Alle inzendingen over voorland

zwaarte die je eigenlijk amper ziet maar daarom des te meer kunt voelen men zegt dat hij veel teksten schreef en dat hij woonde in gedichten maar uiteindelijk eenzaam achterbleef zoekend naar rijm en vergezichten hier hangt een jarenoud verdriet van boeken ongelezen zoals je het maar zelden ziet 't zal maar je voorland…

Wacht, in het kader van de aanstaande avond werd ik gevraagd licht te dimmen in een zee van bloemenregen zonder gevaar, zonder gewaar tegenlicht te overwegen - sentimenteel pandoer volgt organiek mijn wielspin - dodenvleugels kort te wieken sterstof te doen opwaaien in catacomben van het heelal Zolang uniformerende schemer sluipt…

samen een kwartet geef jij mij de zin van het leven jij bent het licht het einde van een donker gat wij samen mijn tijd vloog voorbij, verblind door jou ook jij vloog maar weg van mij onverwachts die woorden van pijn woorden, harder dan ik hebben kon samen een kwartet maar jij mist de vierde kaart de liefde werd mij fataal…

elke dag loopt ze dezelfde weg naar daar waar haar voorland is waar zij haar geliefden achter heeft moeten laten stringent houdt zij vast aan haar rituelen meer dan ooit om niet te vallen in dat diepe gat…

we raken verstrikt in kleverige draden van een spinsel wie voelt na het losweken de schijn van bevrijding als hij langs zere struikelpaden in het laatste voorland valt wie wil soms verdwijnen in zachtgekleurde troostwoorden en niet getelde dagen…

lichaam, je liep met mij door windstil voorland voor even waren we samen, deelden we een huid, een lot dat verbond, zonder elkaar was er geen ik, geen jij, noch ons beiden, als een reis zonder begin; dan bleven aderen zonder bloed en woorden zonder zin…

na vele donk're nachten door haar voeten te zijn gedragen, wandelt het einde langzaam in zicht 't vroege ochtendlicht doet haar ogen samenknijpen totdat ze is aangekomen bij de brug van verlangen stapt ze fier het voorland in…

Een satelliet, zo groot als een pak melk Is zeer onlangs aan het heelal gegeven Het ding laat over twintig jaar het leven En dit project is schijnbaar goed voor elk Een treurig voorland. Want wie denkt met reden Aan een pak melk van twintig jaar geleden?…

toch gloort een blauwe weide schuurt een lichtzon tegen wimpers aan verdrinkt een voorland in zwevend water langs opwaartse krullen in een soort van hemel ruimen paarse verten rond open ogen zo ontvankelijk voor een kleine hommage groots tegelijk en wijzen wolken de weg?…

zo halfweg de winter al op weg in voorjaar, bloemen bloeien onder ijskoud toe bedekken in de bekkens van de nacht vervielen druppels zacht tot vlinders ijs; het grijs geweten van een oude man die krachtloos wetend wat hij kan vergeten en opnieuw op weg in bijtend zout zijn voorland op mag meten…

Voorland van hem, De kwade droom die hij verveeld en Snel uittrekt en weggooit. Niet gewikt En steeds meer draden los. De accuklem Is van literatuur, veroordeeld en Verroest. Of ze gedrukt staat.…

Er is geen tijd voor de verweesde die zijn voorland heeft geerfd maar gebogen door de regen gaat een arm om zichzelf slaat en tussen de gevreesden als een stenen boom versterft Er is geen ruimte voor de loze die zijn luiken heeft verstaald gebukt zoekt naar de sporen die anderen toebehoren en tenslotte als een broze in niemandsland verdwaalt…

Voorbij de muren van de kamer wacht het voorland op gedempte toon.…

buigt 'm om de Eems was vroeger krom het dorp lag aan deze zijde noordoostelijk van de Punt van Reide net als het Nesserland de Eems liep langs de rand van de stad Emden na de inbraak van de Dollard werd ze recht dat bekwam Fletum slecht in de stroomgeul van de Eems kwam het terecht en Nesserland ligt nu aan de overkant is het voorland…

ik heb ze weer als rots gezien de stukken steen die in mijn handen wegen ze delen plaats en tijd met mij geraapt om leven meer gewicht te geven ik ben slechts passant hun voorland is het zand de ongeziene korrels vol herinnering want eeuwigheid breekt rotsen tot woestijnen ik raakte ze, zij wisten mijn emoties te verkleinen…

Mijn god, als dit mijn voorland is dan word ik nu al gillend gek bij de gedachten aan deze tobberij Ze leven wel, maar toch ook niet Hun leven is hier zo voorbij Hun leven, met verdriet en pijn Die ogen, als ik weg moet gaan smeken naar mij "Vergeet Mij Niet..."…

Het vlakke strand voorland van het vlakke land met daartussen de duinen tientallen meters hoog ze houden ons droog doen onze dorst lessen, onze honger naar natuur met ‘t weer: onbewolkt, zon of bewolkt, koud en guur die elementen zijn als vitamines voor ons leven ik schrijf dit zittend op ’t strand wacht tot de zon daalt ver achter…

reiken duizend ramen tegemoet Schampen langs heuvels van gebalde pracht Er ritselt water in kleuren van gesmolten lood Een deining smoort tegen de veilige oeverrand Het gouden licht getuigt van een afwezige dood Ik mompel duizend namen op voorhand Rollende kiezels leggen de fluistering bloot 'Laten we verder gaan, dit is slechts het voorland…

Dit is mijn voorland, zo zal ik verwelken. Ik maak een praatje met ze over 't weer en ruik een vleug parfum van aronskelken. De bus vertrekt. Ze zingen zacht een lied: sirenen met een lofzang op weleer. Ze wenken naar me. Maar ik wil nog niet. --------------------------------------- uit: 'Ongekuste kikkers', 1998.…

Mij daar neervlijen, de plafonds bekijken, in al die kamers even gaan liggen jouw huidige voorland voorproeven. Doodgewoon op mijn rug en alleen staren met wellicht mijn favoriete blauwe nachthemd aan en met mijn handen onder mijn kin.…

waarvan de eerste steen met liefde is gelegd maar die in fundering en ontwikkeling alle registers heeft opengezet duurzame snufjes als zonnepaneel en warmtepomp zijn terstond geïnnoveerd het selfsupporting zijn hebben jullie in vele omzwervingen wel geleerd ook de locatie is niet verkeerd het vorndaal nabij zee en strand met in het voorland…

Eens was de grote tuin welke zijn helende adem over het woelige Drachten deed waaien en mensen riep om hier te genieten van bonte bloemenpracht waar vlinders en bijen hun leven kracht gaven een geliefd woonoord van eenden en zwanen die in en rondom de vijver rust en vertier vonden de graag bezochte lusthof behoort tot het verleden…

Je ziet een voorland in je hoofd, een filmzilveren denkblad in lichtringen, sierstof in stormzicht, vlamflarden, fluwelen denkwee wat je handen niet kunnen vatten, dundoek over je ogen om je nog blinder te stemmen, woorden, die, uitgesproken, bruisend als natrium opgaan in het verlangen naar de heimwee die je nog nooit gevoeld hebt, naar de chromatiek…

Ik wil dood gaan op mijn eigen tijd En ook al klinkt dat arrogant Toch wens ik dat en ik ben bereid om dat uitgebreid uit te leggen want stel nou eens voor, en voel met me mee, dat langzaam gestaag, maar heel gewis mijn denken vertroebelt in een warrig mêlee dat Alzheimer helaas mijn voorland is Ik stel me dan voor, zo heel assertief,…

uit Huis den Bosch: “Nou dan weet u volk ook eens wat het is om vast te zitten, in huis/paleis te moeten blijven want wat heeft u nou te klagen, te zeuren; wij zijn altijd gevangenen van het Koninkrijk uw vrijheid is veel groter, veel en veel meer dit is geen waanzin maar de waarheid” En tijdens de toespraak kwam Willems Engel Overwaaien, voorland…

Haar voorland: onbeschreven voorjaarslucht, maar ze kent het dichtwerk dat hij eens in verzen zong. Als tienerjongen vol waanzinnig vuur van verlangen, wat beslist vonkt onder de as en kalm blinkt in zijn laatste vuur. Zij kent slechts deze jongen toen zij hem voor lijst en leraar las.…