballetdansertjes maken veel indruk op weg naar hun.…

schrijven zelfs jij, mijn vlokje sneeuw maar wees niet bang ik blaas je weer in de lucht zodra je bent gelezen ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ik wens iedereen een stralende kerst met veel vlokjes licht!…

Wit is de kleur van bevrijding Verlichtend op deze donkere dagen van wintertijd Beschermd door een engel, neergestreken in vlokjes op deze aarde Met de liefde nog zo intens Alsof zij nooit gebroken is…

Kleine witte vlokjes sieren de straat in dit nachtelijk uur op de tweede dag van kerst ongerept glinsterend wit ik geniet van het serene beeld mijn lijf rilt van koude…

Dan ineens betrekt de lucht nog iets meer en jawel de witte vlokjes dartelen naar beneden, het sneeuwt! Vol verwachting, lang gewacht niet stil gezwegen, sneeuwt het eindelijk kijkend wanneer de vlokjes, vlokken worden Lang verwacht, stil gezwegen, het blijft klein spul kleine vlokjes die net wat bedekking bieden hier en daar.…

Wat losse vlokjes vlos als duivedons, Vol rust van dauwe en maanglans, dauweblank, In veel blank wittig licht... al meer en meer... Elk vlokje een vleugje rust uit Grote Rust; Elk vlokje een vleugje glans uit Woon van Droom.…

Kleine witte vlokjes dalen uit de hemel neer zo mooi, klein en teer. Ze brengen uit een sprookjeswereld, licht en vrede mee. De aarde wordt bedekt met een wit tapijt, mooi is de wintertijd.…

De eerste vlokjes komen naar beneden, ‘t Wordt menens, zegt de meteoroloog, Nog even en de sneeuw ligt metershoog, Straks ben ik van de wereld afgesneden. Vaarwel, dit is het laatste dat ik schrijf, En hopelijk redt u het vege lijf!…

de morgen staat weer aan een boterham met vlokjes de koffie met de zoetjes de pers met orangientjes tomaat in rode schijfjes radijs in kekke sneetjes krant met leuke weetjes buiten zingt de merel het weer is prachtig kerel…

Haar sjaal omarmt haar slanke nek beide handen lijden een eigen leven ogen kijken maar ontzien een nieuwe dag terwijl vlokjes sneeuw het zicht verbloemen vlucht gisteren ijzig langs haar gezicht…

Sneeuwvlokjes vallen niet... Zij DANSEN...…

in ons huis gezeten met en toch zonder jou sneeuwt het herinneringen in grote en kleine vlokjes die mij omringen als stil of hardop ik praat met jou voel ik weer de warmte van ons verbond dat eens geringd als een warme jas aan jouw hand lopend voortgaand mij mantelt…

en dan 't zoet-zilte rond te plengen, het met de kilte van de grond vol klokjes sneeuw en vlokjes paars, te mengen, aan te lengen met oudblaars, een groot deel wil gezond te zijn en mild, het niet te verzengen verbond.…

nog verdwaal je in de vlokjes sneeuw die dwarrelen en dansen terwijl je blik in groen en blauw al volop lente geeft je vingers groenen ondanks kou op warm beschutte plaatsen krokus maar in duizend kleuren jij bent mijn godvergeten zonnevrouw…

hij zit gevangen in een vlies van verwachting ademt vlokjes van wensen wie ben jij wat ben jij waarom kruis jij dit pad en waarom nu precies hij is verzadigd, wil zich overgeven aan stromend amnium is dit een andere baan omheen dezelfde ster is het dezelfde baan omheen een andere ster…

in deze dunne tijden moet men van ijzer zijn het wijze lot zendt geen waarschuwing vooraf moeder van het bos zijn een baobab kaarsrecht als een Romeinse pilaar glinsterend in de zon blaadjes van de perenbloesem zijn vluchtig reizen als vlokjes sneeuw in deze smalle dagen moet men waarachtig zijn het wrede lot laat weinig van…

het regent en het waait en ik verlang naar sneeuw die kleine vlokjes die hopelijk binnenkort op de neus terecht komen van mijn kleindochter voor het eerst sneeuwvlokken op je neus en ik die wat aanmodder niet eens de sneeuwvlokken voel op m'n eigen neus maar sneeuw val !!…

geen dansende groentjes meer De volle boomgaarden zijn op vermageringskuur De kwetterende wekkers laten lege nestjes achter De blote tenen worden in dikke sokken verstopt De barbecuegeur bij de buren wordt ingevroren De tuinslang sluipt langzaam weg De kalkoenen van tante worden alsmaar dikker De wereld is de zon beu en wacht op de vlokjes…

we moeten zijn terugkeer vieren er een feest van maken zijn er voldoende slingers in huis voor als hij straks thuiskomt en zijn driften weer voor even heeft beteugeld confetti, die we omhoog werpen en dan als stuifsneeuw op zijn dronken harses zien neerdalen een bedwelmde man valt om ligt stil, bedolven onder olijke vlokjes sneeuw…

Het sneeuwt Het sneeuwt Een prachtig beeld Wat vlokjes hier Wat vlokjes daar Op ieder strookje Als in een sprookje Een zacht tapijt van sneeuwpophaar Zeg Sneeuwwitje Meid, waar zit je?…

de wereld van gister hoorbaar nog in het geknisper van nootjes gekraakt door muizen en ratten de vloer met kurk een man snurkt moeizaam met pauzeknop bekneld tussen twee krukken buiten huilen wolven drie hoog boven gilt een radiowekker het landschappelijk decor rilt van vrieskoude sneeuw valt in kleine vlokjes naar benee op d’achtergrond…

ik pluk je niet mijn madelief omdat jij de kou trotseert en zo het bloeiend leven eert omring je met mijn stevig gras in samen peinzen hoe lang en mooi de zomer was als dadelijk de eerste sneeuw gaat vallen zullen vlokjes jou versieren met hun schitterende kristallen zullen wij onder de witte deken duiken schuilen voor de vorst en…

ik sta voor het raam en ben alleen mijn adem wasemt op de ruiten geen vogel die ik al hoor fluiten het is zo vredig om me heen alles slaapt, het is nog vroeg stil dwarrelen vlokjes naar beneden vormen een sneeuwwitwollen laag nog door geen mens of dier betreden maar niet voor lang, de klok slaat zes de mensen zullen gaan ontwaken de dieren…

De Goden schudden hun bedden op Vlokjes van onschuld dansen met pluisjes van dons Zuiverder wit kan niet bestaan als van een maagd die zich behoedzaam neervleit in de straat Die zichzelf niet meer herkent Stemmen niet ver van stilte Voetstappen die alles verraden Lijdzaam dragen takken hun nieuwe last en buigen diep voor de passanten…

De eerste vlokjes dalen aarzelend neer, intiem en mollig, een zigzag-zicht. Belofte van meer en meer. De tinten van de narcissen krimpen in door wit. Vogels duiken pijlsnel in de nissen. Het spiraalt overal. Wat komt er nog meer? Even zingt lieflijk een vogel, nog pril als weerlicht. Verzilverde stilte daalt nu verder neer.…

nog heb ik je niet gezien met de eerste vlokjes sneeuw in je herfstkleurig korte haar de witte pluizen die zo op het kort tapijtje duiken en zich in glinsterende banen onoplosbaar op jouw huid wanen in het bekende spoor van de vele vaak vergoten zilte tranen jij gaat meer voor het knapperend alternatief van de raffelende…