Alle inzendingen over vlucht

onder de majesteitelijke rust van stille sterrenconstellaties snelt men naar de nacht’lijke haven begerig naar nog verdere oorden felwit neonlicht verdrijft daar elke flonkering lichtjaren ver dreunend verdwijnen zilveren vogels naar de blauwe nacht achter de kim boordevol verlangen naar ’t onbestemde nooit ver genoeg in de rusteloze geest…

tussen de vogels zocht ik hem een vreemde in nabijheid ik speurde lente in zijn roep herkenning in zijn ogen als was het reiken naar eenzelfde hoogte of blindelings op zoek naar vaste grond maar hij zou zingen op de randen van de nacht en daarna bij me komen zitten vandaag zag ik ons zij aan zij in een volmaakte vlucht nog nooit…

vogels vliegen voorbij in een liefdevolle lucht laten ze mijn adem wiegen als een kalme zee hun zilveren vlucht neemt mijn verdriet om liefde mee wie zou niet geloven in de hemel die ze beloven ach, kijk toch goed zie je dan niet in jouw hemelse ruimte vliegen deze vogels niet…

Zoek, niet wetende wat je zoekt Hoop, op datgene wat je niet kan vinden Ren, het leven voorbij Sluit je ogen en Vlieg in gedachten je vlucht Een vlucht in de wereld waar je eigenlijk niet wilt zijn…

Bij het vechten heeft het resultaat zich tegen je gekeerd de frustatie overwon je laatste woede aanvaarding rest laat me maar met rust is wat je wilde zeggen dat is echter niet wat men horen wil wat jij horen wilt dus zwijg je ga je door met vluchten voor jezelf voor de ander voor de realiteit een zwarte lucht met hier en daar…

De aarde kleurt er rood door het bloed van voorouders. Hier is geen toekomst, slechts vroegtijdige dood. De lucht trilt boven de geboortegrond, bezwangerd van dampende hitte. Er gaat geruisloos een verhaal rond over de verre hemel van het noorden. Daarin schijnt altijd een gouden gloed. Goud- of wellicht rooskleurig en niemand die nog onheil…

Laat luchten wolken zijn in stille bossen zonder spitsroeden, tussen dunne bomen op paden zonder angstige hoede. Laat lichten dwalen over arme heidevelden, in schaduw van jeneverbes zonder dronkaards en helden. Op eigen erven van verpande levens in verhulling, op vreemde bodem van dromen zonder vervulling. Dennenaalden zonder zomer…

Door sneeuw bedekte velden zwoegt hij voorwaarts terwijl de felle stormwind schurend gaten blaast in de laatste ijdele dromen die hem nog helpen door de dag Die zoektocht naar troost het verlangen naar iets nieuws werden een vlucht om te vergeten maar hij heeft zo lang gezocht dat al is vergeten wat te vergeten De grijze lucht laat steeds…

Zij denkt in haar bange vlucht, Wat zal zij doen? En mindert dan vaart De vrouw is nu dichtbij, schuw en stil Donker verlangen op haar gezicht Ze beseft, hij is alles wat ik voelen wil. Wat moet zij doen?…

Vluchten kan niet meer heeft geen enkele zin vluchten kan niet meer zij komen er niet meer in Waarom zou je vluchten waarom zou je niet in je eigen land blijven daar ben je toch het beste af je laat je toch niet wegdrijven Je moet wel erg hopeloos zijn wanneer je jouw thuisbasis verlaat voor altijd uit je vaderland een zekere toekomst…

Dat mensen vluchten en ons kleine landje met hun ( wie weet hoe lang) komst uitbreiden, ook dat mag niet, maar het moet wel. We zijn moreel verplicht om mensen toe te laten in ons land, we zijn tevens financieel verplicht om ze bij te staan, schijnt ook al een verplichting te zijn.…

de nauwste verwantschap is mij te dichtbij ik moet mijn aarde nog graven er is geen uitweg ga je mee? nee, ik sluit me op in een intramuraal universum dan wennen mijn ogen alvast aan het donker…

een volk zonder hart voor mensen zal meer dan lijf en goed verliezen dan sluiten de grenzen..…

ik ben een vluchtdier. net als paarden. ze willen altijd graag naar huis. soms ren ik een eindje met ze mee doch mijn galop lijkt nergens op. ik zwerf mezelf eenzaam in de verste kamers van het huis. op jouw vraag van is daar iemand ben ik helaas weer heel erg niemand.…

blijf nog even, we hebben onze tijd niet verzadigd doorleef nog even, aan kalenderscheuren voorbij buiten het zicht van de haven, struinend door het kathedrale bos dunner dan gisteren altijd helder als ontluikend avondlicht binnen vaste kaders vanwege vluchtgevaar raam of gangpad, een warme doek in 't gezicht…

't mannetje wil aandacht/neemt de vluchtelingen maar SLECHT zij ontvluchtten hun zwaar geteisterd land een net huis is toch terecht mensen tekenen massaal achtervolgend dit kwaad beluister het verhaal van de overlevenden oorlog 40/45 zij weten al te goed hoe dit haatproces verder gaat…

er zat iets aan vast was het niet eeuwig samen met een ander gaan…

mij op mijn reis tot mijn laatste ei is gelegd in onbereikbare oorden vergezel mij op mijn laatste eindeloze vlucht hoor mijn laatste einde in een zucht maar laat mij laat mij niet alleen…

Nog één keer keek ze over haar ranke schouders en wierp een milde blik over het schrale land waar neurosen en gebreken floreerden. Ze zag ze nog klitten, ze hoorde ze nog vitten, de kinderen van het magere brood. Met lichte tred ging ze, frivool maar…

ik wil vluchten in luchten met donkere wolken me niet laten zien geen zin om de wereld nog meer te bevolken ik ben het zat met mensen te leven mezelf te geven in ruil voor een aalmoes lach om erkenning die ik nooit zag ik koester het kind in mijn diepste geheim zij mag er niet zijn in ons creatief spelen het kan niemand iets…

ik wil de volheid bezitten, een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren, mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om ene genegenheid blindelings op te wekken die eeuwig zal duren…

Misschien zag ik in het raam van de trein jouw gezicht wel stralen en hoe je sprak over mij kon ik niet horen Misschien sprak je wel helemaal niet over mij en heb ik je stralende gezicht als een hond de angst enkel maar geroken Misschien was het fout om jou te gaan zoeken en tijdens een aardse reis te menen dat je me wilde ontmoeten…

vogels spreiden vleugels blazen krachtig wind voortstuwend uiteen warme luchtstromen strelen woelige vrijheid in snelle ogenblikken wolken groeten ogen waarin rust weerspiegelt in diepte van hun kleuren zo schrijdt de vlucht vol passie en harmonie naar ondergaande zon…

Vlucht Nu het nog kan Ver weg Waar niemand is Alleen jezelf Weet Ik zal wachten Tot je terug komt Vlucht Nu het nog kan Ver weg Weet Als je ooit besluit Van je vluchtroute Af te wijken Ik zal wachten Totdat je terug komt Vlucht Nu het nog kan Ver weg Ik zal wachten Op je antwoord Misschien...?…

Schuil je leven maar dicht bij mij Laat je woorden maar de vrijheid Dit is niet het leven wat je bedoelde Huil je leven maar dicht bij mij Tranen die je nooit liet zien Schuil je leven maar dicht bij mij Geef je verleden de tijd om te helen Dit is niet het leven wat mocht ontluiken Huil je tranen in een rivier van vergetelheid Laat je gaan…

Als een vogel spreid ik mijn vleugels, Zoekend naar een eigen stek, Uitgevlogen van het ouderlijk nest Zoekend naar een boom, Een boom die geeft wat ik wil, Rust en veiligheid. Een boom met een uitkijk, Over een grootschalig bos, Op zoek naar de hoogste top Gestuurd door de wind, Drijvend door de wolken, Maar, naar beneden kijkend.…

De leegte vlucht die ik teder omvat Kneedbaar als was in mijn handen Vloeiend pers ik het tussen de vingers Om het weer op te vangen Angstig om geen verlies te lijden Vergetelheid in de zin ervan Krampachtig koester ik het Een vlucht in het niets Zwarte zwoelte dringt tot mij door De mond is hol haar tong dringt Struikelend vlei ik mij…

de tijd waar ik oversprong viel dwarrelend naar beneden de ruimte waar ik in doordrong versplinterde tot plaatselijkheden vastgeklampt aan de adem van mijn mond heb ik al het bestaande uitgedampt tot aarde, tot grond in sterrenzeeën heb ik gezwommen zag de schepen één voor één zinken heb alle melkwegen beklommen om me uiteindelijk…

Buigt het riet niet voor de wind keert de stroom niet op zijn schreden valt de zee niet uit de lucht? Gaat de morgen niet trug naar heden klinkt dan straks niet als een zucht of de zon niet drop of dronder is dan huiswaarts niet ook mijn klucht?…

Tranen in je ogen een onveilig gevoel huilend loop je rond zonder enig doel Je vader spoorloos je moeder vermoord geweren die knallen niemand die je hoort Je broertjes ontvoerd en opgeleid tot soldaat en jij weet niet eens hoe het met ze gaat Op de vlucht naar een bestemming onbekend aan de hand van een vrouw die je niet eens kent…