Alle inzendingen over waarheen

lijkt wel een vorm van tovenarij dan zie je het water hier en vervolgens constateer je met plezier dat de koers weer is veranderd ja, de rivier stroomt en meandert het vaart zijn eigen koers en dat maakt je ietwat jaloers op die vorm van vrijheid en behendigheid want de rivier slingert door grenzen heen en jij, hoe vaar jij en waarheen…

verloren in dromen wijs mij de weg ik drijf op verlangen verzink in een roes gedachten dwalen volgen de droom laten zich leiden ervaren gevoel hart overstuur heel diep geraakt brandend als vuur passie gesmaakt kan niet terug reddeloos verloren wil nooit terug voel me herboren dus laat mij dolen in dromen verdwalen kom mij…

Nu na zoveel jaar de twijfel ik wil terug maar besef dat dat niet meer gaat Nu na zoveel jaar de twijfel geen enkel ideaal wat nog overeind staat Nu na zoveel jaar zoekend naar meer de verkeerde keuzes gemaakt ? Nu na zoveel jaar zoekend naar meer Zoveel fouten en nu ontwaakt…

De bergbeek in zijn bedding van boven naar beneden maakt Alpen tot ruïnes. Niemand herkent je meer als je je doel bereikt hebt, o domme, natte beek. ----------------------- uit: 'Gedichten', 1984.…

de hemel bewolkt mantelgrijs tegen dofgrijs verwaaien meeuwen…

Ik zag je staan Langs de weg het weiland de dijk het strand het water Ik zag je liggen Op je bed grasveld op de grond Ik zag je zitten Op een stoel een bank een barkruk de trein ... Vijf minuten had ik nodig om eeuwig bij jou te kunnen zijn…

Het is koud En het wil maar niet vlotten Weer een jaar voorbij, weer een uur voorbij En je hoopt En blijft hopen Zal die tijd ooit komen?…

Gedogen zult u allen. Met onderhuids welgevallen. Geen gezicht, alleen getallen. Stilzwijgen voor zij, die vallen.…

De wind blaast Waarheen hij wil - Zo heb ik het Als kind geleerd Van hen die Mij kregen De wind zal Hoe je het Ook wendt of keert Altijd overwinnen - Nu ik geen kind Meer ben, maar al Wat ouder, merk ik Dat die wind niet Alleen om mij Heen tekeer gaat Maar net zo hard Binnen in mijzelf, Een wind zo sterk, Niet tegen…

Drie zonnebloemen hangen dof en uitgebloeid aan hun stengels. Gedwee, berustend wenden ze zich langzaam af van het warme licht. Koele duisternis verwacht hen geheimzinnig, belooft nieuw leven.…

Twee avonturiers verlaten Bommelstein, gaan het bos in, vol verschrompelde bomen met mager herfstkleed. Uit de grond komen fonkelogen, zoeken spokend samenzijn. Een oude tovenaar bewaart zijn venijn, weet al loerend boze drang in te tomen, wil dat later naar buiten laten stromen, wenst de beide wandelaars alle pijn. Reusachtige zwammen werpen…

In angst en onzekerheid liet je mij achter verdriet en diep gemis, een leegte, niet wetend waarheen... Krachten vloeien weg leven ontglipt mij in schuldgevoel dichtbij, een leegte, niet wetend waarheen... Niets meer willen alles laten 'zijn' onomkeerbaar lot, een leegte, niet wetend waarheen...…

Vanwaar ik kom waarheen ik ga daartussen rijd ik en probeer het een met het ander te verbinden maar het Nu zit me dwars dus rijg ik alle momenten-Nu vast aan een lange ketting die met mij over de rails raast Het vanwaar verlatend en het waarheen naderend zo moet eens in de nabije toekomst mijn nu aan het waarheen raken en ik…

Opnieuw vraagt men zich af waarheen dat gaat Met Alexander, op zijn wereldreis Waarheen, waarvoor, en tegen welke prijs? Maar de premier weet van de prins geen kwaad Zo komt aan ´t balken vooralsnog geen ende Toch dacht ik dat hij deze steen al kende…

zij die geen dromen vangen verstrikt in het web van de werkelijkheid raken waarheen wanneer een spin nadert een woordenskelet achterlaat brandend in de keel van de nacht zeg me waarheen zij moeten zij die nooit over blauwe luchten praten maar vanuit de donkere schemering zoemen met brekende schouders en de in flarden hangende…

Ach, waarheen wenk jij mij, jij scherpe zomerwind, Jij fluistert en suist, heb je mij ooit gekend? Wind, wind, waarheen draag je mij, hoe volg ik het beste jouw sporen? Ach, lieve hete oosterse zomerwind blaas niet te hard aan mijn hoofd en mijn oren.…

Wij zijn onderweg door het leven onwetend waarheen onze reis gaat Wij zijn bijzonder, om in ons weten dat leven eindig is tóch het oneindige te kunnen ervaren We zijn onwetend van de onbegaanbare wegen waarheen die leiden maar vooral, hoe onze reis ten einde komt…

Waarheen zullen we gaan In ons dagelijks bestaan Als we het niet meer weten En men ons heeft vergeten? Waarheen zullen we dan gaan Als niemand ons bij kan staan In onze grote nood en verdriet En je geen uitkomst meer ziet?…

Waarheen, waarheen? Waartoe, waartoe? De witte wind holt vast vooraan. Het is geen gaan, maar jagen dat ik doe. De schaduwen dansen voor mij uit, en wil ik wel, of wil ik niet, een ruisend lied wordt spelende mijn buit. De vrije wereld zwerf ik door, door hei en wei, langs kant en kust, en tril van lust als ik een jager hoor.…

het is beslist ik treed in het huwelijk de dag geeft ons zijn zegen terwijl een vogel zich vasthecht aan de zee en krijst tegen het wegglijdend water wij houden onze adem in en willen de spiegel van de maan als getuige waarin wij vloeibaar kunnen dromen al dansend, rond en rond met zwarte of gele vruchten op het hoofd en vuurtorens…

Maar naar wie, waarheen, waartoe leidt dan de weg die ik mag gaan?…

klein onderkruipsel laat slijmerig spoor achter waarheen het ook gaat…

de pijp joeg een haardos van vlammen en vonken de lucht in de huizen waren gaten waarin nijdig knetterend oranjerode spoken dansten niet stilstaan lopen lopen waarheen waarheen niet weten waarheen die avond dat mijn moeder zei wees maar bang wim wees maar bang ----------------------------------------- uit: Wat we hadden en wat niet',…

Wolken drijven vloeiend Langs de blauwe lucht Niet wetend waarheen Wolken samen of alleen Gedreven door de wind Wolken als plukjes watten Rafelen ze zich uiteen En pakken ook weer samen Het spel van de wolken Niet wetend waarheen Wolken ver langs de lucht Donker kunnen zij verschijnen De aarde wordt zwart gekleurd Het moment van verlatenheid…

X. Dus blind en bloot van alle rêen, Dat gij uzelf, wel eer zo vrij, Steekt in dees malle slavernij? Wat gaat mijn domme ogen aan, Haar eigen Meester te verraen; Een weg te banen, ten verderf; Te maken dat ik levend sterf? Door u, helaas! werd ik gewaar, Wat holle golven van gevaar, Wat baren van verdriet en wee Daar bruisen…

Tijd vliegt maar waarheen? Gaan we samen of alleen? Neem me mee - daarheen…

we zijn hier als een schip zonder anker en straks als stof in het heelal nooit zal ik leren waarheen ik sturen zal…

Ik sta op een splitsing, weet niet waarheen, naar rechts naar links of gewoon rechtdoor, ik sta op een splitsing en het is net of ik hoor; het geeft niet waarheen je loopt, kom maar naar mij, dwars door het veld, dat is het enige wat telt.…

De weg is duidelijk Hoe hem te lopen Waarheen hij gaat Wat op het pad ligt Hoe daarmee om te gaan Hier begint mijn nieuwe bestaan…

Ik dacht zojuist aan jou net zoals gisteren en elke dag sinds het gemis begon hoe kon ik weten dat verdriet de leegte dieper maakt zoals het water traag de bedding schuurt van een rivier niemand heeft me ooit verteld waarheen een zwarte zwaluw vliegt als tijd de horizon vervaagt zoals ook jij me niet vertellen kon waarheen je zei…