Alle inzendingen over vol

in de tijd van nu blijven indrukken achter vol mooie beelden niet alles is wat het lijkt ik kijk er liever doorheen…

Hollend nader ik de zwaargekartelde rand van het eikenbos, voel me een smulgrage haas bij de moestuin vol kolen.…

Het is vol, geschonden. Om nooit meer leeg te kunnen zijn.…

Dagen zitten vol wonderen. Het wonder van deze dag is wat ik zag bij jou, mijn lief: een stralende glimlach!…

Mijn knip is net zo leeg, als mijn hoofd, echter mijn hart is zo vol, dat het de ledigheid overtreft van voorgaande items.…

Lopend door het park vol uitgelaten honden wordt de bloemengeur doordringend overweldigd door de lucht van poep en pies…

Op het weilandje staan wat dorre bomen; één is vol bloesem: een schilderachtig aanzien van de vergane boomgaard.…

hun leven vol kleur de hoogbejaarde blaadjes blijven het vieren ze dansen en dansen maar, tot ze erbij neervallen…

De samenleving vol wedijver mag kijken naar het bijenvolk, waar taken zonder morren, in vrede worden verdeeld.…

ik moest wel kijken hoe hij versleten gracieus bijna op het voetpad liep neen, danste een lichaamstaal verworven met handen vol en hoe hij tuurde naar de overkant zijn sprong berekende toen overstak ondertussen viel de deur weer dicht ik luisterde draaide terug moeilijk is dat niet integendeel handen vol met medicijnen vinden…

Pas nadat ik jou met grove steek en vaste hand heb dichtgenaaid mag je gaan, de buik vol stenen en Spaanse pepers voor de dorst Op de rand van de put een emmer met een bodempje water, je duikt worstelt en komt boven, zuipt je vol aan hectoliters tijdelijk geluk Je boert, haalt adem en zinkt voor- goed naar de bodem van het stuk…

Een dag, een nacht, een hart vol verwachting. Dromend en hopend, verbaast door jou minachting. Een ochtend, een avond, een leven vol geluk. Toen kwam jij binnenwaaien, nu is mijn leven stuk Een droom tegen werkelijkheid, een leeg gevoel zonder reden. Ik wil verder met mijn toekomst, maar zit vast in mijn verleden.…

Weet, de dood is als een nacht, Met enkel sterren om je te begeleiden En het leven is als een dag Vol vrolijke tijden Weet, de dood is als de winter Een seizoen vol dood en verdriet En het leven is als de zomer Mooier dan het mooiste lied Weet, zelfs met enkel maneschijn En hoe ver je het ook drijft Hoe eindeloos en donker de nacht ook…

Zij droomde hem dichtbij totdat zijn beeld verdween Zijn geur was vervlogen de zon niet langer scheen Ze zwaaide hem vaarwel tranen over haar wangen Een stilte in haar gevoel verloren van het verlangen Haar ziel vol van verdriet hopeloos en triest gestemd Zijn vlindertuin vol liefde niet meer voor haar bestemd Zij droomde hem ver weg…

waar vroeger schemer licht was in de duisternis stilte het altijd voor het zeggen had als laatste woord heerst nu kilte in transparante drukte zonder schaduw sprookjes sagen mythen en legenden zijn bronnen vol gelukkige ellende de levensrode draad spint juist garen bij dimensies vol met fantasie laat woorden uit hun werkelijkheid…

-stille vogels vlogen in het rond- Haar benen, hoog opgetrokken, -daar vloog ze- Vol hoop en vol moed, door naar haar tweede leven.…

(die mooie glans kan alleen maar liefde zijn) nu draag ik wat je ogen voor me vroegen en jouw handen voor me kochten, in een winkel vol verschil heel zacht verwarmt mijn borst de witte steen maar als licht haar ronding kaatst laat lila tere bloemen bloeien, op de adem van mijn hart binnen smart vol zoet herinneren kleurt ze edel…

In de mand vol vuile was kreukt haar hart bij de herinnering aan wat ooit was. In de stroom van een orkaan meegesleurd door dagen is het haar liefde die nog stroomt Bij het dichten van haar dijk vindt ze midden in de nacht de rust in een wasmand vol gedichten.…

In dit absurde tijdperk te mogen ademen leven aan te raken met de ernst van een jad onder een hemel vol sterren een witte wolk die ons voorgaat verdrijft het masker van de dood ik heb in een tuin vol met papavers gezeten gekeken naar de gekleurde vogels en de papegaai horen krijsen en ik was bang, maar overal breekt…

't Gebeurde in een handomdraai stelde eigenlijk niks voor, maar nu, een vol jaar ouder da's best veel hoor! Want gisteren was gisteren voltooid verleden tijd maar nu: een vol jaar ouder dat raak ik nooit meer kwijt: Maar ze nemen het me ook niet af!…

jij woont in de stilte van thuis danst in de stofjes die dwarrelen in de zon kleed je in passende kleuren spreekt zonder stem een welkom in jouw zoete geuren zacht zijn je handen vol passie je tanden als je bijt en je nagels mijn lijf doen ontsporen weer dendert de trein vol liefde in mij want jouw huis is mijn laatste station…

Uitgerust worden ze wakker In hun luxe villa geurt de koffie Is de effectenbeurs hun speelveld Is onverantwoordelijk risico’s nemen verworden tot dogma Uitgerust worden zij wakker Een nieuwe dag vol kansen gloort aan de horizon Een nieuwe dag vol spel Een nieuwe dag vol overdadig eten En drinken Een nieuwe dag vol ……..…

Aan jou alleen kan ik nog denken, niets kan ik nog mijn aandacht schenken, dit houd ik niet meer vol. In dromen zie ik jou mij wenken: het maakt mij horrendol. Ja, zoveel mooie woorden zijn er over geschreven, hele boekenkasten vol, maar nu ik het je dan ga zeggen, zucht en stamel ik er dan tenslotte uit: 'k'k'kauwanjauw!!!…

In de kromming van jouw lichaam Versmelt ik de uren van de nacht Dromen verheerlijkt in jouw geur Jouw ademstroom zoet en zacht Handen strelen wondersprookjes Zucht vol passie zo intens zwoel Hunkerend verlangen vindt elkaar En wij raken elkaar in ieder gevoel Vlinders in een paradijs vol extase Mooie ogen stralen van genegenheid Lippen…

Gij zijt de goede vrouw ten drempel mijner dood, - Gij die me uw ogen als een zomer-nacht ontsloot Vol wondre lichten en vol rust'ge duisterheden; Gij die me uw leden als de rijkste herfsten bracht, En, schoner dan een schemering, de zéekre kracht Van vredig leven en zich goed bemind te weten.…

trouw aan voeteneind beiden katten brokjes tijd die ik nog lig te soezen in een bed vol dromen ahoi koffie van D.E.!…

Ik die dit schreef, ging met een hart vol wonden, handen vol euvel, oren vol geklag, en heb het leven toch zo schoon gevonden.…

Hoe zijn we hier in dit bestaan gekomen, als lichtflits in een groots heelal; vol zorg en angst, maar ook vol moed en dromen om wat het ook weer worden zal in ’t nieuwe jaar, waar alles nog verborgen als kiemkracht slechts aanwezig is; vol vragen naar wat straks en misschien morgen ons veerkracht geeft, dwars door gemis.…

zwart wit beelden contrasteren arm en rijk kleurt verdeeldheid almaar indringender mensonterend dronk de één uit de fles vol propaganda terwijl men buiten over de lijken struikelden tekende verhongering gezichten, en werd nieuw leven eerder een doodvonnis toneelstukken vol pracht en praal werden opgevoerd een besnijdenis, een oproer…

mijn hemel, wat hebben we gelachen zeg ja, voor humor moet je in 020 wezen dat Volendam 2.0, dat tolerante reservaat vol grachtenpanden uit de tijd van slavernij lachen, gieren, brullen heroïne, hoeren en hondendrollen bussen vol toeristen nee, naar 020 gaan we voor onze lol en dan die humor, zo scherp het niveau van kut op het schoolbord…