Alle inzendingen over voorgoed

De herfst is wel voorgoed gekomen in dit kille land waar ik terug thuis ben nu, en weer de luxe ken van eten dat ik zelf kan kiezen, dus even nog geen rijst, even nog geen hitte, even wel weer storm.…

Dit is het eind en wel voorgoed voor leven ontbreekt me moed.…

voor neel zonlicht vloeit in amsterdam over de rivierenbuurt tussen uitgelaten kinderen streelt de schoolmuur de letters van haar dagboek in kleuren van wolkenluchten waar anne zo graag naar keek trouwens ook niet anders kon zij verdween voorgoed met de ziel van merwedeplein en jekerstraat een trage dodelijke stroom op deze dinsdag…

Daarom ging hij ’t staketsel door Als een die vrezen Voorgoed gaat wisslen voor geluk. En is hij veilig aangeland? Ziet hij in zalig zwijgen, Hoe angstig wij aan levens steile rand Over het geheim van zijn stil lichaam nijgen? ------------------------------- Nolite iudicare - Oordeel niet boom - afsluitbalk…

Aandacht, zorg, liefde en samen zijn voorgoed verdwenen mijn pijn humor zo eenvoudig en simpel hiervoor slagen wij met vlag en wimpel. Hoe vaak heb ik al gezegd, dat ik van je hou eens dan word ik misschien jouw vrouw samen verder door dit leven gaan en hopelijk komen we voorlopig niet alleen te staan.…

Het leven dat geheimvol is, dat telkens weer ons is gegeven; wij zijn de gasten aan de dis en proeven de verrukking even, maar nooit zijn wij voorgoed voldaan; en 't antwoord op de laatste vragen het is zo ver van ons vandaan; we gaan als blinden door de dagen.…

Wij zijn onderweg naar de grote morgen En gaan Gods toekomst tegemoet Om bij Hem te mogen zijn voorgoed In Gods rijk, verlost van al onze zorgen.…

-alsof er een landschap woekert op muren, de uren nodig in scheppen van gedachten – zou het raar zijn als het verdict zich uit stenen snijdt oceaangroot zo zwaar als vielen wij voorgoed uiteen zou het geruis van alle stromen stilvallen, samen met het leed dat uit schelpen braakt tussen wier en het waarachtige weten golf…

Soms ontmoet je iemand van vroeger het tandeloze verval eiste zijn tol tropische regenwoudschedels werden kale steppen stralend lachend gelaat verschrompelde tot gelooide rimpelgrijns een hard schonkig stram lichaam is de parasitaire voortzetting van voorgoed verdwenen soepelheid en jeugdig elan leeggevreten is het beloftevolle geheel gelouterd…

Gij vals loeder, gij vals secreet, gij sujet, alsof je niet weet, dat de waarheid verborgen zit, gij monster van de waarheid, ben je die voorgoed uit je bestaan kwijt. Gij arme, valse loeder, secreet, sujet, als ge maar weet, dat de waarheid immer overwint. Immer!…

Klink klonk, heeft hij voorgoed geklonken?…

sterven het is mooi, antwoord ik en kijk naar haar smalle schaduw, zachtmoedig in de deuropening ze weet het zelf niet hoe het licht over haar heen valt en uiteenspat in duizend kleine, witte vogels die allen over een zon dromen, over thuis en licht getinte wolken ze weet het zelf niet hoe ze poëzie tekent rond ogen als vanzelf en voorgoed…

De tijd keert licht in schaduw om, de kleurenbeelden trekken krom, herleven kort, maar sterven dan voorgoed in de hoge hoed van de herinnering.…

Vaag hoor ik het kraken al van mager ijs en vager nog de nagalm van:vandaag ga ik voorgoed verloren. ------------------------------------------ uit: 'Aanmaaktwijgen van een vuur', 1988.…

die door liefde getroffen is en door het bloed overmand die ervoer nog het donkerste niet, diens leven verging niet voorgoed; want de uiterste nederlaag lijdt het hart in de strijd met de dood. o! de tocht naar het eeuwige land door een duisternis somber en groot in de nooit aflatende angst dat de dood het einde niet is.…

De kist kan nu voorgoed gesloten worden, ergens in mijn hart weer veilig opgeborgen. Maar deze keer is mijn leven op orde, weg met alle zorgen.…

Wat vrij leven is voor mensen, en lucht en ruimte laat voor vogels bestaat zich daarin vrij te wensen, wat de oceaan is voor de scholen vissen, vergaat in onuitgesproken woorden, resoneert in kristallen stemmen die voorgoed gebroken werden, naast al het bloed dat werd verspild.…

geen plaats voor nog een dag langer “ Samen... “, fluister ik, maar jij schudt je hoofd mistroostig en staart eindeloos naar de hemel alsof daar het antwoord te vinden is In een kortstondig ogenblik verdrijft jouw warme stem de verwelkende lente Toch wegen je woorden zwaarder dan mijn arme hart dragen kan Vervolgens keer ik voorgoed…

Hij wil omhoog zweven als een pluisje wol, voorgoed kleven aan 't verste twinkellicht, daar nieuw heelalgebeuren beleven. Dan turen naar die woelige woekerbol. Krijgt deze eens een vredig aangezicht, dat samendenkt met het ruimteleven?…

Dat je geen spijt hebt en geniet en elke dag als "gift" beziet, dat maakte dat die kille angst voorgoed verstilde. En als het klaar is, is het klaar en wacht mij boven een onthaal, van wie ik liefhad en verloor; ik weet: zij zijn er allemaal.…

Hij wil gelaten van dit leven scheiden Voorgoed vertrekken uit dit somber oord, Waar niets hem noch kan boeien noch verleiden, Hij heeft te veel gezien, genoeg gehoord.…

De vlag kan in top, de deur is voorgoed gesloten.…

Je hebt tegen me geglimlacht toen we elkaar de volgende dag herkenden en in Dordrecht, tijdens een maartse bui zijn we voorgoed uit elkaar geregend. ---------------------------------- uit: Tijd (1986)…

met hoofddoek Verschijnt achter de tralies van een Van die luiken - ze probeert naar buiten Te kijken maar het enige wat ze ziet Is een gewapende soldaat die zodra hij Haar ziet onder het uitstoten van Een rauwe schreeuw zijn wapen op haar Richt - op dat moment beginnen de tegels Van het perron te wijken en val ik In een gat van voorgoed…

Met het instijgen verdwijnen zij voorgoed uit het oog van de vader, de broers en zussen, onwennig en gelaten op een rij voor hun Kempense boerderij. Mijn vader schreit.…

blijft mijn adem kleven aan de restanten van mijn o zo wankele moed er is geen blazoen dat de overwinning kan spellen op mouwloze pantserwagens, het afgrijzen duikt weg achter dode struiken en lege waterkruiken, het geweld is de chaos moe de rooddoorlopen kasseien schreien zich in schreden voort die de laatste sporen van vrede voorgoed…

hoop een beetje meer energie voor vandaag gekregen te hebben ik doe mijn best de rest van deze dag nog te redden nog maar kort geleden keek ik nog in jouw vertrouwde ogen nu doe ik zo mijn best om onopvallend mijn tranen te drogen het liefste laat ik alles vandaag staan laat ik deze dag zo aan mij voorbij gaan naast dat ik vandaag jou voorgoed…

Zo ik had besloten: ik zou daar staan, voorgoed, altijd, onvergetelijk... een mens mooi en goed volledig opgaand in de eigen elementen!…

Maar toen als tuinman Hij je plots verscheen nadat de dood Hem niet voorgoed had meegenomen en jij doorheen je tranen en geween Hem niet herkende daar tussen de bomen, toen noemde Hij jouw naam – de angst verdween. ‘Houd Mij niet vast. De Helper moet nog komen.’…

Terwijl Spinoza eens de Waarheid zag Gelijk een driehoek, snel en scherp omlijnd, Zoude ik haar liever zien als een glimlach, De glimlach, die ook rust op Boeddha’s trekken, Die naar ik hoop op mijn gelaat verschijnt, Als ik het moede lijf voorgoed zal strekken.…