Alle inzendingen over voorjaar / treurwilg / kleur

een vleugje voorjaar geeft de treurwilg weer wat kleur het gaat goed komen…

Treurwilg Hoe treurig treurt de wilg, huilt katjestranen aan de waterkant. Het voorjaar komt eraan, echt! Al is het deze keer wat later… Knotwilg Ik draag het voorjaar in mijn afgezaagde armen, wacht nog even met het uit te strooien, tot een hoopvolle wind haar zal ontdooien en ons met rijke bloesem zal verwarmen.…

De treurwilg, treurt niet meer, men ontdeed hem van zijn groen, maar als je 't mij vraagt zou ik: dit toch echt zo niet doen! Want een treurwilg, die niet treurt daar heb je het hart, vanaf gescheurd?!…

De treurwilg is gestopt met treurig wezen, zijn slierten kleuren heel voorzichtig groen en rond zijn takken buitelen de mezen, zoals ze dat alleen in ’t voorjaar doen. De Kerria barst van de gele knoppen, de Prunus bloost zacht roze in haar kleed. De vlinders kruipen eerdaags uit hun poppen, geleden is weer alle winterleed.…

voorjaar perst zich al door laatste winternaden met frisse kleuren [haiku]…

de takken van de treurwilg aan de slootkant reiken naar de takken van een treurwilg in de sloot een vis hapt lucht de waterkringen weiden er over uit ------------------------------- Uit: 'Mijn Kleine Tuin', 2011.…

ziet in het vroege voorjaar zoveel kleuren bloed Wie zal de wonden sluiten?…

treurende wilgen dragen een hoedje van sneeuw bovenop hun knot…

regen spoelt mijn geest verdriet sijpelt in aarde droevige grondstof er wortelen treurwilgen zij geuren naar eenzaamheid…

Treurwilg in het nauw grauw staande in de sombere nachten lachten zij vroeger of niet ziet zij nog immer het heden steden in vuur geeft haar oogkleppen zappen naar een andere tijd spijt van haar toekomstig vertrouwen rouwen wil ze slechts alleen heen naar die andere morgen zorgen voor haar alleen veen haar sappig fundament kent haar als een…

De grote treurwilg is geknot. Hij dreigde te verzwakken onder ´t gewicht der takken. Wanhopig strekt hij nu zijn kale armen uit naar god zoals het beeld van Zadkin: “De verwoeste stad”. Maar later vormt zich blad na blad een pruikenbol aan nieuwe loten. De wilg treurt groen ontsproten als tevoren.…

Een treurige wilg met zijn hangende takken water schept een band Zie hem daar staan langs de kaai waar zijn stevige stam eervol, waardig en edelmoedig uitstraalt maar hij benijdt zijn vrienden die met hun verbluffend knappe voorkomen en mooie verticale lijn best wel opvallen tussen de menigte. Geprikkeld en gevormd hij is, keer op keer…

Een oude Treurwilg tranen van de ochtenddauw hangen aan haar blad.…

Treurwilgen buigen hun takken naar de aarde, de grond is geraakt…

het regent tranen de treurwilg schreit haar verdriet versmeltend moment…

de treurwilg steekt z’n kroon op: lente op z’n hollands…

De geur van voorjaar vult de vruchtbare aarde Het wazige groen proeft een zachte dauwnevel In een prachtige kleur laat elke bloem zich zien De dorheid van de winterbodem verdwijnt weldra Het is elk jaar weer een moment van bewondering om deze metamorfose te mogen aanschouwen De bloemen laten hun weelderige kleuren op elk netvlies bloeien in…

Spinnende poezen Op zonovergoten muren De eerste mieren onder mijn deur Ik weet ik ben wellicht te oud Maar in een zotte bui Koop ik een jeans met designerscheur Flanneer door stadsparken Met intense geuren Vind mezelf weer uit Op een laat terras Veracht de nacht Die straks Alles weer verdrijft In aanzwellende duisternis En ik, ik proef…

Het lijkt nog koud De weg voor je Het laat je goud Smelten Rivieren meanderende je tegemoet Kabbelend traag Waren we nog hier En daar waar gezichten Vervaagde…

[Haiku] De zon schept een band – treurwilgen strelen elkaar met schaduwvingers.…

Er komt schot in de zaak de treurwilg zet het op geelgroener het wordt mooi nietwaar…

De eindeherfst kleuren zie ik ook zo graag, dat niet echt bruin, of rood, maar onbenoembaar kleur. Of voorjaar vroeg met nog niet zichbaar groen dat er toch echt wel is. Al wat niet helder is, eenduidig, al te zeer begrensd, laat ruimte aan wat zou kunnen zijn.…

Als ik weer omringd door vijftig tinten groen wandel in de geur van wit en geel denk ik: dit moet ik echt vaker doen lekker vrijuit springen tussen meidoorn en seringen fluiten met het fluitenkruid eten bij de boterbloemen en ander zogenaamd onkruid het liefst natuurlijk languit het voorjaar duurt maar kort ’t is zo zomer binnenkort…

De treurwilg bij de rand van het eikenwoud heeft gekromde vingers, vol neerslachtig grijs. Door zijn reuzenhand ruist een trotse wijs, die op strijdbaar, toch vreedzaam voorjaar bouwt. Bladknoppen in het zwaar hangende hout zien neer op een klein bloemenparadijs, geboren uit modder, verdwenen ijs.…

Wakker worden, terwijl iedereen slaapt denken aan een bed van vermiljoen, zijkanten van bloedrood kleurende sinaasappels, plafond van zwarte schapen, geen wonder, da'k niet kan slapen!…

melangolische wilgen, treuren in gratie, onveranderlijk zijn zij.…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets. Flirtend met de natuur speel ik met gedachten jouw gedachten…

jouw licht en je liefde schijnen waar jij bent zal de nacht verdwijnen ik wil komen in je nabijheid uit de schaduwen in je heerlijkheid je adem wekt aarzelend een toon je ogen glanzen, je bent wonderschoon maar waarom heb ik dan zo'n verdriet het is omdat je me verliet door jouw dood heb ik nu veel smart maar ik ontdekte: je zal altijd voortleven…

als edele ridders staan zij langs de waterkant in een rij jarenlang staan zij daar te treuren zijn door niemand op te beuren echter de lente kleurt hun hout met fijn groen en fonkelend goud in deze groengouden sluier glinsteren de tranen die de wilgen al zolang hinderen verdriet omdat zij alleen naar beneden kunnen groeien niet in staat…

takken slierten sluiks als een doorleefde provo diep in depressie…