Alle inzendingen over vlood

Al heeft de Lente lang gemard, Ze is dubbel schoon verschenen: Geef God, de Heer, Nu dank en eer; Uw Winter óok vlood henen!…

ik herkende je stem in het geluid dat het donker druppelend gesteente maakte in de kou vlood het water sissend langs eeuwenoude beddingen en rotsen het is geen murmelen dat de tantra’s als leidraad kozen uit de prehistorie alleen hun scherpte is verloren in de zachtheid van het kringloopse water uit de laatste gletsjers…

Aan deze zijde een vlucht Vogelen met gekerm, Onze hoofden over, vlood. De grond bekroop wat groen. Schril staken stengels riet. De wereld stond ontbladerd Uitstervend in seizoen, Dat zon voorgoed verliet, Weer tot de maan genaderd. Wij vonden nog een zoen. Ergens zijn wij ons toen Ontweken of genaderd?…

Mijn grijze tintelreine mijn witte strelefijne met hoog van omhoog gezwier van uw handekens, schier het vlerkegezwaai van vogeltjes, het omkomen van wiekmolentjes, ze veren zo fraai door de lucht, mijn oor hoort geheel geen gerucht, en uw wangen glijden aan en uw lippen staan saam aan beweegloos rood en in eens daar vlood een…

Denkend aan de dood kan ik niet slapen, En niet slapend denk ik aan de dood, En het leven vliedt gelijk het vlood, En elk zijn is tot niet zijn geschapen. Hoe onmachtig klinkt het schriel 'te wapen', Waar de levenswil ten strijd mee noodt, Naast der doodsklaroenen schrille stoot, Die de grijsaards oproept met de knapen.…

Maar ik, wiens dagen als een vlucht van vooglen vloden, steeds onvoldaan, naar u die de een'ge Zomer zijt, mij heeft de rille Herfst zijn wrangste wijn gegoten.... Zult ge thans keren?... Mijn bezweren is te moe dat het de laatste reize om uwe liefde doe. - Misschien, misschien?...…

Hij zucht nog eens en vlood, En zegt: “ik ben de dood." 'k Ontwaak met ene gil! 't Is alles om mij stil. Ik vinde in 't eind mij weer, Ik zie op 't mensdom neer. Ik zie al 't foltrend wee.…

Ook ik wil moeizaam werken, 't duister vlood voor verre glans van eerste morgenrood.…

O, jeugdig beeld, verheerlijkt beeld eens doden, Zo vaak aanschouwd in zaalge weemoedsdromen, U blijf ik trouw, hoewel de jaren vloden, De vluggewiekte, die niet wederkomen. Nog voel 'k een tranenvloed mijn ziel doorstromen, Wanneer ik peins aan u, en hoe de goden U, ach!…

Hij vlood, wild hunkerend naar een groter lot Alleen naar de pas opgerichte Staten. Om zijn stilzwijgen en onzeker schot Geminacht door kooplieden en soldaten, Aan boord, in 't fort ten prooi aan 't plomp complot Dat hij niet delgen kon, slechts macht'loos haten.…

Veel van wat eenmaal wonder heette, vlood (Als duisternis voor 't licht) voor 't Vergelijken: Volmaakte kennis! gij zijt meer dan groot!'…

Veel van wat eenmaal wonder heette, vlood (Als duisternis voor 't licht) voor 't Vergelijken: "Volmaakte kennis! gij zijt meer dan groot!"…

Het leven vlood en d’ as blijft in onz’handen ’t verlangen stijgt om mede te vergaan Doch in de weemoed blijft één lichtje branden, het licht dat w’in de zomer overslaan waarvoor wij slechts, tot onze scha en schande, rondom de wintertijd om olie gaan…

Hoe zacht wij naderde', onze stille pas Had storend in die eenzaamheid geklonken, De raven vloden op met luid gekras, Der spechten haam'ren stilde in de oude tronken. Op verre hofstee stierf met zwak geluid Een haanklaroen in 't brandend middaggloren, De insecten gonsden rond der bramen blaân... De bleke roze zond haar geuren uit...…

En ’t was mijn eigen beeld en angstig vlood Ik van die spiegel, waar ‘k gescheiden zag Wat één moest blijven tot de Jongste Dag. En ‘k beefde, als een die d’ adem van de dood Voelt gaan over zijn voorhoofd – en mijn blik Trof driemaal, in het glas, mijn dubbel Ik.…

Het baat niet of ik het beseffen schroom, Het baatte ook niet dat ik de mensen vlood: Des nachts ga ik van zware smarten groot En maakt een hete dorst mijn leden loom.…

Het zonnebloed vlood henen, drop voor drop, Heel 't Westen purp'rend met zijn rode pracht, Plaveiend breed de banen van de nacht. Schouw thans met eerbied naar de hemel op, Waar uit der zonne mart'laarsbloed de schaar Van sterren oprees, groots en wonderbaar.…

Toen ging er langs de kamerwand een schuwe ijle zwarte hand: grauw-luidloos vlood de nood.…

Een zwerm van vogels vlood naar 't verre Zuiden En de eerste sneeuw viel zacht, in donzen vlokken. Mij klopte 't hart beklemd, bij wilde schokken. - ‘Wat moet’, vroeg ik, ‘dit dodenfeest beduiden?’ En 't koor der klokken bleef eenstemmig klagen, De maagden weenden met gesluierde ogen En geen gaf antwoord op mijn bange vragen.…

' Glimlachend antwoordt hij: 'Geen bedreiging was 't, Waarvoor uw rijder vlood.…

schoot ginds een vogel wild omhoog Van uit de lage kant, een schuwe snip, Terwijl de donkre schim, als met een tip Het heiveld scherend, snel zich voortbewoog; - Maar hand in hand, toen met zijn schaduwkleed De brede vorm nabijsloop, zaten wij, Gedachtig aan het spook, dat hard en wreed Vaak mensen scheidt, hoe groot hun liefde zij; Daar vlood…

O morgen is een bloem een bloem, Maar die ik plukte is dood: En nieuw licht schijnt door wolken heen, Maar 't licht dat ík u wees verdween; En zonder liefs ben 'k nooit, geen nood, Want liefs doen is poëten-roem; - Maar d i t liefs vlood.…

' Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't, Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast, Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan, Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.' --------------------------------------------------------------- uit: Verzameld Werk van P.N. van Eyck (1887-1954)…

Hij sloeg zijn klauwen op het Oosten En ’t Oosterheir vlood siddrend heen, Zijn blik vernielde d’halve manen Van d’ongetemde Saraceen. Dan toog hij weder naar het Westen En schonk, hun dapperheid loon, Aan d’onversaagdste zijner zonen Een konings- of een keizerstroon.…

Zeg knaap, indien ge eens vleuglen had, Zeg, vlood gij de aarde niet? ’t Is heerlijk in dees vrije lucht, In ’t grensloos wolkgebied.’ Maar ik – ik lig in Hollands duin, Zo goed in ’t lauwe zand. En naast mij zit een blozend kind, Een aardig kind van ’t strand...…

de woning benen met de kleur van honing links beneden een bleekwit gelaat waarop droeve gelatenheid staat rechts daarvan dan weer een koffiebruine heer die op zijn ontblote borst donkerder frisdrank morst elders verscheen een ingepakte vrouw die na ze haar man in korte mouw een verfrissende versnapering bood naarstig weer naar binnen vlood…

De mond vergat sinds lang de kunst van ’t hart te kneden, En de overreding week, die van dees lippen vlood: De matte boezem zonk; en geest en kundigheden Verstierven in de klem van d’algemene nood. Wat zoekt ge, o Kunstvriend, nu, na de uitgeblaakte vonken, De fakkel nog in de as, die van haar overschiet? Ach!…

Snel vloden de vlugge dagen De vluchtiger weken heen; Hij zag, dat zij wuft was en ijdel, En zij, dat zijn liefde verdween. Weer raakten haar vingers de toetsen En speelden 't accompagnement; En lokkend verhief zich, als vroeger, Het thema, zo wel bekend.…

Zeg, liefken, heugt U nog de vreugd, Wen op het kabblend water, Zo spiegelrein, Als kristallijn, Zo ruisziek van geklater, Ons kleene boot Daar vlugjes vlood In 't maanlicht, dat er glanste; Een notendop, Zoals zij op De golfjens dobbrend danste; Een rozeblad, Waarin een schat, Een parel, lag te luchten: Mijn bange…

met aarzeling en lichte schroom, heb ik de bloem geplukt die zalige verwondering ervoer ik telkens weer wanneer ik weer zo’n bloempje zag gelijk die eerste keer ik heb geplukt, geplukt, geplukt, genoot in menige wei het was alsof zij riepen ‘kom, kom hier, kom gauw, pluk mij’ de pluktijd is allang voorbij de lente die vlood heen maar…