Alle inzendingen over waterdrager

hoe ik water naar de zee draag blind zo gedreven hoe mijn lijf in droogte bezwijkt verhit naar water tast het stromend tij gewillig keert…

Zilveren dansers kussen de daken buitelen, spartelen in regengoten door regenpijpen zilveren regendansers bazelende waterdragers buitelende regen.…

er flitst een fietser voorbij met rinkelende flessen klessebessend allebei meen jij een supersnelle melkboer die geeft gas driemaal gis ik zondermeer een onvervalste waterdrager of een drank en flessolist…

de spoeling wordt dun ontwikkeld er een andere beweging onder niet- bindende vormen heden ten dagen tekenen de contouren zich af achter waterdragers wordt er gebouwd op minder vruchtbare gronden voor natuurlijke gezondheidzorg…

een glas valt water vloeit reddeloos over tafel de onhoorbare zucht van de waterdrager: leeg voor even onbelast de ultrakorte vrijheid van het beduusde water op het tafelblad een waterig stilleven kleeft aan onze ogen: meer in mini formaat…

De waterdrager, controleur de anonieme balafpakker, de niet af te schudden plakker, ‘t extra slotje op de deur die als gedoemde overspeler bedekt met bloed en zweet zijn pass beperkt tot tikkie breed aan de geroemde spelverdeler zwaait niet bij de ereronde want: draagt waterzak in elke hand.…

(de boomklevers liepen snel omhoog- omlaag en soms vertrokken traag wat waterdragers uit de lucht) er werd een glimlach om me heen gelegd heel zacht uit ogen neergedaald verwarmde het mijn haar ik voelde klein, onzeker ook, maar niet bij jou je droeg me door het bos in zusterhanden, broederhart, zo zeker als de bomen levend over bladgroen…

Dan zijn er altijd de waterdragers die voor de brandende kwestie goed zijn toegerust. Helpende handen die voor de brand gaan staan. Als de wereld in brand staat kan men daarvan op aan.…

wordt in muren gemetseld - de leren huid van praalzieke patiënten - de regen doet wat hij altijd al deed vallen, eindeloos vormloos vallen de druppels ankeren aan de aarde in briljante vormen met de tinten van regenlaarsjes ik raap ze bijeen met sobere gebaren bewaar ze samen met de tijd in een gebarsten fles de jaren maken mij een waterdrager…

waar ik was gebleven En dan hoorde ik muziek en dacht aan jou mijn lief, aan jou Mijn ogen droegen je op handen als lantaarns diepe nacht En mijn benen stonden stelenhoog om naar je uit te kijken Ook al was ik nog zo klein dacht ik, ik zou je toch bereiken En ik reisde stille regen met mijn wolkenvoeten zacht Ik was een bellenblazer die de waterdragers…

een vrouw haalde dag'lijks water had twee kruiken aan haar juk eén was puntgaaf en stevig straalde kracht uit en geluk de ander lekte de helft per dag deed trouwe dienst maar was wel stuk de vrouw schepte steeds de kruiken vol en bracht ze stroomopwaarts naar haar hut op een dag had de gebarsten kruik een gesprek met de waterdrager-vrouw…

maar Waterman, jouw eeuwen liggen nog ver in de toekomst na de sterke mannen Jij en ik wachten niet meer we lopen voor, in onze tussentijd – het kan niet anders, veranderingen voltrekken zich geleidelijk, ook wat overheerst is er maar deels Nu hebben we weer wat spullen en zwerven we niet meer, we zijn – sterker dan de sterke mannen waterdragers…

Zij is een mozaïek van schijngestalten van de maan houdt krijgsraad in het eerste huis wapent haar waterdragers en ascendanten dan graaft ze zich diep in in de loopgraven van de taal schiet met metaforen om haar stellingen te verdedigen zwijgt Pruisisch blauw als de kanonnen spreken de landmijnen in haar blik zijn kromgegroeide uitroeptekens…