Alle inzendingen over voelsprieten kapot

Geen voelsprieten meer en mijn vleugels zijn kapot maar ik adem nog.…

zoals het was en is het worden mocht of misschien wel mag: zo zal het gaan ik tast af langs doorzichtig spiegelen waar gefilterd licht subtiele beelden weeft leeft mijn eendagsbloem in witte uren tegen muren uit de tijd…

Weet het even allemaal niet meer Plots vindt één iemand me zo waardevol ook erg fruitig. Jaren mijn gevoelens onnatuurlijk onderdrukt, hield ik niet vol De ware vrouwelijke feelings falen wel erg zelden. Nooit meer wat verwacht, gewoon alles aanvaard Wie net niets meer verwacht en goed doet wordt waarlijk beloond. Hoog oplaaiende passies…

Alle mannen lachen me uit met een vrouw als jij Mijn hart is meer dan gebroken met een vrouw als jij Ik ben geen man meer met een vrouw als jij Wat een schande met een vrouw als jij Ik ben waardeloos met een vrouw als jij Ik leef niet meer met een vrouw als jij…

maar laat vooral niet het achterste van je tong zien ze schrijven je kapot…

daar staat ie breed dreigend met professorale oogjes en strenge voelsprieten rood en dampend van woede verstard in essentie maar uiteindelijk is alles voor de overlevenden voor mij zonder mayonaise…

de flinterdunne stilte landt in de schelp van het ongeoefende oor fluweelzachte voelsprieten beroeren het taaie trommelvlies dat zich van de dove domme houdt niet geraakt, nooit gevlogen hoe vindt gekooide stilte ooit zijn huis?…

Altijd nieuwsgierig naar het onbekende Steekt Adam nog maar eens z’n voelspriet uit, Op zoek naar feiten, beelden en geluid, Waarmee hij grote wijsheid voor kan wenden. Helaas, één ding blijft buiten zijn bereik, Het is: de achterkant van het gelijk.…

Jij bent de blikopener voor de ongeopende blik jij als eerste doorzag het zien twee strelende handen hebben er tien jouw voelsprieten aan je armen willen mij stevig omarmen ook met veel liefde verwarmen verkreukel mij niet heb erbarmen…

Gebroken glas is niet te lijmen Gebroken harten heel misschien Je kan ze helen of herstellen Het blijft toch anders wel nadien Ook al werkt het naar behoren Lijkt de schade slechts miniem Het zal eeuwig blijven storen Want de barsten blijf je zien…

Waarom is het kapot? Waarom kijk je niet terug? Op de periode dat het nog goed was... Of vraag ik nu teveel?…

aan het eind van de straat flikkert een kapotte lantaarnpaal tegen die lantaarnpaal leunt een man, hij lijkt verward ik zie hem wel, maar loop door over de vlotbrug maar iets dwingt me terug over de vlotbrug naar de verwarde man bij die kapotte lantaarnpaal er hangt een touw aan de lantaarnpaal verdomme, hij zal toch niet...…

Felle ogen als een panter Boven een zwartzijden jurk In haar gezicht een niet-gespeelde koudheid Minzaam glimlachend, vol hautaine spot Meerdere malen Raakte zij mij rakelings met haar zwijgen Doordringend, onhoorbare signalen Uiteindelijk en tenslotte Ga ik daar langzaam aan kapot…

kapot is alles wat je nog kan zeggen kapot is alles wat je nog denkt kapot is alles wat je niet zou willen kapot is wat jij in het leven schenkt…

ik ben soms zo kapot ik moet opstaan ik weet het maar wie weet mijn verdriet niemand weet dat en hoe erg het is dat mijn lief zomaar is weggelopen maar vermoorden kan ik haar niet dan maar mijn m'n dochter en m'n zoon en mezelf erbij en dan hang ik daar met bloed zweet en tranen of zoiets ik drink teveel en ik mis mijn vrouw en…

Als je mij wil wanneer je mij stil kreeg telkens, telkens als je mij aankeek met vuur in de ogen en vlammen in jouw mond wist je dan... de woorden doorboorden mijn liefdeshart voor jou, wist je dat?…

een mens of voorwerp verslijt niet door gebruik...wel door verkeerd gebruikt!…

Er was één man, die alleen thuis zat, al jaren. Hij keek, naar de vele anderen die zó gelukkig waren... en zei: "Ik heb het niet getroffen!" Ik dacht, als jij geen risico tot waarlijk leven mét liefde aandurft... ben jij geen man meer maar één groot klaagzang!…

zou weleens willen voelsprieten en ervaren hoe een moeder zich voelt met haar kind het grootste wonder der geboorte uit haar lichaam eigen geworden vlees en bloed eeuwig verbond van bescherming het intens liefhebben waar zelfs de grondvester in al zijn overgave geen weet van heeft…

het huis waarin ik wilde wonen was klein zo klein als het in een sprookje kan zijn van binnen oogde het nog groter dan een paleis ik hoefde er niets te verzinnen, alsof alles, ieder laagje een onderdeel van me was, rechts- of linksgewonden vage dagen of een tragisch hopen sliepen in vrede en liefhebben hechtte zich aan eenheid, het hart…

er kwam een vlinder door mijn open raam op ragfijne vleugels gracieus en zonder schroom knippende ogen blauw geschilderd op bruin satijn voelsprieten trilden gretig voorwaarts alsof hij me wilde warmen met een vlinderkus ik kon alleen maar fluisteren ik mis jou ook…

zomaar een glimlach bewustzijn van de zegening ervaren van een zieleband je stem zo dierbaar door de telefoon helder en helemaal hier, ik zie en hoor en al mijn voelsprieten proeven je bent aanwezig zonder lijn geluk is groot en klein en metershoog peil ik de liefde met mijn derde oog…

hoe lang is de remweg als de eindstreep zich steeds wil onttrekken aan het zicht hoe gok je een afstand zonder die roze bril die verten vol vragen zo mooi kan verzachten hoe vaag is angst als het verspreid wordt door de voelsprieten van onzekerheid misschien zal het nog kleuren maar nooit, nee nooit scherper dan een donzen vermoeden…

hoe lang is de remweg als de eindstreep zich steeds wil onttrekken aan het zicht hoe gok je een afstand zonder die roze bril die verten vol vragen zo mooi kan verzachten hoe vaag is angst als het verspreid wordt door de voelsprieten van onzekerheid misschien zal het nog kleuren maar nooit, nee nooit roder dan reeds gevloeid bloed…

geef ze vrijheid om te kiezen geef ze de tijd om mens te zijn geen beperkende belemmeringen laat ze fungeren in zelfverwerkelijking heb lef en ambitie gooi je voelsprieten open toon je impulsen en benut je meerwaarde laat niets onbenut beklim die bergtop wees geen standaardvrouw maar benut je eigen ruimte…

Mijn hoofd licht geheven een glimlach zweeft om mijn lippen En in mijn buik tikken de voelsprieten van tientallen vlinders me betekenisvol aan.…

de welvaart vaart wel vaart wel en vaart voorbij gekeerd is het tij de wel van de welvaart mindert vaart vaarwel welvaart het boek is uitgekaart het varen is voorbij…

Ze hebben je weer op de korrel man De Kamer zit vol hongerige wolven Die Sywert heeft bijkans je graf gedolven Doe al je media toch in de ban. Al was je door de Wob eruit gegooid Zo "slim" als Attje Kuiken word je nooit…

In het duister en in het licht zullen mijn ragfijne voelsprieten je schoonheid bewonderen. Maar wacht, oordeel mij niet te snel Wacht nog even, eer ik mijn hielen licht.…

Woorden schieten hier tekort, Wat is er nu gebeurt. Wat heeft er nu toch aan geschort, Wat heeft ons zo verscheurt. Hoe konden we na alles, zo naast elkander leven. Het lijkt of alles is vergald, We niets meer kunnen geven. Geen woord is waar, niets is er goed. Was er ooit liefde daar... Dacht dat god over ons hoedt. Hoe liet ie dit…