Alle inzendingen over water

Kijkend naar de maan, in het duister van de nacht, voel ik de stilte om mij heen... De schoonheid van het koele licht. Als een trouwe wachter, eenzaam en alleen. En denk aan hem die alles maakte, hoe groot zijn liefde wel moet zijn. Zijn macht die hij gebruikte, voor zon en maneschijn. Hij vat de zeeën in zijn hand, weegt de bergen in…

applaus mensen voelen het speciale van het moment dat jij ook herkent willen meegenomen worden in jouw flow van het water ervaren dat het genoten contact overstijgt in paradijselijk evenaren…

Hij stond onder en boven de wet heeft alles naar zíjn hand gezet waaide met alle winden mee droeg water naar de zee ving als hoge boom veel wind was onschuldig als een kind voelde zich als een vis in het water had na het doorzakken een kater is aan lager wal geraakt heeft harde noten gekraakt hij weet nu, de druiven zijn zuur maar dat went…

Regendruppels glinsteren Zacht aan de bladeren In de late avondzon Transparant helder Glijden de druppels Langzaam naar beneden Geruisloos vallen de druppels Op de aarde die doorweekt wordt Het glinsterende water spat uiteen Langzaam sijpelt het water Verder over het mossige groen De zon schijnt op de pareldruppels Regendruppels glinsteren…

In het zog het verwonde water een lidteken na het snijden herinnering aan het lijden wie verzacht en wat baadt er ? De nacht verkruimelt en ik vergeet het leed dat eens het water spleet.…

Mijn ziel ligt als het vlakke water stil, Dat zelf niets zijn en niets bereiken wil, Maar, wat het ziet, eenvoudig wedergeven. Ook ik wil niets in eigen ogen zijn. Maar als een hemelspiegel klaar en rein, De wil van God vervullen in mijn leven.…

Daar kom je aangevaren klievend door het water Groot en wit als een grote parel Je legt je geluiden stil je komt tot rust je staat nog in vuur en vlam tonnen water zal je als stoom verlaten Een knal een stalen ros rent naar beneden Iedereen opzij ik moet naar beneden Je boort je in de boden met je plomp gewicht Vast klampend en vol vertrouwen…

Witbruisend water uit een bron van honderd lange menseneeuwen springt uit een kruikje in de zon: ik hoor een zwaluwpaartje schreeuwen. Een kind met helderblonde haren en ogen waar wat licht in speelt komt in dit zwembad tot bedaren omdat het water nooit verveelt.…

heen maar niemand kan mijn naam ontnemen die is van mij alleen er groeit een rode roos op mijn graf zonder dat ik hem ooit water gaf zou er dan toch iets zijn wat ik niet zie en mij laat leven ondanks mijn vroege pijn…

De droogte die eindeloos verzand Het halstarrig verdorren van vechtend jong groen De eeuwige woede die verwoestend brand De vraag verzwijgend, wat te doen De leegte gevuld met de warmte van een zoen Het water sijpelt schaars over de rand Het leven schiet voorbij terwijl het water land De verlichting, de uitstraling van het regen seizoen…

Een glibbervis ben ik geworden, die in deze netversperde wateren, de fuiken wil ontwijken, maar dadelijk weer druipend nat naar jouw droge woede wordt gevist: geen vrije vis, maar rondjes zwemmend in een zwaarvervuilde kom met matglas ruiten. waar is het verse water toch, hoe kom ik buiten?…

het duurt nog geen seconde, dan doorklieft de dolk het water, en treft je midden in het hart, tot koningsmaal van een blauwe rover.…

hij verdween zonder een blik de schrik verlamde mij die paniek bleef mij tot heden bij ik voel nu weer de warme zon gerustgesteld zie ik mijn herinnering met het water verder stromen…

Waar land langzaam loopt Ten eind’ en ergens Ver vooruit haar vorm verlaat Daar waadt in’t wilde water Een gestalte Met grijs en grauw gelaat Die eeuwenoude eenling Die kromme reuzenrug Hij gebaart de golven Vlug te keren terug Waar land langzaam loopt Ten eind’ en ergens Ver vooruit haar vorm verlaat Daar waadt in’t wilde water…

Een traan rolt Vanuit ’n hoek van m’n oog In een boog Bolt Over m’n wang naar benee Zoals het water Van vloed naar eb Het strand verlaat Het zilte water zich bang Terugtrekt naar de zee Om zich te voegen Bij alle tranen Die ooit in al hun banen Stroomden Van alle zanderige gezichten Als stille gedichten Naar oceanen Van week ach…

in het labyrint Waar slechts de schaduw ons nog kent Ooit lachte het water naar mij terug Vergaan is nu die instabiele brug Waar de toekomst in het verleden lag Ik droomde dat het anders was…

ademt in mijn gezicht met haar bekende geuren de zon glijdt verder over het water in gouden kleuren om tenslotte geluidloos in oranjerood te verdwijnen 15/11/09…

mannen van heden een bank, een zitplaats voor nu de bank, buiten in het park de plek, aan het water romantiek is, ja het is er niet en het gesprek blijft bestaan…

Veren op de steunzool van het water. Liggen op het water. Zwemmen is loslaten, drijven, meegaan met de stroom. Maar wat is vliegen? Vliegen is dit alles niet. Vliegen valt niet te leren. Je kunt het of je kunt het niet. Alle vrouwen kunnen het. Ze zijn het soms vergeten.…

Door jou in je schitterende water kant Jij bent het, land in zicht Bestemming van mijn reis In vogelvlucht vertel ik jou Over de droom naar het paradijs…

Hoe kabbelend dit leven als het donkere water steeds weer anders.…

de zeeën zijn oeroud, en wij mensen, ach, wij komen en gaan. maar het zout van onze wateren stroomt in ons bloed, kalk zit in onze botten.…

De fontein van de jeugd zou er zijn een heilige plek waar druïden huwelijken sloten, want daar verbonden aarde, lucht, water zich met het vuur van de hartstocht Een ijsvogel vloog in het blauw voorbij met een vis in zijn bek, opgeschrikt een forel plukte een vlieg uit de lucht viel in een cirkel van golvend water voor toeschouwers aan de…

Hoe kabbelend dit leven als het donkere water steeds weer anders.…

met waterverf leren we schilderen over het huiveringwekkend menselijk tekort over het wassen van handen in onschuld met waterverf schilderen we de oorlogen telkens opnieuw lossen we ze op in water tot de doeken nieuw en helemaal wit zijn als de wateren rood kleuren wenden we de hoofden af van het wassende bloed in de duisternis…

Zittend, tussen muggen, in het welig tierend riet De laatste zang gadeslaan van een kleine karekiet Wind speelt zijn spel, net als snorren Molentjes draaien, wind zal ze opporren De tijd had er 100 jaar eerder kunnen zijn Water helder, puur en rein De laatste breedscheenjuffers die over het water scheren De rust zal gedachten leren Ottersporen…

verdwaalde heer Die telkens weer zijn kop stoten moet En het probleem op de verkeerde plek zoekt Al dartelend zou u mij zien gaan Als een vis in het water Maar ik spartel en voel me voorgelogen Als een vis op het droge.…

Wanneer het water stijgt tot onze lippen.…

Bootje van papier zeilend over troebel water geen man overboord. Lokroep van vogels van krielkip tot de voorste haan zet de muziek maar in. Ik tel de stilte in lengte van dagen maan in het water. Goud heerst in stilte zilver laat steken vallen brons wacht op een vonk.…

water en voorzieningen?…