Alle inzendingen over waan

Leve zijn waan. Leve de pleinen, de straten. Lanen en de wegen ernaar toe. Leve de koe. En de haas. De meeuw en mus. Leve de kus. Leve niets en iets. Leve jij. En leve ik. Leve de geit zijn sik. Leve schoenen en sokken. Leve spanning bij gokken. Leve het weer. En Jezus Christus. Dat is mijn vriend dus, leve de kunst.…

Zíet ge mij niet, om u zo troostloos-droef te wanen? DE ZOON Mijn moeder, 'k zie u vréemd in 't licht van mijne tranen... DE MOEDER Bemínt ge mij dan niet, mijn kind?.. Zie hoe ge leeft in iedre trage traan die in mijne ogen beeft. Ziet ge niet heel uw leve' in mijn grijze ogen leven?…

Of ik me daar veilig waan? Tot je ‘goedemorgen’ klinkt bij de duivels vandaan. En ‘of ik goed geslapen heb?’…

Toch blijft een nachtegaal een zeldzame mooie Bos-vogel, vandaar dat hij mij zwetend wakker schudde, in de waan geraakt te zijn door een verdwaalde kogel, afgevuurd uit een ver zwart en rood verleden, die slapeloosheid bracht over mijn hele Bos-rijke kudde...…

De miljoenen zwarte fatum-kruisen zijn zwijgend, maar hun zwarte, wijd-open wonde heeft het woord gevonden: Alles is waan, alles is zonde; levenden, vergaart de kleine krachten die u nog blijven tot geloof in het levende leven. Alles is zo grenzeloos schoon, luistert naar dit ontluikend begrijpen in ons geweten.…

Een grote warme traan Ik kan er niets aan doen Als ik mij weer even kind waan Als ik denk aan toen Rolt over mijn wang Het kost moeite terug te kijken Voor de herinneringen ben ik bang Maar weet dat zij mij kunnen verrijken Heb moeite met het verleden Heb het heel diep weggestopt Gelukkig leef ik in het heden Emoties niet langer opgekropt…

Maar weg met ijdle dichtersmart En waan! Gezond zij hoofd en harp en hart- Verstaan? Geef, Meester in de kunst kritiek Maar wik! En scherm niet voor uw eigen kliek Of ik!…

Stemme: Ik heb de groene straten Die zonder hoop moet minnen, Die is er ellendig aan, Die dwarlen al zijn zinnen In ijdelheid en waan. Ik spreek, laas! uit verzoeken, Want ik heb ‘t zelfs verzocht: Dus mag ik wel vervloeken Mijn dwaasheid onbedocht. Zou men wel zotheid vinden Zo groot (helaas!)…

historische bekentenis voor Rotterdam Waterstad voor Nederland en Turkije ZENNE: Turkije aan de Maas voor 't Wereldmuseum een wereldzaak van a tot z van adembenemend tot zinderend voor zuid, noord, oost en west ZENNE: echt in, echt open, echt uit het mooiste terras passief genieten van actief Rotterdam met uitzicht op de Zwaan ZENNE: geen waan…

Ze wanen zichzelf moedige militairen, maar in het geniep zijn ze de meest laffe misdadigers, die er bestaan. Hun herenliefde is net zo agressief als hun vijandsdenkende levensvisie. Abnormaal. Hun idee van liefde lijkt op mitrailleurvuur. Mijn hart ligt als oud vuil in de goot voor het grijpen.…

beamen Ik heb een druiper in mijn broek Ik vind het niet meer leuk Het lijkt me niet zo slecht Mijn advies dat is oprecht Weet je jongen wat je doet Kijk maar effe wat je doet Mijn buren geven in de nacht Tekenen van leven Boren zagen en muziek En uitgebreid dineren En ze praten niet zo zacht In mijn tuin belandt hun kliek Ik word tot waan…

beneden waar een doffe plof de stilte speels doorbreekt in diepe nacht klinken er krekelkoren die zich nauwelijks laten verstoren door piepende muizen en speelse ratten of luid geklaag van krolse katten soms komen dan ook de kikkers tot leven om hun versie van het verhaal te geven afgewisseld door kraaiende hanen die de ochtend al nakende wanen…

Daar wij de tijd met wierden kwijt*, En van die nieuwe dansjes En was daar geen dan gij alleen Die wan* de rozenkransjes.…

Stemme: Ik heb de groene straten Die zonder hoop moet minnen, Die is er ellendig aan*, Die dwarlen al zijn zinnen In ijdelheid* en waan. Ick spreek, laas! uit verzoeken*, Want ik heb ‘t zelfs verzocht*: Dus mag* ik wel vervloeken Mijn dwaasheid onbedocht. Zou men wel zotheid vinden Zo groot (helaas!)…

Zij had haar hart aan een ander verpand, in een klap verpletterde ze mijn waan. Zo te zien gaat al het verdriet hand in hand, mijn God wat heb ik toch misdaan?…

Waag het niet in ijd'le waan Hen te heek'len, hen te gispen, Of hun werken te berispen! IJdel blijft uw nietig vitten: Zij, die daar in glorie zitten, Hoog op Neêrlands Helicon, Blaak'rend in de volle zon Van de volksgunst en Gods zegen, Zijn niet om uw lof verlegen! Spreekt ge van uw meesters kwaad, 't Is uzelve, die ge schaadt!…

Ethiek kiest een plaats ergens tussen waan en wetenschap, de aarde zoekt een andere baan, dan verliest de wereld een belangrijke eigenschap in de humane stralen van de zon, alleen die weet wat speelde, hoe het verhaal begon, essenties gaan verloren als men die niet kent op elk moment op een willekeurige plek, nemen wij de volgende stap…

is haar echte naam Kijken jullie voor haar uit Als zij jou zo uitdagend aankijkt van achter de tap of een winkelruit Zij laat je zo pardoes staan, zonder beschuit Voor je het weet, is zij die jouw bewustzijn afsluit Nuttig haar met beleid, alleen met mate, zal je pas genieten Doch onthoud Waan jezelf geen baby het zit in flessen, het zijn…

vindt Als de muren wijken die ik niet ken en verborgen deuren opengaan Als de façade instort, voor de ogen van het kind Er is een plaats waar ik jou altijd zoeken zal Ontmoet me daar en vertel me ben ik vrij ...als ik mij spiegel in de leegte Die ik behoedzaam heb verborgen tussen mijn bloemen en mijn doornen in de tuinen van de waan…

Wanneer jouw hand zich in de mijne vleit, waan ik mij groots. Dan ontwaakt de drang jou te behoeden voor alles wat de puurheid schaden kan, van binnen of van buiten. Maar ik weet dat liefhebben evenzo vertrouwen is; geloven in de ander zonder dwang of vraag. Dus druk ik even slechts je hand.…

Wat heeft mij tot u gedreven, Wat hebt gij met mij gedaan, Dat ik hier, in de kramp van mijn leven, Nog hijg om de droom van een waan? Als een man die zijn bijl aan de stronk leit Door een ruigte van levend loof, Zo trof gij de kern van mijn jonkheid, Die stierf met mijn stervend geloof.…

En in mijn wanhoop om die waan Heb ik mijn ogen dichtgedaan, Heb ik gebeden: ‘Trein, sta stil!’ Met al de hartstocht van mijn wil... Maar, wat ik smeekte, deed of dacht, Ik heb hem niet tot staan gebracht.…

van mijn ziel En dat er niemand bij me was, geeneen net als Remy helemaal alleen op het moment dat ik voor even weggleed uit het leven Waarna ik een tijdje zweeg en een nieuwe kans kreeg Weet je het wel Dat ik al mijn tijd spendeer aan het speuren naar het kind dat achtergebleven is achter de deuren van de veelgekleurde wanen…

Zegen deze' avond, God: ons handen rusten; en, kenden onze leden 't kleed der vreemdste lusten en ons verlangen 't pad van de' ongewoonste waan: tháns zijn onze ogen moede als van wie sterven gaan...…

Zegen deze' avond, God: ons handen rusten ; en, kenden onze leden 't kleed der vreemdste lusten en ons verlangen 't pad van de' ongewoonste waan : thàns zijn onze ogen moede als van wie sterven geen...…

FINALE overgave mooi doch zwaar aan het ritme van het leven kent geen maar slechts beleven als ik daar op kan vertrouwen en niet door de waan word bestoven pas dan ben ik in staat te geloven pas dan --onbekende psalm-- pas dan als Gij mijn verweerde hand; gerimpeld met aderen beslagen…

Afkeer van ons, die vaderlandse zangen Aanhieven uit een kinderlijke waan, En als beschonkenen, daarin gevangen Elkander stieten met de wapens aan. Afkeer van ons, die sluipende beleerden Eenzame post op smalle heuvelkam. Met klinkend schot de hoge nacht beroerden; O de gesmoorde kreet, die uit hem kwam.…

Daar valt er nog een blad, daar nog een, uit de bogen der hoge bomenhalle, en 't dwerst de onbewogen oktobermist: 't en roert geen wind, geen een, maar 't leken, 't leken tranen, die men gevallen zou uit wenende ogen wanen: één kerkhof is 't!…

Wij kenne' alleen uit Oceaan van Tijd De kleine golf die ons dit leven bracht; Dit leven is ons D a g; wij wanen Nacht Al wat daarvóór en wat daarachter leit. Alleen die kleine spanne op aard doorbracht Heet L e v e n voor ons. Wat ons denken kan Bevatten, leeft alléén!…

II Van ijdel minnen en de waan Der roembegeergen zijt Ge vrij; Noch leert Ge in de wegen gaan Waart 't Hart der Harten de waardij Niet kent van 't Zelf, bedeesd en vreemd Maar om 't bezit van andren teemt, Waar handen grijpen naar 't gemis Des harten, van zich zelve ongewis.…