Alle inzendingen over water milieu stijging zeespiegel

Overgevoelig voor een badkuip, gevuld met verlangen naar meer, stijgt diep tot aan mijn enkels. De kraan open laten, opwarmen tot het ijs sponst en bodempje afvalwater kan niet weglopen. Je liep door me heen als door een vergiet en droogde jezelf uit over de jaren, nu vullen mijn mond en neusgaten zich met een zee van plastic, levenloos door…

Die daalt en stijgt Bij de gratie van Het tij dat goddank Niet door mensenbrein Werd uitgevonden, Maar ons wel de Ultieme vrijheid verleent Om zorgeloos te ademen - Geen plaats op aarde Waar groter vrijheid Ervaren wordt en de Mens zichzelf ten volle Kennen laat - zo veel meer, Zo veel scherper, zo veel Helderder dan het…

Dicht de dijken, moet je kijken, hele scheuren in de grond Iedereen staat toe te kijken hoe het water de dijk verslond Nederland ligt onder water De zeespiegel hoger dan het land Eén grote dijk moet het omgeven, is tegen water wel een dijk bestand…

kunstmatige bevrediging van elke mogelijke lust verantwoordelijk is iedereen maar niemand wil de schuld Hard op weg naar de afgrond plant en dier gaan ons al voor bekend onbedoeld gevolg van vervuiling van het milieu verantwoordelijk is iedereen en iedereen heeft schuld…

Mijn moeder is van het milieu alles scheiden mijn moeder is van mijn milieu alles binden mijn moeder is van ons milieu mama, papa en ik mijn moeder is goed ons milieu is goud!…

de zeespiegel…

Misschien beschikt de zee over een beklemmende stijging Vinden wij bijtijds ‘n rug wederom ‘t geringere leven terug. ©…

stijging aandelenkoersen mismaakt volmaakt beraad rattenvanger kapper kattenvoer…

maandagochtend bij luwte van dit traag ontdooide lichaam ik kijk in mijn zeespiegel en zie een naderend eiland het tijdstip is onbeduidend want niets blijft bijvoeglijk voornaam de vroegte oogt nogal waterig aan het einde van de sneeuwrand met mijn hals over kop trekken tranen over beslagen glas blauwe maandagen, grauwer dan grijs…

mijn gezicht is zo gevoelig als de zeespiegel als iemand er als een steen een blik in werpt reageer ik direct ik glimlach……

Door de stijging van het zeeniveau krijgen we in Nederland problemen. Zelfs met betere alarmsystemen wordt het toch een rampscenario Ook gezeten op een paardenrug krijgt men natte voeten, blijkt al vlug.…

Tot zij op een dag in het water keek en zichzelf in de rimpeling aanschouwde. Een nieuwe koers ontstond alwaar zichtbaar geworden schoonheid ontvouwde. Zij werd de zon in haar eigen hart, haar sterren in het donker. Geen valse vrede of Lorelei verleidingen, alleen haar innerlijk blonk er.…

wat rest van de zomer is een rechte lijn oranje rood verlicht waarop je kunt schrijven in gedachten verzeild liefst een gedicht met vulpen ultra marijn van gevoelens piekend in golven bij spetters blinkende lijven speels onder spatten bedolven waar je soms nachten mee deelt…

dag-tot-dagloners, onder-de-zeespiegel polderbewoners Maar op de grienden broeden de ganzen lepelaars, rietzangers meeuwen die dansen…

mijn werkelijkheid het topje van een ijsberg onder de zeespiegel het leeuwendeel barstensvol verrassingen zich kenbaar makend als immer opborrelende luchtbellen…

mijn voeten op niveau van eb mijn hoofd op dat van vloed de zee maakt het verschil van zandgrond tot zeebodem van ooghoogte tot zeespiegel…

met open boegdeuren varen we naïef de volle zee tegemoet in vertrouwen dat het schip ons hoofd boven water houden zal op volle kracht vooruit willen we schaatsen op de golven zonder ijs dobberen op een zeespiegel die ons ware gelaat nooit tonen zal zullen de zeegoden onder ons het kwade bestrijden of komt alle hulp van boven uit een…

Je kunt het raden Dus op de blootbeurs worden bij mijn weten Geen onverwachte stijgingen gemeten…

De Noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

De noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

houdt -dat mijn hoogte eindigt waar   diepte in schemer valt dat water wint van rots…

Een aantal kleine pijnpuntjes ten spijt: Er is een stijging op de ‘happymeter’! Ook over twee jaar wordt dit beeld bereikt, Wanneer je met de oertijd vergelijkt.…

Omdat wij mensen kiezen voor wit, witter witst is het milieu daarvan geswitcht volkomen van slag omdat wij denken dat van NIET WIT, mensen anders gaan denken. De ijskap naar de knoppen, de ozonlaag een gat wij geen sneeuw en ijs, maar MUGGEN EN TEKEN ZAT.…

Ik verlang naar een zee zonder horizon Waar de lucht overgaat in water Ik verlang naar de kleur van de ochtendzon Naar het rood van de avond Ik wil zoekraken in de golven Ik wil alle woorden verliezen Ik wil schepen tot zinken brengen Hun lading in rook doen opgaan Er is een teveel Aan alles Ik wil niets meer dan water van de grote…

meeuwen en de wind achterom wappert de was wit als de zeilen in het schelle licht de hemel verzilvert de zeespiegel tussen de oevers kromt zich de horizon het water welft over het groene dal wiegende en wuivende wiernimfen verlokking onder de golven schatten schijnbaar voor het grijpen geelgouden stenen in de Gouwzee…

Het aantal soa’s toont een forse stijging, zo melden onderzoekers ons verschrikt. Hoewel de druiper als een tijdbom tikt, zien jongelui dat niet direct als dreiging. Ze denken nonchalant, op sex verzot, toch kennelijk nog al te vaak: “soa what ?”…

Een ontplofte wereld binnenstebuiten onwankelbaar het water verzwolgen en de korst een asfaltzee een dode zee, onland waar geen vee kan grazen en iedereen honger lijdt is een horrordroom van anderhalf uur in de bioscoopzaal waarbuiten we vertrouwen op kernbommen en slimme oplossingen voor een menslievend milieu want er zit geen…

de windmolen wiekt tegen de grijze stroom in als een Don Quichot de koperdief klimt omhoog met het lood in zijn schoenen ------------------------------- Toelichting: Nog steeds gebruiken te weinig mensen groene stroom of kiezen vanuit eigengewin voor een ander milieu.…

O zoele zoete zomeravond in juli, geurt weelderig de rozenstruik zoet sensueel Toen wij in het gras, tussen klavers en bloemen,verkoeling zochten In de rivieren, olieachtige drijflagen van blauwwieren Na de brug een gistend krot, schimmelt blauw de paddestoel grauw, een nijpend moment waarin we alleen maar konden hopen.…

op de vuilnisbelt van de beschaving bloeit soms een bloem van begrip…